Zombae || #netties2017

74.

"Je hebt alsnog geluk dat het geen orgaan heeft geraakt" zegt Mo. Tyler was net tegen Mo aan het vertellen dat hij was geraakt door een kogel. Mijn telefoon begint te trillen. Mijn telefoon begint te trillen? Ik haal het trillende apparaatje uit mijn broekzak. Er staat dat het een onbekend nummer is dat mij belt. "Jongens, ik heb bereik" zeg ik verwonderend. We stoppen met lopen op het moment dat ik opneem. "Hallo?"
"Cara?"
"Ja? Met wie spreek ik?"
"Oh, gelukkig je bent ongedeerd!" Nou... 
"Mam?" Vraag ik.
"Je vader zei dat jullie vermist zijn. Ik was al bang dat je misschien dood zou zijn, maar gelukkig is dat niet zo." Ze ratelt maar door over dat ik nog leef en waar ik ben. 
"Mam, stop even. Hoezo zijn wij vermist?" Tyler en Mo kijken me verbaast aan.
"Dat zeggen ze, professor Parker heeft het hen verteld toen ze aankwamen."
"Wat?" Roep ik uit.
"Wat zegt ze?" vraagt Mo zacht. 
Ik houdt mijn hand even om mijn telefoon heen. "Ze zegt dat professor Parker mijn vader heeft verteld dat we vermist zijn."
"Lydia? Is ze in Florida dan?" 
Ik haal mijn schouders op. "Is Lydia in Florida?" vraag ik aan mijn moeder.
"Wie?"
"De professor."
"Nee, nee. Hank en je vader zijn in New York!"
Ik laat mijn telefoon bijna uit mijn hand vallen uit verbazing. "Ze zijn in New York?" herhaal ik. 
"Je ouders?" vraagt Mo.
"Papa en Hank."
"Die dikzak?" 
Ik knik. "Mam, wat doen ze in New York?"
"Ze wilde je verassen. En in eerst instantie je terug hierheen brengen, maar ze willen nu ook graag mee helpen met het onderzoek en alles wat jullie daar ook doen. Maar toen ze daar gisteren avond aankwamen was je er niet."
"Dat weet ik..."
"Oh, Cara. Waar ben je nu? Bel je vader alsjeblieft?"
"Ik ben, eh, in New York."
"Maar waar? We zijn zo ongerust." Mijn moeders stem slaat over.
"In... Ik heb geen idee." Dat is helaas niet gelogen.
"Bel alsnog je vader, of hank, laat in ieder geval weten dat je nog leeft. Ben je bij die andere? Die vrienden waarmee je daar heen bent gegaan? "
"Ja, nou deels. Ik zal ze wel een keer bellen. Maar nu moet ik echt ophangen."
"Je moet nu bellen. Of word je achtervolgt door zombies?"
"Nee, juist niet. Ik moet echt ophangen mam. Bel jij papa maar en zeg dat het goed met ons gaat. Dag, mam." Ik hang op zonder haar nog een kans te geven iets te zeggen. Ik draai me weer naar Mo en Tyler toe. "Goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat papa me niet meer terug naar Spring Hills wil slepen. Het slechte is dat Hank en hij nu mee willen doen met het onderzoek. Daarom zijn ze nu hier."
"Goeie god" mompelt Mo.

Ik loop als eerste de hoek om. Ik heb het gevoel dat we veels te ver zijn gewandeld en dat Christian, Levi en Jem gewoon een huis in zijn gedoken om te vluchten voor de mensen. Oh, lieve help. Daar lopen ze . Vijf gewapende mannen staan met de rug naar mij toe. Mo botst tegen me op. "Loop even door wil.."
"Shhht." Ik sla mijn hand om haar mond en trek haar mee naar achteren, terug de hoek om. 
"What the?" zegt Tyler als hij ons ziet. 
"Ze zijn daar" sis ik.
"Wie? De jongens?" Tyler stapt langs me om de straat in te kijken. Ik probeer in de weg te staan, maar Tyler beukt gewoon langs me heen. "Tyler!" Ik pak zijn arm en trek hem terug. "Als het de jongens waren dan had ik ze wel geroepen, denk je niet?"
Tyler haalt zijn schouders op. "Het zijn die mannen" legt Mo haastig uit. "Die gasten die op ons begonnen te schieten."
"Dat was bij 'die mannen' ook wel duidelijk."
"Wat doen we nu?" Mo staat met haar handen in haar zij. 
"Terug" besluit ik. "De jongens zullen echt niet zo ver weg zijn. Ze zullen vast naar ons opzoek zijn en de andere kant op zijn gelopen."
"Misschien bellen?" Stelt Tyler voor. 
"Had je dat niet eerder kunnen zeggen!" Snauw ik.
"Rustig" zegt Tyler met zijn handen omhoog.
"Sorry, ik moet eten."
"Ik zou zeggen, vermoord die mannen, dan zijn we daar ook weer van af" grinnikt Mo.
"Niet grappig." Ik pak mijn telefoon er weer bij en zoek in mijn contacten. Christians nummer komt als eerste in beeld. Nu maar hopen dat hij opneemt.