Wings - Lack of love

Happening 11: That was the least I expected!

Ik hield mijn adem in. Olivia! Hoe... wat... wat doet ze hier?

Ik stopte meteen met lopen  en draaide mijn nek met Olivia mee, die gewoon langs me liep. Ze had geen jurk aan, maar een lichte skinny jeans met een roze shirt. Haar wangen waren rood van de gezonde blos en ze zag er stralender uit dan ooit te voren.

'Wat is er, Lily?' onderbrak de OpperAigry mijn gedachten.

'Dat is Olivia.' zeg ik en ik wijs naar Olivia, die bijna bij de hoek van de straat is.

'Is Olivia een oude vriendin van je?'

'Nee, een van de Fanels.' De wenkbrauwen van de OpperAigry gingen een fractie van een seconde omhoog, maar voor de rest viel er van haar uitdrukking niks af te lezen.

'Goed, dan volgen we haar.'

Ik begin op een drafje te lopen omdat Olivia al om de hoek is, maar de OpperAigry loopt gewoon rustig achter me aan. Alsof ze niet constant in gevaar is. Alsof we niet zo snel mogelijk moeten weten wat er nou met Olivia en Hans is gebeurt, omdat ze hier snel weg moet. Op de een of andere manier irriteert het me. Ik heb wel wat beters te doen nu de Fanels er niet zijn. Genieten van mijn vrij tijd, bijvoorbeeld, mensen beschieten.

'Moeder!' roept Olivia opeens.

Een vrouw met hetzelfde gezicht als Olivia draait zich om. Zodra ze Olivia ziet, komt er een stralende glimlach op haar gezicht, gepaard met tranen. 'Olivia! Mijn schat!' Olivia en haar moeder rennen op elkaar af en vallen in een lange omhelzing. Ze lachen en huilen tegelijkertijd.

'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!'

Zoveel geluk, en ik heb niks gedaan.

Haar moeder laat haar los en veegt de tranen uit haar ogen. 'Je vader en ik... we hebben je al bijna een jaar niet meer gezien! We dachten dat je dood was!'

'Ik weet het!' Ze beginnen weer te huilen en te lachen en ze vallen weer in elkaars armen.

'Het lijkt erop dat Olivia haar moeder al lang niet gezien heeft.' zegt de opperAigry. Ik kijk naar haar. Ze kijkt er kalm naar, alsof ze dit elke dag ziet.

'Ik snap het niet.' zeg ik naar waarheid.

'Olivia is als Fanel dood en is nu weer een normaal mensenmeisje. In de tijd dat ze als Fanel leefde, was ze blijkbaar weg. Net zoals jou vroegere ouders nu jou kwijt zijn.' Ik slikte. Mijn vroegere ouders. Ik kan me niks meer van ze herrineren. Wat nou als ik ze zie en ze herken? Ze woonden waarschijnlijk hier in Barmouth. Ik kan niet ze in de armen vallen. Ik wil ze niet ontmoeten.

'En Hans?' zeg ik om mezelf op andere gedachten te brengen.

'Die komt uit Duitsland, en is daar nu weer, denk ik.'

Ik knik. Oké, daar heb ik geen last meer van. Opeens zie ik Jasper aan de overkant van de straat. De zenuwen schieten door mijn lichaam en het zweet breekt me uit. Ik draai me om. Hij mag me niet zien! 

'Moet u nu niet door?' zeg ik. 'Ik heb ook nog veel te doen.' De OpperAigry knikt. Ze draait zich langzaam om en loopt met ministapjes weer naar de hoek van de straat.

Het enige wat ik op dit moment wil doen, is haar vooruitduwen en rennen! Moet ze nou alles zo rustig doen? Ik kan zelf niet eens rennen, omdat ze dan wat door zou hebben. Arg! Hoe moeilijk kan het zijn om twee meter per seconde te lopen?

Ik probeer zo goed mogelijk mijn zenuwen te bestrijden. Zo hard probeer ik het, dat het lijkt als ik Jaspers stem in mijn oor mijn naam hoor zeggen. Alsof hij me ziet en elk moment mijn laatste kan zijn omdat ik een mens veriefd heb gemaakt. Op niemand. Op mij. De enige reden dat ik niet naast me kijk, is omdat ik weet dat hij mijn naam niet weet.

Eindelijk zijn we de hoek om. Ik kan een diepe zucht van opluchting niet laten. Ze lijkt het niet te merken.

'Hier scheiden onze wegen.' zegt de OpperAigry met een knik. Ik knik terug en loop dan weg, naar de heuvel. Ik kijk nog even om en zie haar al niet meer. Ze is weg, en ik ben veilig.