Το μέντιουμ {TYS_GR}

~ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ~

Ο Θανάσης, ο σοφέρ την άφησε όπως πάντα λίγο πιο πάνω από το σχολείο. Ύστερα έφυγε βιαστικός. Περίμενε να τον δει να εξαφανίζεται. Όταν επιτέλους είχε χαθεί από το οπτικό της πεδίο, αναστέναξε. Αμέσως άλλαξε πορεία. Το σπίτι του Μίλτου ήταν σχετικά κοντά, θα έπαιρνε ταξί για να πάει.
Άραγε θα τον έβρισκε εκεί; Ή θα έφτανε πολύ αργά;
Σε λίγο βρισκοταν έξω από μια παλιά μονοκατοικία. Ο κήπος παρατημένος, τα περισσότερα λουλούδια είχαν μαραθεί. Τα πάντα τριγύρω φώναζαν εγκατάλειψη.
Τυλίχτηκε ακόμα πιο πολύ στο πανωφόρι της και χτύπησε διστακτικά την πόρτα. Μια, δύο, τρεις φορές. Κανείς δεν άνοιξε. Ίσως χτυπούσε σε λάθος σπίτι. Ξαναείδε τη διεύθυνση για να σιγουρευτεί. Ήταν η σωστή.
Ο Μίλτος είχε φύγει λοιπόν. Μήπως όμως θα γυρνούσε σε λίγο; Περίμενε για ώρες μέσα στο κρύο. Δεν ήρθε κανείς.
Κοίταξε το ρολόι της. Δεν είχε πολύ χρόνο, σε λίγο θα ερχόταν ο σοφέρ να την πάρει από το σχολείο.
Απογοητευμένη και προσπαθώντας να μην κλάψει, πήρε τον δρόμο του γυρισμού.
Ευτυχώς έφτασε στην ώρα της και ο Θανάσης δεν έδειχνε να παραξενεύεται.
Μόλις γύρισαν στη βίλα την περίμενε η Νεφέλη. Έδειχνε θυμωμένη μάλιστα.
-Που ήσουν;
-Τι ερώτηση είναι αυτή; Στο σχολείο, που αλλού;
-Αλήθεια; Γιατί ο διευθυντής πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε τον λόγο που έφυγες. Ξέρεις την ώρα που σε άφηνε ο Θανάσης, έτυχε να έρχεται μια καθηγήτρια, που σε ειδε. Και το ανέφερε φυσικά. Ούτε ξέρω πως κατάφερα να τα μπαλώσω. Εξηγήσου τώρα!
-Δεν ήθελα να πάω στο κολλέγιο.
-Μα γιατί; Επειδή είσαι έγκυος;
-Ναι.
-Και τι έκανες τόσες ώρες μόνη σου;
-Δεν ήμουν μόνη μου. Ήμουν μαζί με την Πηνελόπη.
-Τι, μη μου πεις ότι το έσκασε μαζί σου;
-Ναι.
-Τι λες Αλίκη; Καταλαβαίνεις ότι γίναμε ρεζίλι στους ανθρώπους; Πρώτα μένεις έγκυος, μετά το σκας από το σχολείο, τι πράγματα είναι αυτά;
-...
-Και που γυρίζατε τόσες ώρες;
-Κάναμε βόλτες, εδώ κοντά.
Είδε την Νεφέλη να χάνει το χρώμα της.
-Υποσχέσου μου ότι δεν θα το ξανακάνεις ποτέ αυτό! Τρόμαξα πολύ όταν με πήραν τηλέφωνο. Δεν θα το πω στον πατέρα σου, για να μην έχουμε φασαρίες, αλλά θέλω τώρα να μου υποσχεθείς πως δεν θα ξαναγίνει. Εντάξει;
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
-Ετοιμάσου τώρα.
-Για που;
-Το ξέχασες; Έχουμε να πάμε στον γιατρό για τον πρώτο υπέρηχο! Και μετά κατευθείαν για ψώνια στα μαγαζιά. Αλίκη; Δεν πιστεύω να ξέχασες και τα γενέθλια σου που είναι σε λίγες μέρες. Θα κάνουμε μια δεξίωση στη βίλα θα καλέσουμε πολύ κόσμο, όπως κάθε χρόνο. Για αυτό και πρέπει να σου πάρω ένα φόρεμα.
-Δεν το ξέχασα. Νεφέλη, να σε ρωτήσω κάτι; Μήπως μπορεί να έρθει μαζί μας και η Ευδοκία; Την λυπάμαι την καημένη δεν έχει πολλά ρούχα.
-Αυτό θα σου έλεγα κι εγώ τώρα! Με πρόλαβες. Φυσικά και θα την πάρουμε.
-Ναι, αλλά τώρα που το σκέφτομαι τι θα της πούμε; Γιατί πάω στον γιατρό;
-Για απλές εξετάσεις! Σιγά μην της πούμε την αλήθεια.
Κι έτσι ξεκίνησαν μαζί με την καημένη την Ευδοκία που έλαμπε από τη χαρά της. Επιτέλους θα είχε καινούρια ρούχα! Ηθελε από καιρό να πάρει γιατί τα δικά της ήταν παλιά και την στένευαν.
Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο η Ευδοκία περίμενε από έξω, στην αίθουσα αναμονής.
Οι δύο γυναίκες μπήκαν μέσα κι έδειχναν να έχουν άγχος για τον πρώτο υπέρηχο. Όλα όμως πήγαιναν μια χαρά, όπως είπε και αργότερα ο γυναικολόγος.
Ξαφνικά η Νεφέλη βγήκε από το ιατρείο και πλησίασε σοβαρή την Ευδοκία.
-Λοιπόν χωριάτισσα, άκουσε με καλά. Θα ακολουθήσεις κατά γράμμα τις εντολές μου αν δεν θέλεις από αύριο κιόλας να σε πετάξω από το σπίτι και να μένεις σε καμία τρώγλη για το υπόλοιπο της ζωής σου! Άκουσε τι πρέπει να κάνεις.
Με αυτά της τα λόγια έσκυψε πιο κοντά στο αυτί της Ευδοκίας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εκείνη φοβισμένη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
-Όχι, όχι δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό! Είναι παράνομο!
-Θα το κάνεις. Εκτός κι αν θέλεις να φροντίσω να μην βρεις πουθενά δουλειά! Για πες μου Ευδοκία, προτιμάς να βρεθείς στον δρόμο;
-...
Την άρπαξε απότομα από το μπράτσο και σχεδόν την έσυρε ως το ιατρείο. Η Αλίκη ήταν ακόμα ξαπλωμένη και ένα δειλό χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπο της. Όταν την είδε απόρησε. Η Ευδοκία είχε χάσει πια το χρώμα της.
-Νεφέλη; Τι συμβαίνει; Γιατί ήρθε η Ευδοκία;
Ξαφνικά είδε τον γιατρό να ετοιμάζει κάτι. Ένεση;
Έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι τρομαγμένη. Μια υποψία πέρασε φευγαλέα απ' το μυαλό της.
Η Νεφέλη κοίταξε την Ευδοκία νευριασμένη.
-Τι στέκεσαι έτσι; Πιάσ' την ηλίθια, θα ξεφύγει!,φώναξε και την πλησίασαν και οι δυο την ίδια στιγμή.
Δίστασε. Πως θα μπορούσε να το κάνει αυτό;
-Ευδοκία κάτι σου είπα πριν! Θα σε πετάξω έξω από το σπίτι, κάνε αυτό που σου λέω. Είναι διαταγή!
Η Αλίκη χτυπιόταν στο νοσοκομειακό κρεβάτι, προσπαθούσε να ξεφύγει. Όμως την κρατούσαν δυνατά.
Η σκιά του γιατρού σιγά σιγά έσκυβε πάνω της. Η σύριγγα που κρατούσε στο χέρι του την τρόμαζε. Αναισθητικό!
Ένιωσε κάτι να τρυπάει το κορμί της. Γύρισε να κοιτάξει την Ευδοκία. Στα μάτια της είδε πόνο. Ενοχές...
Εκείνη τη στιγμή το ορκίστηκε. Πρώτη και τελευταία φορά που θα γινόταν συνεργός αυτής της γυναίκας. Από εδώ και πέρα θα έκανε τα πάντα για να σώσει την Αλίκη. Η Ευδοκία ήξερε ότι είχε γεννηθεί ένα άβουλο πλάσμα. Πάντα έτσι ήταν. Για πόσο όμως;

Να και το τελευταίο κεφάλαιο! Ανατρεπτικό ήταν νομίζω. Ήδη έχω αρχίσει να ετοιμάζω το Γιαλαντζί μέντιουμ 2. Περιμένω σχόλια και φυσικά το αστεράκι σας!