Wings - Lack of love

Happening 16: Make up

Hij kijkt schuw om terwijl hij naar de achterwand van de winkel loopt, maar zodra hij merkt dat ik hem volg, ontspant hij.

Hij begint de yoghurtpakken in het juiste schap te zetten. De winkel is bijna verlaten.

'Dus...' mompelt Jasper. 'Dus...'  herhaal ik op dezelfde toon, meer tegen mezelf dan tegen hem.

'Wat..' Hij kan blijkbaar ook geen concrete vraag bedenken. Een korte stilte volgt terwijl we allebei naar woorden zoeken. Ik ben het snelst.

'Je zei dat je me niet zou kunnen ontwijken. Is dat nog steeds zo?'

Hij glimlacht lichtjes zonder naar mij te kijken. Een klant loopt voorbij. Ze gaat door me heen en pakt een emmer met griekse kwark.  'Goedemorgen, mevrouw.' knikt Jasper. 'Goedemorgen.' zegt ze, en ze loopt weer weg. Desondanks fluistert Jasper.

'Ik heb net mijn werk in de steek gelaten omdat ik je buiten zag, terwijl ik eigenlijk nog steeds heel boos was. Zegt dat niet genoeg?' Ik kan een brede glimlach niet onderdrukken. 'Mooi.'

'Ik was boos,' begint hij te praten, zijn fluistertoon vergetend, 'maar toen ik naar je toe liep en voor je stond... je had je ogen dicht, maar je huilde en het brak mijn hart. En toen... het enige wat ik wilde doen... je was zo kwetsbaar, en ik...' een hoorbaar brok in zijn keel knelt de rest van de woorden af.

De yoghurtpakken zijn ingeladen. 'Hoe ga ik dit Olivia uitleggen?'

'Zeg gewoon dat je haar na twee jaar niet meer leuk vindt. Het klinkt hard, maar je kan haar niet vertellen dat je mij leuk vindt.'

'Maar dan lieg ik.' Hij kijkt me wanhopig aan. 'Ik hield van haar, tot een paar dagen terug. Toen jij mij beschoot. Opeens voelde ik niks meer als ik aan haar dacht, en als ik die gevoelens probeerde op te roepen was het enige wat ik zag jou figuur, terwijl ik je nog nooit had gezien. En toen zat je naast me op het bankje... en nu zijn we hier.' Er loopt iemand langs, maar Jasper dempt zijn stem niet. De regen overtreft toch zijn stem, en ik heb al moeite met hem te verstaan.

'Laten we maar gewoon de zaak praktisch bekijken.' zeg ik. 'Jij vindt mij leuk. Ik vind jou leuk. Dat kan me echter mijn leven kosten, en ik neem aan ook de jouwe.'

'Vind je me leuk?' Hij staart me met grote ogen aan, het dood-gaan stuk compleet negerend.

'Ja...' zeg ik. Ik kijk verlegen naar de grond

'Maar dat is geweldig!' roept hij. Hij kijkt meteen verschrikt om zich heen en slaat een hand voor zijn mond 'Ik moet dit rek weg gaan zetten.' fluistert hij. Vliegenensvlug maakt hij zich uit de voeten, de lege kar achter zich aan trekken. Ik loop achter hem aan, de opslagruimte in.

'Het zou handig zijn als ik nu klaar ben met mijn werk. Dan zouden we naar mijn apartement kunnen gaan en daar bijkletsen. Maar helaas, ik moet nog twintig minuten werken.'

'Misschien kan ik iets doen. Maar ik heb geen snoephartjes.'

'Wat een toeval. Ik moet toch naar het snoepvak. Snoephartjes zijn heel populair hier. Geen chips of kauwgom, zoals overal. Barmouth is een beetje apart.'

Ik moet lachen. Ik pak een zak en scheur hem open. 'Hier, neem er een.'

'Gebeurt er dan niets?'

'Nee. Eten niet. Anders zou ik niet bestaan aangezien de populariteit van die snoephartjes.'

'True.' Hij eet er een. 'Lekker.'

'Wat gebeurt daar nou?' Een zware stem buldert door het achterhok. 'Jasper Withlock! Ik had dit niet van jou verwacht!' Ik druk snel de zak in Jasper handen. Een man in de veertig komt in zicht. Hij is kalend en heeft een beetje een bol gezicht. Jasper wordt wit. 'Ik.. sorry, meneer.'

'Als je maar weet dat je dat van je eigen geld gaat betalen! Ik trek dit van je loon af!' buldert hij.

'Natuurlijk meneer.' schaamtevol kijkt Jasper naar de grond. De dikke meneer knikt. 'Daarbij, is je werktijd om. Je kan gaan.' Hij stampvoet dan weg. Het is stil totdat er niks meer te horen valt.

'Sorry.'

'Ligt niet aan jou. Ik heb zelf gekozen om er een te nemen.' Hij neemt nog een hartje. 'Deze is nu van mij.' Hij glimlacht en propt nog vijf hartjes in zijn mond. Desondanks voel ik me schuldig. Hij stopt de zak in mijn handen en loopt dan weg.

'Wat ga je doen?'

'Blijf daar maar.'

'Ah! gevonden!' roept Jasper. Ik loop de hoek om, ook al mag dat niet.

Het eerste wat ik zie is Jasper, die zijn shirt uittrekt. Ik zie alleen zijn blote rug, maar ik stap gelijk de hoek weer om. Oeps... Ik moest dus met een reden hier blijven.

Jasper komt al om de hoek, met een normaal shirt. Ik doe alsof er niks gebeurd is, maar ik moet onbewust blozen. Hij merkt het natuurlijk meteen.

'Wat is er?'

'Het is hier nogal heet.' verzin ik snel. Het is helemaal niet heet. Hij trekt een wenkbrauw omhoog.

'Je bloost door mij.' zegt hij zelfgenoegzaam. 'Je vindt me leuk en daarom bloos je.'

'Niet.' mompel ik, maar hij heft het goed geraden en dat heeft hij door. Ik word in een plettende knuffel getrokken .

'Ik vind jou ook leuk, hoor.' Ik lach en sla mijn armen om hem heen. Dat weet ik, maar het fijn het te horen.