Το μέντιουμ {TYS_GR}

~Τέλος τα παλιά~

Όπως είπα και πριν, το προηγούμενο κεφάλαιο είναι κάτι από τα 'Εγκλήματα' που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον. Όμως πως άρχισαν όλα; Επιστρέφουμε στο 1968 για να μάθουμε!😊💝

1968

Το άλλο πρωί με μισή καρδιά πήγε στον Κωστή, τον μανάβη. Από εκεί θα έκανε το τηλεφώνημα.
Ο ηλικιωμένος άντρας την υποδέχτηκε εγκάρδια. Έδειξε όμως να παραξενεύεται όταν του είπε τον λόγο που ήρθε.
-Θα με πληρώσεις όταν τελειώσεις, είπε απλά.
Τραβήχτηκε σε μια γωνιά του μανάβικου, διότι ήξερε πως ο Κωστής ήταν το ίδιο κουτσομπόλης με τη γυναίκα του. Σχημάτισε τον αριθμό με τρεμάμενα χέρια. Κι αν το σήκωνε ο Βασίλης; Πως θα άντεχε να ακούσει τη φωνή του; Για να του μιλήσει βέβαια ούτε λόγος.
Το τηλέφωνο χτύπησε μια, δύο, τρεις φορές. Στην τέταρτη το σήκωσαν. Ήταν αυτός...
-Ναι; η βαθιά φωνή τρύπωσε μέσα της κι έφτασε ως την καρδιά. Ο πόνος απερίγραπτος.
-Ναι;, στον τόνο του διέκρινε μονάχα ανυπομονησία, τίποτα άλλο. Απότομα κατέβασε το τηλέφωνο στη θέση του. Ίσως να ερχόταν αργότερα τελικά...
Έφυγε, τρέχοντας σχεδόν κι αφήνοντας πίσω έναν Κωστή στα κάρβουνα. Μα τι είχε συμβεί άραγε στην κοπέλα κι έδειχνε τόσο αναστατωμένη;
Μετά από λίγες ώρες την ξαναείδε, πιο ήρεμη αυτή τη φορά.
-Τηλέφωνο;
-Ναι.
Σχημάτισε ξανά τον αριθμό που την είχε απομνημονεύσει πια. Απάντησε ο Αλέκος.
-Κύριε Αλέκο;
-Ευδοκία εσύ; Τι κάνεις κορίτσι μου; Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά εσείς;
-Κι εμείς, δόξα τω Θεό. Ετοιμαζόμαστε για τον γάμο!
-Μάλιστα...
-Θέλεις κάτι; Μήπως δεν βρήκες ακόμα τον Βασίλη; Αν δεν μπορείς να έρθεις αύριο πες μου εμένα και θα τα βρούμε.
-Όχι, δεν είναι αυτό. Θέλω να πω... να εγώ... δεν θα ξανάρθω!
-Δεν κατάλαβα; Τι εννοείς;
-Εγώ, τελείωσα με το τραγούδι, δεν θα ξανάρθω στο μαγαζί!
-Τι πράγμα; Δεν σοβαρολογείς έτσι;
-Δυστυχώς...
-Και μου το λες τώρα; Από το τηλέφωνο βρε κορίτσι μου;
-Δεν μπορούσα να έρθω στο μαγαζί, μη ρωτάτε τον λόγο. Έχουν γίνει πολλά.
-Έρχομαι από εκεί!
-Τι πράγμα; Όχι, μη...
Όμως ο Αλέκος είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο. Αναστέναξε. Τελικά τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα υπολόγισε...
Το αυτοκίνητο, σαράντα λεπτά αργότερα βρισκόταν έξω από το σπίτι της. Ο Αλέκος σε κατάσταση αλλοφροσύνη χτυπούσε την πόρτα.
-Κύριε Αλέκο; Δεν χρειαζόταν να κάνετε τόσο δρόμο...
-Για το τίποτα; Αυτό θέλεις να πεις; Μπες μέσα Ευδοκία να συζητήσουμε σαν άνθρωποι..., είπε σε αυταρχικό τόνο.
Ήταν από τις λίγες φορές που έμπαινε στο σπίτι. Φτωχικό όπως πάντα με δύο κάμαρες, μια μικροσκοπική κουζίνα κι ένα κάπως ευρύχωρο δωμάτιο, σαν σαλόνι. Κάθισαν κι εκείνη την ρώτησε αν ήθελε κάτι.
-Τίποτα δεν θέλω. Κάτσε.
Η Ευδοκία έμεινε να τον κοιτάζει αμίλητη.
-Λοιπόν, για πες μου τώρα. Τι ήταν αυτά που έλεγες στο τηλέφωνο; Γιατί θες να παραιτηθείς;
-Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς. Είναι προσωπικοί οι λόγοι.
-Μα δεν πρέπει να ξέρω; Τι σου κάναμε και θες να φύγεις;
-Τίποτα δεν μου κάνατε! Όμως προέκυψε κάτι και δεν γίνεται να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Λυπάμαι...
-Και να σκεφτείς ότι κάτι τόσο σημαντικό ήθελες να μου το πεις από το τηλέφωνο! Γιατί δεν περίμενες μέχρι αύριο ρε Ευδοκία; Τι σε έπιασε και φέρεσαι έτσι τώρα, μετά από όσα έχουμε κάνει για σένα;
-Σας είπα, για προσωπικούς λόγους! Και να ξέρετε πως όσα έχετε κάνει για μένα τα θυμάμαι και τα  εκτιμώ! Δεν είμαι αχάριστη.
-Κρίμα παιδί μου. Γιατί τώρα; Εγώ νόμιζα πως θα συνεχίζαμε για πολύ ακόμα μαζί.
-Να όμως που η ζωή τα έφερε αλλιώς τα πράγματα. Λυπάμαι, αλήθεια...
-Είσαι σίγουρη; Μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς;
-Όχι, κύριε Αλέκο, είναι οριστική η απόφαση μου. Και σε αυτό το σημείο θέλω να σας ευχαριστήσω για όσα έχετε κάνει για μένα. Πραγματικά σας είμαι ευγνώμων.
-Δεν κάνει τίποτα. Κρίμα όμως, πολύ κρίμα.
-Εμένα μου λέτε; Δεν ήθελα να σας αφήσω, αλλά οι καταστάσεις...
-Ω ναι, ναι ξέρω! Ή μάλλον δεν ξέρω αλλά μπορώ να φανταστώ. Τέλος πάντων. Να 'σαι πάντα καλά Ευδοκία μου. Κι ότι θέλεις, ο Αλέκος είναι εδώ, μη διστάζεις.
-Σας ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά. Ελπίζω να τα ξαναπούμε κάποτε.
-Κι εγώ το ίδιο κορίτσι μου. Να προσέχεις...
Έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι από το σπίτι της. Κι έδειχνε απογοητευμένος που δεν μπόρεσε να της αλλάξει γνώμη. Μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε.
Πίσω του η Ευδοκία αναστέναξε από ανακούφιση. Λίγο ακόμα και θα ξεμπέρδευε μια για πάντα από το παρελθόν της. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε...

Ανακοίνωση: Μόλις η ιστορία μας φτάσει στα σαράντα κεφάλαια, θα αρχίσω με νέο "βιβλίο" που θα είναι η συνέχεια, διότι η ιστορία είναι   λίγο μεγάλη κι έχει ανατροπές. Τρομακτικές σχεδόν...