รักใส ใส ของยัยแสนซน

สอบปลายภาค

1 ปีต่อมา
หลังจากวันนั้นฉันก็เหม่อลอยไม่มีกะจริง
กะใจจะทำอะไรซักอย่าง ออคงสงสัย
ว่าเขาไม่มาหาฉันเลยหรอเพราะห้อง
ของฉันกะเขาติดกันและเขาก็เคยข้าม
มาหาฉันแล้ว ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านกับ
ป่าป๊าและม่าม๊าเพราะคิดว่าถ้าอยู่ที่นั้นคง
ลืมเขาไม่ได้แน่ๆเพราะที่นั้นมีความทรง
จำเก่าๆอยู่มากมายแต่ฉันจะเข้าไปที่นั้น
บางเวลาไปเอาของแต่จะให้พี่พีชดูให้ว่า
เวลานั้นเขาอยู่บ้านหรือปาว
ความคิดถึงของฉันมากขึ้นมากขึ้นเรื่อย
จนรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
"เหม่ออะไรอยู่หรออาหมวย"
ม๊าพูดขึ้นหลังจากเห็นฉันเขี่ยข้าวในจาน
จนกระจายเลาะเทาะไปหมด
"ปาวค่ะ แค่คิดเรื่องสอบอยู่นะค่ะ"
ฉันกำลังจะสอบปลายภาค ม.6
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับรัญดีขึ้นเรื่อย
หลังจากวันที่ฉันไปขอโทษรัญในวันเกิด
"ก็ดีแล้ว รีบกินจะได้รีบไปโรงเรียนเดี๋ยว
สายเอาหนา"
"ค่ะม๊า"
ฉันตอบรับพร้อมกับฝืนยิ้มแย้มแจ่มใส
เพื่อทำให้ม่าม๊าสบายใจ
ระหว่างที่ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนก็มี
เสียงบุคคลหนึ่งเรียกชื่อฉันขึ้นมา
"พลัม"
เสียงที่แสนสดใสอย่างเสียงรัญ
"ไม่เคยคิดจะรอเพื่อนเลยหรอไงว่ะ"
เสียงยัยเมเปิ้ลบ่นผางเอาแขนมาคองคอ
ฉันไว้
"ขอโทษที ฉันเดินเพลินไปหน่อย"
(ไม่หน่อยแล้วมั่ง)
"ถ้าเธอคิดถึงพี่ยูกิก็ไปหาเขาสิฉันไม่
โกรธหรอก"
"ปาว ปาว ปาว"
ฉันโบกมือปฏิเสธไป
"ฉันแค่คิดเรื่องสอบนะ อ่านหนังสือไม่
ค่อยเข้าใจเลย"
ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้คิดเรื่องนั้น
"อืม/เออ"
เสียงทั้งสองคนตอบ

"โอ๊ย! ดีใจเว้ย! สอบเสร็จแล้ว"
ยัยเมเปิ้ลบ่นขึ้นขณะที่เรากำลังเดินไป
ร้านประจำ
"หน้าดีใจตรงไหน เดี๋ยวเราก็ต้องแยก
ย้ายกันแล้ว ฉันต้องไปเรียนต่อที่อิตาลี
เพราะอยากเรียนเรื่องออกแบบเสื้อผ้า
ส่วนเธอก็ต้องไปเรียนต่อที่เกาหลีเพราะอยากเรียนการแสดงส่วนพลัมก็ต้อง
ไปต่อที่อเมริกาเพื่อกลับมาบริหารธุรกิจ
ของที่บ้านช่วยพี่พีช"
"เฮ้ย!...."
เสียงถอนหายใจของทุกคนทำให้ฉันรู้
สึกท้อแท้ใจไม่น้อยเพราะเราทั้งสาม
ต่างต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่อื่น
"ไม่เอาน่า อีกตั้ง 2 อาทิตย์ ก่อนที่เราจะ
ต้องแยกย้ายกัน"
"จริงด้วย อีกอย่าง อีก 1 อาทิตย์ก็จะมี
งานราตรีแล้วนี้น่า งั้นเสาร์เราไปเดิน
ห้างช๊อปปิ้งซื้อชุดราตรีดีไหม"
ไม่อยากไปงานนี้เลยปีที่แล้วแทบบ้า
แหนะ แต่ก็ เฮ้ย!
"เอาสิ ไปด้วยไมพลัม"
"ก็ได้ งั้น 10 โมงที่ร้าน coffee☕ okนะ"
"อืม/อืม"