Το μέντιουμ {TYS_GR}

~Η ώρα της αλήθειας~

-Αυτόν γιατί μου τον φέρατε εδώ γιατρέ; Δεν καταλαβαίνω. Τι σχέση έχω εγώ με ογκογιατρό, ή όπως αλλιώς τον λένε! Εγώ μαζί σας θέλω να μιλήσω.
-Ογκολόγος λέγεται. Θα σας εξηγησω αμέσως τώρα.
Ο γιατρός φαινόταν πολύ αμήχανος. Αν υπήρχε κάποιος συγγενής ίσως να μπορούσε να μιλήσει πιο ανοιχτά σε αυτόν, έλα όμως που η Λεμονιά ήταν μόνη.
-Να, στις εξετάσεις σας παρατήρησα κάτι περίεργο. Συγκεκριμένα έναν όγκο στον εγκέφαλο. Πείτε μας λίγο πως αντιληφθηκατε ότι έπρεπε να κάνετε εξετάσεις; Θέλω να πω υπήρξαν κάποια παράξενα συμπτώματα;
-Ναι. Για την ακρίβεια στην αρχή είχα έντονους πονοκεφάλους, δύο τρεις φορές έκανα εμετό κιόλα. Μετά άρχισε να παραλύει το δεξί μου χέρι, κάποιες στιγμές. Ανησύχησα κι έτσι ήρθα εδώ. Δεν κατάλαβα όμως αυτά που μου είπατε πριν. Τι όγκος είναι αυτός;
-Είναι όγκος που έχει αναπτυχθεί μόνο στον εγκέφαλο. Δεν έχει κάνει μετάσταση., απάντησε τώρα ο ογκολόγος.
-Δηλαδή;
Τώρα κοιτάχτηκαν και οι δυο γιατροί μεταξύ τους μην ξέροντας τι να της απαντήσουν.
-Ο όγκος είναι μια μορφή καρκίνου κυρία μου. Όμως αυτός που έχετε εσείς δεν οφείλεται σε μετάσταση. Είναι πρωτογενής μορφή καρκίνου...
-Γιατρέ μιλήστε μου πιο απλά!Αγράμματη γυναίκα είμαι που να ξέρω από τέτοια;
Η Λεμονιά τώρα είχε βγει εκτός εαυτού.
-Εντάξει. Αυτός ο όγκος σας έχει προκαλέσει ημιπάρεση δηλαδή παράλυση στο δεξί χέρι. Όμως η βλάβη παρατηρείται στο αριστερό τμήμα του εγκεφάλου. Έτσι πάει αυτό, πως να σας το πω, αντίθετα! Αργότερα θα έχετε υπερκόπωση, αν δεν έχετε ήδη δηλαδή. Θα παρουσιάσετε μυικούς σπασμούς, διαταραχές στον προφορικό και γραπτό λόγο ίσως και κατάθλιψη...
-Θα ζήσω;
-Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Η κατάσταση βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Ίσως με χημειοθεραπείες και με μια χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου να γινόταν κάτι αλλά...
-Τι αλλά; έκανε πια ξεψυχησμένη από το σοκ.
-Μετά την επέμβαση υπάρχει κίνδυνος για διανοητικές και κινητικές βλάβες λόγω της ίδιας της φύσης του εγκεφάλου.
-Δηλαδή αν κατάλαβα καλά μπορεί να μείνω φυτό; Αυτό μου λέτε;
Και οι δυο γιατροί έγνευσαν καταφατικά.
-Δεν θέλω να ακούσω άλλο, δεν χρειάζεται. Να ρωτήσω μόνο. Αν κάνω θεραπεία χωρίς επέμβαση πόσο παραπάνωθα ζήσω;
-Χωρίς την επέμβαση οι ακτινοβολίες δεν είναι αποτελεσματικές.
-Μάλιστα.
Σηκώθηκε όρθια αποφασιστικά.
-Σας ευχαριστώ πολύ.
-Μισό λεπτό...
-Δεν χρειάζεται! Κάτι τελευταίο θέλω να μου πείτε μόνο. Πόσο θα ζήσω αν δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά;
-Λίγους μήνες, είναι προχωρημένος.
-Κατάλαβα. Και πάλι ευχαριστώ. Γεια σας.
Με το κεφάλι της ψιλά και με σώμα στητό βγήκε από το γραφείο του γιατρού. Είχε πάρει ήδη την απόφαση της.
Ακόμα και ο Κλεάνθης την κοιτούσε με μια κάποια ανησυχία.
-Πάμε Κλεάνθη. Πάμε γρήγορα σπίτι!, ψιθύρισε λυπημένη.
Όταν έφτασαν επιτέλους μετά από μια κουραστική διαδρομή, τον έδεσε σε ένα δέντρο και μπήκε μέσα στο σπίτι αθόρυβα.
-Μάνα; Που ήσουν; Γιατί έφυγες;
Η Ευδοκία είχε γυρίσει και την κοιτούσε απορημένη. Έπρεπε να της πει την αλήθεια...
Γεια!!! Νέο κεφάλαιο για σήμερα. Ελπίζω να σας άρεσε. Και ξέρετε τώρα. Αστεράκι και σχόλιο. Θέλω επίσης να πω πως έχω ενημερώσει και στο Lost in your eyes για όποιον ενδιαφέρεται. Αυτά από μένα. Εύχομαι να περνάτε καλά!!! Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο...