The only thing I want to do is dance

11. Dat was niet de bedoeling

Opeens staart Drake met een blik vol verbazing strak voor zich uit. Ik draai heel langzaam mijn hoofd zodat ik kan zien waarom Drake zo verbaasd is. Ik zie Chloe binnen komen lopen. "Sorry, dat het zo lang duurde ik had" Chloe stopt midden in de zin met praten als ze ons ziet. "Chloe dit is echt niet waar het op lijkt" zegt Drake snel. Maak je maar vast klaar voor veel geschreeuw, een preek en heel veel beledigingen zoals Chloe wel vaker doet.  Alleen Chloe zegt ,tot mijn verbazing, helemaal niets maar ze blijft ons vol verbazing aan kijken. "Fijn Sarah hoe moet ik dit nou gaan uitleggen" zegt Drake en hij probeert op te staan. Ik help hem maar niet want anders maak ik het misschien nog weer erger. Alsof dat eigenlijk nog zou kunnen, Sarah.  Met veel moeite staat Drake op en hij gaat weer op zijn bed zitten. Chloe heeft de hele tijd nog niets gezegd of gedaan en kijkt mij de hele tijd al woedend aan."Ik zal het je uitleggen Chloe, Sarah viel en ik wou haar helpen maar ik verloor mijn evenwicht en toen" *PETS* Drake schreeuwt het bijna uit van de pijn van de klap die Chloe hem had gegeven. Er staan tranen in Chloe's ogen. "HOE KON JE DRAKE?! IK D-D-DACHT DAT W-WIJ...'' ik kan haar woorden niet meer horen omdat ze nu zo hard moet huilen. Ik durf niets meer te zeggen, ik weet niet meer hoe ik nu moet reageren. Zelfs mijn gedachten staan stil. Het lijkt wel of de tijd stil staat totdat Drake naar Chloe toe loopt "Chloe, hey....kijk me aan....rustig....er is niets aan de hand" probeert hij Chloe weer rustig te krijgen. Drake wil de hand van Chloe pakken maar Chloe slaat zijn hand weg en rent huilend de kamer uit.

 Drake loopt verslagen terug naar zijn bed en ik ga in stilte op de stoel naast zijn bed zitten en kijk strak voor me uit. Stilte er is alleen maar stilte. Ik trek de stilte niet meer. "Het spijt me zo. Ik ben ook zo klunzig en nu heb ik het allemaal voor jullie verpest terwijl jij alleen maar wou helpen" fluister ik kijkend naar de muur voor me. Ik draai mijn hoofd zodat ik strak naar Drake kijk. "Je had me gewoon moeten laten vallen dan was dit allemaal niet gebeurd" Drake denkt na over een antwoord, hij zucht diep en zegt dan : "Zo doet ze altijd ze draait wel weer bij en het is ook mijn schuld want" Drake kan zijn zin niet af maken want ik zie de groeiende rode vlek ontstaan op zijn bed en roep "Drake je bloed!" "Dat valt ook wel weer mee" hoor ik Drake nog half zeggen want ik ben al de gang op gerent om een zuster te zoeken.   

Al snel vind ik er een. Wat had je dan verwacht je bent in een ziekenhuis daar horen zusters te zijn. "Mevrouw kunt u mee komen want bij Drake McCartney op kamer 14 is een van zijn wonden open gegaan en die is weer gaan bloeden" vraag ik smekend aan de zuster. " Dan zou je even moeten wachten want ik moet eerst dit papier werk afmaken" zegt de zuster afwezig zonder op te kijken en ze gaat meteen weer verder met haar papier werk.  Ik loop om de balie heen en sleep de zuster mee naar de kamer van Drake. De hele tijd is de zuster aan het protesteren. Hoe durft die zuster te protesteren, dit is haar baan. Hiervoor krijgt ze betaalt. Er gaat weer eens schok door me heen als ik Drake daar zo zie liggen te vergaan van de pijn. "Hier is de zuster. Alleen ze heeft denk ik geen zin om je te helpen" zeg ik met een boze blik naar de zuster. "Dat heb ik helemaal niet gezegd" zegt de zuster kwaad. Ik wil wat terug zeggen als ik Drake het hoor uitschreeuwen van de pijn. 

Ik loop snel naar het bed toe om Drake te helpen maar hoe dichter ik bij hem kom hoe sterker de bloedgeur wordt en hoe beter ik de bloedvlek groter zie worden. Ik grijp de stoel vast zodat ik niet flauw kan vallen. Ik voel mezelf wit weg trekken. "Sarah gaat het wel?" hoor ik ver weg Drake bezorgd vragen. "Ja, het gaat wel" zeg ik zachtjes. Ik voel dat Drake me naar de stoel leidt en tegenover me op het bed gaat zitten. "Sarah, kijk me aan. Gaat het echt wel?" vraagt Drake terwijl hij me recht aan kijkt. Ik kan aan zijn gezicht zien dat recht op zitten hem nog veel pijn doet. "Drake wil je alsjeblieft weer gaan liggen? Ik kan aan je gezicht zien dat het pijn doet" Drake knikt en hij gaat weer liggen. "Het is beter dat ik meneer McCartney nu ga behandelen en gezien je situatie kun je beter gaan" zegt de zuster rustig. "Nee, ik blijf hier" zeg ik vastberaden. "Sarah ga nou maar ik red me wel. Ik ga niet dood ofzo" zegt Drake en ik sta aarzelend op. Ik loop heel rustig naar de deur met mijn gezicht naar Drake toe. Als ik bij de deur ben verschijnt er een kleine dankbare glimlach op het gezicht van Drake en ik loop de deur uit en richting de kantine.

Omdat ik de pauze had gemist koop ik een broodje in de kantine. Alleen krijg ik geen hap door mijn keel want de hele tijd zie ik het lijkbleke gezicht van Drake en een huilende Chloe voor me. Hoe ga ik dit oplossen? We moeten die opdracht ook nog afmaken. "Het spijt me, het spijt me zo erg" zeg ik meerdere keren tegen niemand in het bijzonder. Ik geef toe ik vind wel dat Chloe wel erg overdrijft. Hoe moet dat nu met de opdracht? Ze zou me wel niet meer willen aan kijken laat staan met me praten. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik me dood schrik als er iemand op mijn schouder tikt. Ik draai me met een ruk om. Het is de zuster van net. "Je kunt maar beter" ik laat haar niet uitpraten. "Hoe gaat het met hem?" vraag ik snel. Ze zal me nu wel heel opdringerig vinden maar wat kan mij dat nou boeien."Het gaat nu goed met hem maar om te voorkomen dat het straks weer fout gaat kun je nu beter gaan, meneer McCartney heeft rust nodig" Ik knik als antwoord. Hoe vaker ik die zuster zie, hoe minder ik haar ga mogen. Ik sta op en ik gooi het broodje waar ik met geen vinger aan heb gezeten weg. Ik fiets langzaam terug naar school. De weg naar school die al lang was voelt nu alleen nog maar langer. 
 
Als ik eindelijk terug ben op school gooi ik de fiets op de grond in het fietsenrek. De fiets ligt al op de grond als ik me bedenk dat het de fiets is van Jason. Hij vindt het vast niet erg. Ik loop met een gebogen hoofd naar binnen om Mila en Kate te zoeken. Alleen er is nog les dus ik kan ze niet vinden. "Hey Sarah waar was je tijdens de pauze? Ik miste je dus ik was naar je gaan zoeken maar ik kon je niet vinden" hoor ik Miles zeggen. Wat doet hij nou weer hier? Hij zit hier niet eens op school. Ik loop gewoon door en negeer Miles helemaal. Ik ben bijna bij zaal 10, de zaal waar Chloe en ik deze morgen hadden getraind voordat we naar het ziekenhuis gingen. Ik wil de deur open doen en naar binnen gaan, als mijn hand word vast gegrepen door Miles en hij me naar zicht toe trekt. Voordat Miles ook maar wat kan zeggen vraag ik "Miles, wat in hemelsnaam doe jij hier? Je zit hier niet eens op school." Er verschijnt een kleine glimlach op het gezicht van Miles. Een glimlach die iedereen vaak ziet want als er iemand veel lacht is het Miles wel. "Ik geef gratis danslessen aan kinderen uit onze buurt die normaal deze lessen niet zouden kunnen betalen. Deze school hoorde ervan en ze wouden ons graag helpen daarom mogen we elke dinsdag hier gratis een zaal gebruiken om hip hop lessen te geven" zegt Miles vol met trots in zijn ogen. Opeens kijkt Miles weer heel serieus alsof hij zich opeens weer beseft waarom hij met me wou praten. Hij kijkt me met zijn bruine ogen dringend aan alsof hij zo mijn gedachten probeert te lezen. Ik probeer mijn hand terug te trekken maar hij houd hem daarom alleen nog maar strakker vast.  

"Wat is er nou echt aan de hand Sarah?" vraagt Miles oprecht meelevend. Dat ga ik hem echt niet vertellen. Hij vindt me vast gek als hij hoort hoeveel ik me zorgen maak over wat er is gebeurt."Niets, er is helemaal niets aan de hand. Geloof me maar" lieg ik daarom ook. Ik heb hem nog nooit zo serieus zien kijken. "Je weet dat ik kan zien dat er wat aan de hand is" Ik zucht. Waarom is hij altijd zo overtuigend als het om zulke dingen gaat. "Fijn.....ik vertel het je maar dan mag je het niet aan iemand anders vertellen ook niet aan de crew."  Miles knikt en zegt "Natuurlijk niet dat zou ik nooit doen" Hij laat mijn hand los, doet de deur voor me open en samen lopen we de danszaal binnen.