The only thing I want to do is dance

1. De auditie

Het verhaal gaat over Sarah, een meisje uit New York. Ze danst al jaren met the movement ( de beste hiphop crew uit New York). Haar ouders vinden dat ze een echte studie moet beginnen maar Sarah wil heel graag een beroemde danseres worden. Dus ze schrijft zich in bij de New York school of arts. Daar ontdekt ze dat ze nog lang niet alles weet over de verschillende dans stijlen die er zijn. Het verhaal begint bij de dag van de auditie van Sarah. Je leest het verhaal door de ogen van Sarah en de schuingedrukte tekst zijn de gedachten van Sarah op dat moment.

Ik gebruik best wel veel liedjes in mijn verhaal en daarom staan de meeste ook aan de zijkant maar omdat je er maar 1 filmpje aan de zijkant kan zetten staan sommige er niet. Als er geen liedje in het hoofdstuk staat er een liedje naast die bij het hoofdstuk past.

Veel plezier met het lezen van The only thing I want to do is dance en wees alsjeblieft geen stille lezer dus laat een vote of een comment achter over wat je van het verhaal vindt.

___________________________________________________________________________________

Als ik opsta merk ik meteen dat het vandaag de dag van de auditie is. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen en nu ik wakker word heb ik een nerveus gevoel in mijn buik. Waarom eigenlijk??Ik dans al jaren met the movement de beste crew uit New York. Mijn droom om een beroemde danseres te worden komt eigenlijk uit. Maar eerst nog de repetitie met the movement, daarna naar the New York school of arts. Ik kleed me aan en loop naar beneden om te ontbijten. "Nog plannen voor vandaag?" vraagt mijn moeder. "Meen je dat nou serieus" zeg ik half vragend. "Hoezo?" vraagt mijn moeder. "Ben je vergeten dat ik vandaag auditie heb bij de New York school of arts?" "Weet je wel heel zeker dat je dit wilt?" vraagt mijn vader betweterig. Mijn vader ook altijd met zijn gezeur over mijn toekomst. "Pap dat heb ik wel vaak genoeg gehoord de laatste tijd" zeg ik. Ik kijk naar de klok en zeg: "Maar ik ga" "Waarheen?" vraagt mijn vader. "Waar ik elke week naar toe ga, repetitie met the movement" zeg ik als ik in de deuropening sta. "Veel plezier" hoor ik mijn moeder nog net roepen voordat ik mijn koptelefoon opzet en ik de muziek van Jay z hoor.

Ik hoef maar twee straten te lopen en dan ben ik al bij de studio waar the movement altijd traint. Ik hoor buiten de muziek al door mijn koptelefoon. Miles kwam gisteren met zon goed nummer en zo'n goede routine dat we de echt wel de beste crew van New York blijven. In mijn hoofd zie ik de hele dans voor me. Ik loop naar binnen en zie dat de hele crew er al is. Ik ben vast laat. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. "Je bent te laat" zegt Jake boos. Hij denkt echt dat hij alles is. "Sinds wanneer praat jij voor de hele crew?" vraag ik. "Dat doet er nu niet toe. Kom de volgende keer op tijd" "Ja hoor grote baas" zeg ik uitdagend om Jake te pesten.

Na de 2 uur durende repetitie vraag ik aan Ellie (de ouders van haar zijn de eigenaars van de studio) "Hey Ellie, mag ik nog even in de studio blijven om te oefenen voor me auditie?" "Auditie? Waar voor moet jij nou auditie doen. Je bent de beste danseres van the movement?" zegt Ellie verbaasd. "Voor de New York school of arts" zeg ik trots. "Ja, natuurlijk mag dat maar doe je wel alles op slot als je weg gaat. Succes vanmiddag" zegt Ellie en ze loopt naar buiten. Ik zet de muziek aan en ik raak meteen geïnspireerd. Natuurlijk had ik mijn routine voor mijn auditie al twee maanden geleden bedacht. Toen ik hem dan eindelijk af had oefende ik elke dag minstens een half uur. Na een tijdje zie ik dat er een jongen door het raam naar me aan het kijken is. "Kun je het zien?" vraag ik uitdagend. In de spiegel kan ik zien dat de jongen een knal rood hoofd heeft gekregen. Ik moet gewoon geen aandacht aan hem besteden dan gaat hij vanzelf wel weg.

Na een uur mijn auditie te hebben geoefend kijk ik op de klok. Ik moet nu echt gaan want het is nog een best eind hier vandaan en anders kom ik te laat. Gelukkig is die jongen nu weg. Hij heeft echt nog wel een half uur naar mij lopen kijken. Gek werd ik van hem. Ik loop met mijn koptelefoon naar het metro station. Veel mensen kijken me raar aan. Dat komt zeker omdat ik de hele tijd aan het dansen ben op de muziek. Ik neem de metro naar de New York school of arts.

Als ik binnen kom merk ik meteen dat ik er niet bij hoor. Ik zie allemaal meisjes in ballet pakjes staan. Iedereen kijkt me ook aan met een blik van: die is gek, wat doet die nou hier? Waar in hemelsnaam ben ik beland? "Als je wil mag je in de zaal kijken naar de audities van andere maar dan moet je natuurlijk wel stil zijn" vertelt een man. Laat ik dat maar even doen dan kan ik zien hoe goed iedereen is. Ik ga ergens in het midden zitten van de gigantische zaal. Ik zie helemaal achter in ook iemand zitten. Wie is dat? Hij komt me wel bekend voor.

Ik kijk wat audities en merk dat zelfs meisjes die ik heel goed vind ( niet dat ik veel weet over ballet) gewoon worden weg gestuurd. Ik ga het nooit halen. Er wordt weer een nummer omgeroepen. Shit ik moet hier na. Rustig Sarah je kan dit. "Nummer 103 Sarah Brown" wordt er omgeroepen na de auditie. Je bent goed en dat ga je nu aan iedereen laten zien.

Ik loop zelfverzekerd naar voren en ga klaar staan op het podium. Nu kan ik pas zien dat die jongen achter in de zelfde jongen is als de jongen vanochtend in de dansstudio. Hij kan me ook niet alleen laten hè. "Wie ben je en wat ga je vandaag voor ons doen?" vraagt de man die aan de rand zit met een stalen gezicht. "Ik ben Sarah Brown en ik ga vandaag voor jullie hip hop doen" zeg ik nerveus. De jury leden merken heel goed dat ik nerveus ben. "Een ongebruikelijke keuze" zegt de man weer. "Waarom heb je voor hip hop gekozen?" "Omdat hip hop mijn beste stijl is" zeg ik professioneel. De jury leden zijn duidelijk niet onder de indruk. Ik had ook een andere stijl moeten doen jazz ofzo. "Neem je positie maar in" zegt de man en ik ga op mijn plek staan. "Muziek" zegt de man en ik hoor stronger van kanye west door de boksen komen. De andere dansers zijn waarschijnlijk nieuwsgierig geworden door mijn muziek keuze want een hele boel mensen staan achter de glazen deuren te kijken en sommige komen zelfs de zaal binnen. Daardoor ga ik nog beter dansen. Ik heb de dans nog nooit zo goed uitgevoerd. Als ik klaar ben hoor ik een groot applaus maar de jury leden kijken wat minder blij.

Ging het dan zo slecht? Maar waarom klapte al die mensen dan? "Dat was apart" zegt de man. "Apart maar wel heel erg goed" zegt de wat jongere vrouw naast hem. "Laten we even over leggen en dan hoor je aan het eind van de auditie dag of je door bent" zegt de man. Waarom moet ik zo lang wachten terwijl de rest het meteen te horen kreeg. "Waarom moet ik wachten?" vraag ik. "We weten eigenlijk niet echt wat we met je moeten" zegt de jonge vrouw vriendelijk. Wat bedoelt ze daar nou mee? Ik loop van het podium af naar de wacht ruimte. Ondertussen hoor ik van veel mensen dat ik het super goed heb gedaan.

"Je was echt super goed daar" zegt een jongens stem achter me en ik draai me meteen om. Hij weer. "Je kan me ook niet met rust laten hè" zeg ik. "Wat bedoel je daar nou mee?" vraagt de jongen erg verbaasd. "Eerst staar je een half uur naar mij in de dans studio, dan ga je naar mijn auditie kijken helemaal achterin in een hoekje van de zaal en nu kom je me meteen achteraan om te zeggen dat is wel goed was" zeg ik boos. "En wat is daar zo erg aan?" zegt hij met een knal rood hoofd. "Ik word er nog al gek van" "Dan ga ik wel weer weg hè. Doei" zegt de jongen beschaamd en hij loopt weg. Gelukkig ben ik van hem af.

Eindelijk word ik om 4 uur naar het podium geroepen. Zenuwachtig loop ik weer het podium op. Ze hebben me waarschijnlijk het podium op geroepen om te zeggen dat ik moet stoppen met dansen omdat ik zo slecht ben. Als ik op het podium sta zie ik dat die jongen er weer zit. Kom op zit hij daar nou alweer. "Mevrouw Brown we hebben besloten dat....." zegt de man. Het lijkt wel een televisie programma als ze de winnaar bekend gaan maken. "Dat je bent aangenomen op de New York school of arts" Wat???? Ik ben aangenomen. Ik kan het gewoon niet geloven. "Dank u wel" is het enige wat ik kan uitbrengen en ik zeg het ook wel tientallen keren. Ik loop het podium af en loop naar de wacht ruimte toe om mijn spullen op te halen. Ik heb het gewoon gehaald. Mijn droom komt eindelijk uit. Mijn droom om een beroemde danseres te worden komt eindelijk uit.