Το μέντιουμ {TYS_GR}

~Ένας θάνατος~

1967

-Μάνα; Που ήσουν; Γιατί έφυγες;

Μπροστά στην Ευδοκία δεν ήθελε να λυγίσει. Πόσο δύσκολο όμως αυτό!

-Κάτσε παιδί μου, στο τραπέζι. Θα σου πω...

-Ακούω...

-Λοιπόν. Υπάρχει κάτι, κάτι που σου έχω κρύψει. Εδώ και λίγο καιρό συμβαίνουν περίεργα πράγματα.

-Τι δηλαδή; Κι εγώ γιατί δεν έχω καταλάβει τίποτα;

-Θα σου πω τώρα. Είχα διάφορα συμπτώματα, πονοκεφάλους, εμετούς, παράλυση στο ένα χέρι. Κι έτσι σήμερα είπα να πάω για εξετάσεις. Όμως ο γιατρός είδε κάτι παράξενο και έφερε έναν όγκο... ογκογιατρό, δεν ξέρω κι εγώ πως τον λένε! Τέλος πάντων. Η ουσία είναι μια. Έχω όγκο...

Το είπε κατευθείαν, χωρίς περιστροφές. Δεν ήταν άνθρωπος που ήξερε να μιλάει με λεπτό τρόπο.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή... δηλαδή, παιδί μου, σε παρακαλώ, θέλω να είσαι δυνατή. Δεν θα ζήσω για πολύ ακόμα, μονάχα λίγους μήνες. Θεέ μου, ούτε εγώ δεν το πιστεύω!

-Τι λες; Θα πεθάνεις; Τι λες; Είσαι με τα καλά σου;, αυτή την αντίδραση της κόρης της δεν την περίμενε καθόλου. Σχεδόν φώναζε τώρα.

-Ξέρω, είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Έχω καρκίνο όμως ή έτσι τουλάχιστον μου είπαν. Βλέπεις ο όγκος είναι μια μορφή καρκίνου. Το θέμα είναι ότι σε λίγο καιρό θα σ' αφήσω, θα πάω δίπλα Του.

Αυτό είπε κι έδειξε με το βλέμμα τον ουρανό.

Η Ευδοκία άρχισε να κλαίει. Αυθόρμητα σηκώθηκε και την τράβηξε στην αγκαλιά της.

-Μαμά μου!

Δεν ήξερε τι να κάνει. Απλά τύλιξε τα χέρια γύρω της.

-Κόρη, σταμάτα. Δεν θέλω ν' αρχίσεις τώρα τους θρήνους, ακόμα δεν τα 'χω τινάξει τα πέταλα. Σταμάτα που σου λέω! Κάτσε πάλι στο τραπέζι, θέλω να πούμε και κάτι άλλο. Όταν μπήκα στο σπίτι, αν δεν κάνω λάθος έκλαιγες! Μην το αρνηθείς, είδα τα μάτια σου πρησμένα!

-Δεν είναι η ώρα...

-Όχι, είναι η ώρα. Λέγε.

-Όχι, ασ' το καλύτερα.

-Δεν θα το ξαναπώ!

-Καλά. Μάνα, ο Μενέλαος σε λίγους μήνες φεύγει, για Ιταλία. Πάει στον αδερφό του, που τον χρειάζεται, μόνιμα. Μάνα, θα μείνω χωρίς δουλειά!

-Δεν μπορεί, κάπως θα βρεθεί λύση.

-Μας δίνει λεφτά, που δεν φτάνουν όμως. Μήπως να ζητήσω κι άλλα;