The only thing I want to do is dance

12. Dansles van Miles

Ik ga voor de spiegel zitten. Miles gaat tegenover me zitten en ik vertel Miles het hele verhaal. Miles blijft tijdens het hele verhaal stil.  Hij zegt zelfs niets onaardigs over wat er is gebeurd ook niet over Chloe. Eigenlijk had ik dat ook niet verwacht want Miles is niet echt de persoon wie onaardige dingen over mensen te zeggen. Hij zegt zelfs nooit wat onaardig over Jake en kan soms heel moeilijk zijn. Als ik alles heb verteld staat Miles. Nog voordat ik kan vragen wat hij van plan is hoor ik muziek door de boxen komen. Hij grijpt mijn handen en hijst me omhoog. " Kop op en wordt weer die blije Sarah die je altijd bent." Ik hoor dat het salsa muziek is en kijk Miles raar aan. "Wat wil je dat ik nou doe want ik kan toch geen salsa dansen"

"Dan leer ik het je toch gewoon" zegt Miles met een grote glimlach. "Sinds wanneer kun jij salsa dansen?!" zeg ik verbaast. Door mijn opmerking begint Miles meteen te lachten. "Mijn moeder was vroeger een professionele latin danseres en dat heeft ze ook aan mij geleerd. "Ik weet het niet hoor het ziet er altijd zo moeilijk uit" zeg ik onzeker. "Probeer het gewoon een keertje" zegt Miles smekend. "Kom op een keertje voor mij" Ik zucht "Oke dan maar dan moet je me niet gaan uit lachen als het straks heel fout gaat" "Ik kan niets beloven" zegt Miles lachend. Na twee uur oefen trap ik nog steeds op Miles voeten. Elke keer als dat gebeurd kijk ik hem schuldig aan en zeg ik wel een paar keer sorry maar hij moet er alleen maar om lachen. We draaien de hele tijd maar rondjes en rondjes en Miles en ik komen niet meer bij van het lachen en al helemaal niet als ik mijn evenwicht verlies en op de grond val. "Daar is de vrolijke Sarah weer" zegt Miles en hij gaat tegen de muur zitten. Ik kijk op de klok om te kijken hoeveel tijd we nog hebben want om 5 over half 5 vertrekt de laatste metro. "Shit het is al bijna half 5 !" roep ik geschrokken. Ik sta op, raap al mijn spullen bij elkaar en ren de danszaal uit. Ik moet Miles nog bedanken. Ik was al halverwege de gang als ik weer terug ren naar Miles. "Nog bedankt voor alles Miles" zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht en helemaal buiten adem. "Je hoeft me toch niet te bedanken dat doen vrienden toch voor elkaar" Ik knik dankbaar. "Schiet op anders haal je de metro niet meer" roept Miles me nog achterna als ik alweer weg ben gerent.

Als ik bij het station ben gekomen is de metro gelukkig nog niet weg. Ik zit helemaal alleen in de metro zelfs Kate is er niet. Wat had je dan gedacht? Kate is natuurlijk al lang naar huis want wie blijft er nou tot half 5 op school als ze om kwart over drie al uit zijn. Om de reis sneller te laten verlopen zet ik wat muziek op. Alsof mijn mobiel wil dat ik ga nadenken over wat er vandaag is gebeurt zet hij door shuffle het nummer op waar Chloe en ik op dansen. Fijn krijgen we dat weer. Om niet aan Chloe te denken probeer ik wat te bedenken voor mijn solo stuk in de dans. Zelfs denken aan dansen kan er niet voor zorgen dat ik niet over Chloe ga nadenken. Hoe moet het nu verder tussen ons? En nog belangrijker hoe moet het verder tussen Drake en Chloe? Als ik nou niet zo stom was om naar het ziekenhuis te gaan was dit allemaal niet gebeurd. Waarom ging ik eigenlijk naar het ziekenhuis? Ik had niet eens een goede reden. Ik ben zijn vriendin niet eens. Ik ken hem alleen maar van school en nog niet eens goed. Doordat de metro is gestopt schrik ik op uit mijn gedachten. Ik eet thuis haast niets en ik ga ook vroeg naar bed. Gelukkig vroegen mijn ouders niet hoe het op school ging. Ik val snel in slaap alleen word ik  om de twee uur wakker omdat ik steeds nachtmerries heb over wat er vandaag was gebeurt.

De volgende dag ben ik nog al zenuwachtig omdat ik bang ben wat er gaat gebeuren als ik Chloe weer tegen kom. Maar ook omdat Kate waarschijnlijk gaat vragen wat er gisteren was gebeurd want ik was er trouwens niet tijdens de pauze. Als ik de metro binnen kom zit Kate er al. Ze zwaait naar me als ze me ziet staan. Nog voordat ik kan zitten vraagt ze de vraag waar ik al bang voor was dat hij ging komen. "Waar was jij gisteren tijdens de pauze?" vraagt Kate. Wat moet ik daarop antwoorden? "Chloe en ik waren nog aan het oefenen want Chloe wou het stuk dat we al hadden perfect hebben" lieg ik.  Kate kijkt even bedenkelijk en zegt dan "Dat kan helemaal niet want Chloe was er namelijk wel" Shit hoe kon ik dat vergeten. "Wat voor lessen hebben we vandaag?" vraag ik om van onderwerp te veranderen. "Begin nou niet over iets anders. Wat was er gisteren gebeurd?" blijft Kate door vragen. "Niets ik moest gewoon nog aan onze dans werken" "Dat is wel een beetje raar want Chloe was namelijk aan het huilen en ze had het de hele tijd over Drake en dat jij wat vreselijks had gedaan maar toen iemand vroeg wat zei ze niets" gaat Kate door. Ik moet het haar wel vertellen want Kate is iemand die dan net zo lang door gaat vragen tot dat je het haar vertelt of dat ze er zelf achter komt. "Fijn...ik vertel het je maar dan mag je het echt aan niemand maar dan ook echt aan niemand vertellen zelfs niet aan Mila" Kate knikt als antwoord. Ik vertel haar het hele verhaal alleen niet waarom ik naar het ziekenhuis was gegaan en dat ik nadat Chloe weg was gerent ik nog was gebleven. Ik zeg daarom tegen Kate dat Chloe wou dat we samen ging en dat ik nadat Chloe weg was gerent  ik ook weg was gegaan. "Heb je daarom ook zo slecht geslapen?" vraagt Kate nadat ik haar het verhaal heb verteld. Hoe weet ze dat? Dat heb ik haar helemaal niet verteld. "Ja, maar hoe weet je dat?" zeg ik een beetje beschaamd. "Je hebt nogal grote wallen onder je ogen" zegt Kate met een kleine glimlach. "Maar mijn vraag van net over de lessen was eigenlijk wel serieus" zeg ik. Meteen verdwijnt de glimlach op het gezicht van Kate weer. "We moeten vandaag net zo als gisteren de hele dag weer in die duo's werken aan de dans"  Dat wordt leuk weer de hele dag met Chloe door brengen.