Wings - Lack of love

Happening 7: Shooting Jasper

Na een eeuwigheid onder de boom gezeten te hebben, wordt de lucht roze. Ik sta op en doe het mes in mijn zak. Ik klim in een boom, met de bedoeling om mijn eerste zonsondergang te bekijken. Maar ik zie de zon helemaal niet. Ik zie niet eens de zee! Ik moet in mijn vlucht aan de andere kant van de heuvel terecht gekomen zijn.

Ik laat mezelf zakken uit de boom. Er zit niks anders op dan lopen. De Fanels zal ik wel niet tegenkomen, en zo wel, wat dan nog? Dan ren ik gewoon weer keihard weg. De wond in mijn zij is gestopt met bloeden, en ik kan nu gewoon lopen, hoewel het pijn doet. Rennen doet al helemaal pijn. Ik zucht. Het moet minstens anderhalf uur duren voor ik aan de andere kant van de heuvel ben. En ik weet niet hoe lang ik hier nu al zit.

Terwijl ik loop, maak ik me zorgen om mijn vleugels. Wat als er veren uit beginnen te vallen? Dan kunnen de Fanels me weer volgen. Ik moet aan hartjes zien te komen. En ook een tas, een shirt en iets van verband en pleisters.

Om iets te doen begin ik zachtjes, zodat de Fanels me niet kunnen horen, te zingen. Liedjes die ik nog nooit heb gehoord, althans, niet voor zover ik het me kan herinneren.

De volgende twee en een half uur zing ik zachtjes liedjes terwijl ik loop. Om de vijf minuten check ik mijn vleugels, en merk op een gegeven moment dat ze dof zijn. Als ik eindelijk van de heuvel af ben gekomen, heb ik zo'n twintig veren verloren. De supermarkt is nog minstens tien minuten lopen. Maar ik heb nú een hartje nodig!

Wanhopig voel ik in de zakken van mijn broek, maar daar zit niks in. Ik jog langzaam naar de supermarkt, en verbaas me er ondertussen erover dat mensen door me heen lopen.

Eindelijk ben ik in de supermarkt, en ik loop op mijn dooie gemakje naar de snoepafdeling.

Hier staat een blonde jongen de schappen te vullen. Ik wil een zak snoephartjes pakken, maar bedenk me dan dat het er waarschijnlijk heel vreemd uitziet als er een zak door de lucht vliegt. Er vormt zich een knoop in mijn maag. Ik heb geen zin om te wachten tot hij weg is.

Maar ik heb geen keuze. Ik begin hem te bekijken, om de verveling te verdrijven.

Zijn haar zit warrig. Hij is er duidelijk alleen maar met zijn hand door heen gegaan. Toch ziet het er leuk uit. Op zijn strakke kaaklijnen groeit een licht stoppelbaardje, die zijn volle lippen omlijst.

'Jasper!' roept iemand achter me. De jongen draait zijn hoofd naar mij. 'Ja?' 'Bruine ogen.' concludeer ik. Ik sla meteen mijn hand voor mijn mond.

Jasper lijkt het enkel niet opgemerkt te hebben. Van schaamte kijk ik naar beneden, en zie dat er een pak open is!

Ik pak er voorzichtig een hartje uit, zonder te kraken. Jasper merkt er niks van.

'Love you.' staat erop. Ik kan het niet op Jasper gooien, er is niemand anders, behalve ik. Dan wordt hij op niemand verliefd!

Ik zie twee veren op de grond liggen, op de plek waar ik net nog stond. Ik kijk snel naar Jasper, en zie dat hij bukt om ze op te pakken. Nee!

Ik ruk ze snel uit zijn handen en stop ze in mijn zak. Ik kijk hem verschrikt aan, maar hij kijkt mij wazig aan. Ik zie een roze wolkje om zijn voet liggen.

Nee hè. Ik heb Jasper verliefd gemaakt. Op niemand. Fijn.

'Hallo?' zegt hij zacht. 'Ik zag je wel.' Uhm.... tegen wie heeft hij het? Nou ja, maakt ook niet uit. Ik heb hem beschoten, mijn veren hebben hun glans weer terug. Nu hier weg voor een shirt, ik kom later wel terug.