รักใส ใส ของยัยแสนซน

ปรับความเข้าใจ

่เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นถ้าเป็นตอนที่
ฉันคบกับเขาแล้วได้เต้นรำแบบนี้คง
โรแมนติกหน้าดูเลยละ
"ยังโกรธพี่อยู่หรอ"
ยูกิถามด้วยสายตาแสนอบอุ่น
"ปาวค่ะ ฉันจะมีสิทธิอะไรไปโกรธคุณ"
ฉันตอบเขาไปด้วยท่าทีเหินห่างสุดๆ
"ปาวแล้วทำไมเรียกพี่สะเหินห่างขนาน
นั้นเลยละ"
"ก็เราไม่ได้สนิทกันจะให้เรียกว่าอะไรละ
ค่ะ"
พูดเองเจ็บเองมันใช่ไหมเนี้ย
"ก็เรียกพี่ยูกิเหมือนเดิมไง"
"คำนั้นฉันเอาไว้เรียกคนที่สนิทเท่านั้น
ค่ะ"
"พี่ขอโทษให้โอกาสพี่นะ"
"ไม่ค่ะ คนเรารู้จักเจ็บก็ต้องรู้จักจำ"
"พี่บอกแล้วไงว่าพี่ชอบพลัมจริงๆนะไม่
ได้โกหกเรื่องนั้นนะพี่ไม่ได้โกหกตลอด
เวลาที่พี่คบกับพลัมพี่จริงใจและจริงจัง
กับมันจริงๆนะ"
"ไม่เชื่อ จริงใจ จริงจัง แต่กับมีหน้าไป
เที่ยวห้างกับผู้หญิงคนอื่นอีกเนี้ยมันเชื่อ
ได้ไมค่ะ"
"ออ ตอนนั้นพี่ไปหาเรา"
"ฮ่ะ!"
"ก็เรานะโกรธพี่ย้ายออกจากห้องและก็
หลบหน้าพี่วันนั้นริซซี่เขาไปเที่ยวห้าง
และเห็นพลัมเขาเลยโทรเรียกพี่มา"
"ไม่เชื่อ คุณคบกับริซซี่"
เขาโกหกฉันได้ตั้งนาน แค่นี้ไม่เหนือ
บ่ากว่าแรงเขาหรอ
"ริซซี่มีแฟนแล้ว เพื่อนพี่เองไอ้ทรรณไง
ที่วันปัจฉิมนิเทศปีที่แล้วมันมาจีบพลัมไง
ไม่เชื่อพี่โทรถามให้เลยเอาไม"
"คุณก็คงจะเตรียมกันมาเรียบร้อยแล้ว
ละค่ะเลิกพูดเถอะมันไม่มีประโยคฉัน
ตัดใจจากคุณได้แล้ว"
"พี่ไม่เชื่อ"
หมดสินเสียงนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ยูกิจูบฉันทามกลางคนมากมายที่กำลัง
เต้นรำอยู่ทุกคนต่างหยุดทุกอย่างและ
หันมามองทางเราสองคนไม่ว่าจะเป็น
ป๊าม๊าฉันพี่พีชพี่ลิปเมเปิ้ลรัญพ่อแม่เมเปิ้ล
นี้คนนะไม่ใช่หินจะได้ไมรู้สึกอะไรหรือ
หวั่นไหวกับเขานะ
"ลืมจูบของเราหรือยัง"
กล้าถามเขิลอ่ะ*~*
"นะ...นาย โอ๊ย!"
ฉันไม่รู้จะด่าเขายังไงเลยได้แค่เดินหนี
ไปจากจุดๆนั้นที่ทุกคนกำลังจ้องมอง
พวกเราสองคน