Bloody

ครั้งที่หนึ่ง

เมื่อมีครั้งที่หนึ่งก็จะมีครั้งต่อไป...

"เป็นอะไรไปอีกมิสบราวน์"

"ร..เรเชลเขาล้อหนู"

"ก็ยัยนี่ไม่มีพ่อจริงๆ หนูพูดผิดตรงไหน"

// ค่ะ คุณแม่.. ปัญหาเดิมครูคิดว่าวิธีแก้คือปีหน้าขึ้นชั้นเรียนใหม่ลองทำเรื่องย้ายห้องเรียนดีมั้ยคะ//

เสียงถอนหายใจแรงที่คนฟังผ่านโทรศัพท์ก็นึกสีหน้าที่กลุ้มใจของคนเป็นแม่ได้

//ฉันว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวเจนเองก็จะขึ้นเกรด7แล้ว คงเป็นปัญหาหนึ่งสำหรับเด็กวัยนี้และอีกไม่นานครอบครัวเราก็จะย้ายไปที่อื่นแล้วค่ะ... ขอบคุณมากนะคะคุณครู//

"พี่โดนเพื่อนแกล้งอีกแล้วหรอคะแม่...
"จ่ะ... "

คุณแม่วัยสาวส่งรอยยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยเป็นรอยยิ้มที่กลบเกลื่อนความกังวลใจไม่ได้เสียเลย แม้แต่เด็กอย่างลอเรนเองยังคงมองออกว่าแม่ของเธอไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจ

'กลับมาแล้วค่ะ'
'เจนมากินข้าวก่อ--'
'หนูไม่หิวค่ะ'

เป็นแบบนี้ทุกที.. ตั้งแต่เจนเสียพ่อไปก็ดูมีปัญหาทันที เป็นเด็กที่ไม่ร่าเริงไม่เข้าสังคมทำให้ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนยากขึ้นมาหลายปีซึ่งต่างจากลอเรนที่ไม่แสดงอาการพวกนี้ออกมาเลย ในฐานะคนเป็นแม่ฉันคงทำหน้าที่ได้มีดีพอ

'เจน พี่โดนแกล้งอีกแล้วหรอ'
'อย่ามายุ่งตอนนี้ได้มั้ยลอวเรน'
'แต่แม่บอกว่าอีกไม่นานเราก็จะย้ายไปแล้วนะ เอางี้ดีมั้ย..'

คริสต้าแอบมองลูกๆของเธอจากประตูห้องนอนที่แง้มเปิดอยู่เห็นเด็กทั้งสองนั่งพูดคุยกันตามประสาพี่สาวน้องสาว สิ่งเดียวที่คอยเยียวยาเจนได้ก็คงเป็นลอเรนนี่ล่ะ

[ 1อาทิตย์สุดท้ายก่อนจะย้ายออก ]

'ยังหน้าด้านมาได้อีกหรอเจนนี่~'
เจนเบือนหน้าหนีเด็กผู้หญิงพวกนั้นอย่างไม่พอใจกับคำพูดหยาบคายนัก
'คิดว่าจะไปที่อื่นแล้วกล้ามาทำสีหน้าใส่งั้นหรอ เที่ยงนี้เธอเจอดีแน่!'

ตอนเที่ยงเจนถูกลากไปหลังตึกของโรงเรียนซึ่งดูเป็นกิจวัตรไปแล้ว เธอมักจะโดนเด็กผมหยิกสีแดงหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เหมือนกับจิตใจของหล่อนหรือเรเชลตบตีเสมอแม้แต่วันสุดท้ายที่เธอกำลังจะจากที่นี่ไป

'จะบอกอะไรให้นะฉันไม่ชอบเห็นเธอได้ดีกว่า แค่เห็นขี้หน้าฉันก็รำคาญแล้วขี้ฟ้อง สร้างปัญหา เพื่อนในห้องเขาเบื่อกันจะตายยัยผิวเผือก' เจนกำมัดแน่นนั่งก้มหน้าทนความเจ็บของแรงดึงกระชากที่เรเชลดึงผมสีบลอนด์ของเธอ

จนวินาทีสุดท้ายเธอนึกถึงคำพูดนึงจากนั้นเธอจึงตัดสินใจกระโจนกัดที่บ่าของเพื่อนร่วมชั้นของเธอ กัดจนสุดแรงจนเด็กสาวเอี้ยวตัวเพราะความเจ็บ

เจนกัดสุดแรงเท่าที่มี เรเชลร้องสุดเสียงเท่าที่ทำได้รู้ตัวอีกทีเลือดก็เปอะเต็มปากของเจน

เจนผลักเรเชลออกและสังเกตเนื้อที่ไหล่เพื่อน
ของเธอมันยุ่ยพร้อมจะหลุดตามรอยฟันที่กัดแน่น

เด็กสาวผิวขาวเกลี้ยงปาดเลือดที่มุมปากจนเปื้อนเต็มใบหน้า

'เลือดชั่วๆของเธออยู่บนใบหน้าฉันมันยังดูดีขนาดนี้ขอบคุณฉันซะสิ'

สายตาเจนที่มองเหยียดต่ำลงไปที่เรเชลไร้ความละอายหรือรู้สึกผิด เป็นแววตาที่ไม่ใช่เจน บราวน์หรือจะต้องพูดว่า

เราได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเจน บราวน์

✒️อยากได้คอมเม้นและมุมมองจากคนอ่านนะ อยากรู้ว่าโอเคมั้ย ทุกคอมเม้นมีความหมายสำหรับไรท์น้าา💕