SEN BENDE VARDIN AMA BEN SENDE YOKTUM

Hüzün

Bölüm şarkısı: Temas gölgeler ve sessizlik

O geceden sonra ertesi gün sahil kenarına bankların ve kayaların olduğu yere tekrar gittim, seni görmek için ama sen yokdun. Tüm gece seni bekledim ama sanki seni beklediğimi bilirmişşin gibi gelmedin ve sonra bişey geldi aklima belkide sadece burdan geçerken durmuş ve tesadüfen bende görmüştüm belkide buraları bile bilmiyordu. İçimde ki ses ilk defa tam olarak yanılmıştı. Telefonumu açtım hemen ve o hüzünlü şarkımi defalarca dinledim. Hoşgeldin yanlızlığım dedim tekrardan. Gece geç olmaya başlamıştı ama aldırmadim. Babam ve annem beni pek umursamaz aslında işleri her zaman daha önce olur onlar için ve bende onlar için bir boşluk daha yeni genç kız olabilirim fakat bazı şeylerinde farkındayim. Bekledim... Bekledim... Ne gelen , ne giden vardı. Gecenin sessizliği yıldızlara vurmuştu. Bayılıyorum yıldızlara insanlar gibi sanki bir yıldız kaydığında bir insaninda hayatı son bulurmuş gibi gelirdi hep. Şu an senin dün gece oturduğun yerde senin gibi hissiz ve duygusuzca etrafa bakıyordum. Tek bir fark vardı, sen arkamda ki bankta oturmuyordun. Hüzünlü bir gülüş verdim dudaklarıma... Sonra ayağa kalktım kendi kendime bir saçmalık dedim onu tanımıyorum bile neden gelmedi diye üzleyim ki saçmalık hem bir daha gelmez ki belli sadece bir gece tesadüfen burdaydı. Ve bende tesadüfen seni izledim ve bitti gitti. Sahil kenarından kumsalın o tarafına gittim biraz dalgaları seyrettim ve denizin o mükemmel kokusunu içime çektim. Ayakkabılarımı çıkardım ayaklarımı suya soktum. Yazın başıydı daha okullar yeni kapanmıştı. Haziran geceleri...ne sıcak ne soğuk geceler... Yine gece yarısına geliyordu, aniden kalktım ve eve giden yola saptım. Sokaklarda sallana sallana giderken eve az kalmıştı, ve biri aniden arkamdan sarıldı. Benim şapşalım ben kimim dedi. Bende gülerek benim şapşalım dedim. Her zaman tanımaktan bıkmadın mı beni gülüm dedi hafif tebessüm ederek. Bıkmadım şapşalım sende arkadan sarılıp ben kimim demekten sıkılmadın. Ee benim gülüm sahil kenarından mı geliyor? Dedi. Evet Ulaş bey ordan geliyorum dedim. Sen nerden geliyorsun? Tabikide evden seni merak ettim ve size gelirken sana rasladım. Ve benim gülüm çok dalgın yürüyordu ve bende merak ettim neden böylesin? Hiç dedim ailem işde herzaman ki durumlar kavga ettik öyle dedim. Ona gerçeği söyleyemezdim çünkü bu çocuk beni doğduğum ilk günden beri biliyordu ve bende onu yani eğer anlatırsam bizim şapşal kesin dalga geçerdi. Anladım prenses ama yarın benimlesin ona göre dedi ve göz kırptı. Pekala yarın seninleyim o zaman hem zaten evde sıkılmıştım. O zaman hadi seni eve bırakalım bende sen iyi olduğuna göre eve gidebilirim dedi. Gülümsedim. Evin önüne geldiğimizde, iyi geceler prenses... Dedi. Bende iyi geceler şapşalım dedim ve onu yanağımdan öptüm ve ben eve girene kadar bekledi. O da gidince hemen bir duş aldım ve yatağıma girdim. Yatağımın yanında ki çekmeceden günlüğümü aldım. Ve bugünü yazdım...

Keşke seni bugün görseydim dedim. Keşke o ay ışığında parlayan gözlerini tekrar görebilseydim. Ben seni görmüştüm ama sen beni hiç görmemiştin. Bu canımı yakmıştı ve gözlerim kapandı. Ama tam uykuya dalmadan iç sesim belkide o da seni gördü ama sen bilmiyorsun dedi. Hafif bir tebbesüm ve karanlık...