Zombae || #netties2017

45.

Tijdens het helpen in de keuken heb ik een paar andere mensen ontmoet. Een daar van is een man, Vinn, van 38 die zijn vrouw en zoontje in Miami heeft achtergelaten. Hij zat tien jaar geleden in het leger en wilde nu ook graag helpen. Ook heb ik een vrouw leren kennen van net dertig. Haar vriend heeft hen onverwachts opgegeven, hij zit nu in een andere groep. Ze komt zelf uit New York en is erg benieuwd hoe het er nu uit ziet. Na corvee en avondeten ben ik meteen naar bed gegaan omdat we morgen om zeven uur bij de ingang verwacht worden. Ik heb Mo niet meer gezien, ik hoop maar dat het goed met haar gaat.
Ik word wakker door gestommel in de kamer. Ik wrijf in mijn ogen en pak mijn telefoon, die naast me lag, om as zaklamp te gebruiken. Ik zie meteen dat het één uur 's nachts is. Dankzij mijn zaklamp zie ik dat Mo naast de tafel staat. Ze heeft haar voet in haar hand. Ik ga ervan uit dat ze haar teen heeft gestoten aan de tafel. "Ga maar weer slapen" zegt ze haastig met een schorre stem. Ik ga juist rechtop zitten. "Waar kom jij vandaan?" Vraag ik.
"Maak je daar maar geen zorgen om. Ga nou maar weer slapen, morgen moet je vroeg op." Mo laat haar voet los.
"Jij anders ook. Wat heb je gedaan?" Mo haalt onwillekeurig haar schouders op. "Niets bijzonders." Ze trekt haar schoenen uit en komt wankelend naar het bed gelopen. Een walm van alcohol komt op me af. "Je hebt gedronken" zeg ik verbaast. "Hoeveel?"
"Niet veel" zegt Mo met een vaag handgebaar. Ze begint te glimlachen. "Een paar glaasjes, een stuk of vijf, of tien. Ik weet het niet meer."
"Niet veel? Dat is behoorlijk wat! Je bent hartstikke dronken."
"Het is zo weer over. Als zombie zijnde is dat zo uit je bloed."
"Mo, ik meen het. Je hebt morgen een super erge kater. Ik verbied je om morgen mee te gaan naar de stad."
Mo wuift het weg. "Daar heb ik vast geen last van."
"Hoe ben je trouwens aan de drank gekomen?"
"Ik heb Wes ontmoet. Hij had drank."
"Wes? Is dat die man met dat staartje?" Mo knikt. "Oh, Mo. Ga slapen."
"Maak jij me morgen wakker?" Dat beloof ik en val zelf ook in slaap.

Om zeven uur precies sta ik bij de ingang van het motel. Tegen Jeff heb ik meegedeeld dat Mo ziek is en niet in staat is om vandaag mee te gaan. Ook heb ik dat tegen Christian, Cas en Jem gezegd, zij blijven namelijk hier voor corvee en kunnen dan Mo een beetje in de gate houden. Levi en Tyler staan naast me te babbelen. De bus arriveert en we stappen in. In de bus deelt Jeff portofoons uit en geeft ons een kaart. Op de kaart staat aangegeven waar we aan het eind van de middag worden verwacht, daar staat dan de bus, en waar mogelijke groepen zombies zitten. Na een lang uur rijden stopt de bus. Jeff en.de chauffeur delen wapens uit. De geweren kunnen aan onze riem gehangen worden evenals de munitie en messen. De portofoon stop ik en mijn zak samen met de kaart. "Niemand gaat alleen op pad. Vandaag is het een verkenningstocht, overmorgen gaan we samples verzamelen. Ben je de groep kwijt, dan ga je naar de plek waar de bus staat, de rode plek op je kaart. Ontloop vooral de plekken die met kleurtjes zijn aangegeven want daar is het te gevaarlijk. Jullie lopen deze straat uit" Jeff wijst naar een brede straat achter hem. "Daarna splitsen jullie op in kleinere groepen. Begrepen?" Iedereen knikt. "Goed. Veel succes!" De groep begint te lopen. Wij lopen ongeveer halverwege de groep. De gespannen sfeer kun je voelen. We stoppen bij het kruispunt. Eerst staan we met z'n alle een beetje te lummelen. Dan neemt Vinn de leiding. "We zijn met een groep van elf. Als we de groep verdelen door drieën hebben we twee groepen van vier en één groep van drie" rekent hij hardop uit. "Jullie," hij wijst naar Tyler, Levi en mij. "Vinden jullie het erg om met z'n drieën te gaan?" Ik kijk de jongens aan. Tyler haalt zijn schouders op.
"Geen probleem" antwoord Levi voor ons.
"Gaan jullie naar rechts?" Stelt Vinn voor. Ik knik maar blijf toch staan. "Dan kunnen jullie denk ik vast gaan."
Tyler loopt voorop, Levi en ik volgen. Ik voel de blikken van de volwassenen in mijn rug branden. Ik kijk niet op en concentreer me op de weg voor me. Na een kwartier lopen begint Tyler te zingen. Ik versta er niet veel van omdat hij het merendeel neuriet. "Het ziet er hier beter uit dan in Orlando" zegt Levi. Ik knik. Het is hier verlaten, maar hier staan geen afgebrande auto's tegen muren van gebouwen aan. De ramen zijn niet kapotgeslagen en de deuren staan nog op hun plek. "In Orlando moest iedereen plotseling weg" zeg ik. "Ik denk dat ze hier ruim op tijd wisten dat ze weg moesten."
"En zo te zien zijn hier nog geen zombies geweest. Anders waren de deuren wel open gekraakt." Ik kijk naast me. Er staat een plantenbak met dode planten erin. Het ziet er somber uit, maar goed. Dit kun je niet bepaald vrolijk noemen, heel die Apocalypse. Tyler is gestopt met neuriën en komt naast ons lopen. "Dus jullie komen uit Orlando, Florida?" Vraagt hij. Levi en ik knikken. "En jullie zijn daar terug geweest? Ja sorry, ik had jullie gesprek gehoord."
"Ja, samen met mijn vader en buurmannen. Ze wilden graag nog spullen halen. Orlando was echt heel erg veranderd, het was niet bepaald leefbaar meer" leg ik uit. Het stuk over de zombies en over Zeke laat ik achterwegen.
"Disney was ook niet meer zo vrolijk" flapt Levi eruit.
"Zijn jullie naar disney geweest?" Tylers ogen worden groter.
Levi knikt trots, ook al was hij degene die niet wilde. "Ja, dat was niet bepaald volgens plan."
"Maar lang zijn we er niet geweest. Alle attracties waren natuurlijk dicht. Dus zijn we snel weer vertrokken" zeg ik met een waarschuwende blik naar Levi. Ik hoop dat hij de hint snapt en niets over de zombies zegt.
"Geen zombies tegengekomen in Orlando?" Vraagt Tyler nog steeds nieuwsgierig.
Ik slik. "Dat had ik toch al verteld, we hebben net zo veel ervaring als jij. Ook niets."
"Hoe weet jij dat ik geen ervaring heb met die wezens?" Tylers stem is serieus maar zijn speelse blik verraadt dat het sarcastisch bedoeld was.
"Daar ga ik maar gewoon vanuit."
"Ja, je hebt gelijk. Mijn leven is niet zo interessant."
"Het wordt nu een stuk interessanter" merkt Levi op.
"Dan moet er wel wat op ons pad komen."
"Ik zou het eigenlijk niet erg vinden om niets tegen te komen" zeg ik.

Na uren gelopen te hebben besluiten we om pauze te houden. We gaan zitten op het enige hele bankje in een park, het park is nog groen. Levi haalt de grijze rugzak van zijn schouders en deelt de broodjes uit. Hij pakt ook een fles water eruit. De zo'n schijnt fel. Ik ga onderuit zitten en geniet van de warme stralen. Ik heb vandaag een korte broek aan, omdat ik al wist dat het warm zou worden vandaag, en een licht roze T-shirt. Het enige probleem is dat in de zo'n de aderen in mijn been beter te zien zijn, nadeel van dood zijn, mijn huid is dunner. Levi heeft daar ook last van, hij houdt de tas op schoot. Tyler heeft een lange broek aan, en ook al had hij dat niet, zijn aderen zouden toch niet zo erg door zijn huid heen te zien zijn. Ik pak de kaart erbij. We zitten nu in de wijk tussen twee paars gemarkeerde wijken. "Hier zouden volgens Jeff de zombies zitten toch?" Ik laat de kaart aan de jongens zien.
"Ja, maar dat is niet zeker. Daarom moeten wij nu verkennen" zegt Tyler.
"We moesten de gemarkeerde stukken ontwijken, maar zo te zien moeten we wel door een paars gebied heen" Levi wijst naar de straat waar wij nu zijn. Hij heeft gelijk. Onze straat loopt dood, en terug heeft geen zin. We moeten dus sowieso door een 'zombiegebied'. "Nou, gezellig een theekransje houden met een paar dode gasten" grapt Tyler, hij klinkt nerveus, wat niet gek is. Ik had liever ook de gekleurde gebieden ontweken maar er is geen andere optie.
"We kunnen dan wel meteen zien of de kaart klopt," zegt Levi.
"Tja, dan gaan we maar. Dus rechtdoor en dan links of rechts?" Vraag ik.
"Links is een kleiner gebied. Laten we dan maar daar heen gaan" antwoord Levi. Tyler zegt niets en knikt alleen maar instemmend. Ik berg de kaart weer op en we gaan weer verder met onze wandeling.