UÇURTMA

DARMADAĞIN

Medya : Hakan 

Üstüme alelacele bir şeyler geçirerek aşağı indim. Hakan dalgın bir şekilde etrafa bakıyordu. Beni görünce buruk bir şekilde gülümsedi ve yanıma geldi.

"Hakan iyi misin neyin var ?"

"Bir şey sorma sadece.. Sadece burda kal olur mu?"

Hafifçe kafamı salladım. Markete gidip hemen geleceğini söyledi. Daha sonra evin yakınlarındaki bi parka gittik. Poşetten bir bira ve marlboro paketini çıkartıp bana uzattı. Sigara içmem ama biraya hayır demezdim.

Şu an o kadar değişik hissediyorum ki... Yaklaşık 4 sene önce görmüştüm onu. Fotoğraflarına baktığım zaman mutlu oluyordum. Mutsuz olduğunda bende mutsuz oluyordum. Benim için sadece bir hayalden ibaretti. Şimdi ise karşımda bilmem kaçıncı birasını yudumluyor. Hakan Adalı ve içki ikilisi... Hakan Adalı... Her ne kadar nötr davranmaya çalışsada içindeki acı gözlerine yansıyordu. İçinde kopan fırtınaları bastırmak için dağılıyordu her seferinde. İnsanın ona baktıkça ağlayası geliyor be.

Yalnız çocuk orda efkarlandı ben mal gibi onu izliyorum.

"Anlat"

Kafasını hafifçe yukarı kaldırıp gözlerini gözlerime sabitledi

"Darmadağınsın. Sadece sarhoşken mutlu olduğuna inanıyorsun çünkü ayıkken düşünmekten beynin patlıyor, tüm sorumluluğu senin üstüne yüklemişler bunun altından kalkamıyorsun ve bu seni git gide eziyor değil mi? Üzgünken karanlığa sığınıyorsun. Ağlayacağından değil de olur da belki ağlarsan kimse görmesin istiyorsun "

Soğuk bakışlarını hiç bozmadı. Sadece hafifçe gülümseyerek "cin misin kızım sen " dedi

Gülüşümü genişleterek "hayır sadece seni iyi tanıyorum" diye karşılık verdim. Bu hayatta en çok ne isterdin deseler abimin olmasını isterdim derdim. Ve birini seçmemi isteseler o kesinlikle Hakan olurdu.

Yalnız cool havalarına girmeye çalışıyorum ama hala karşımdakinin Hakan değil hayalet olduğunu düşünüyorum. Dur bakıyım bi yüzüne dokunayım.. Olum harbi gerçek lan. Yanaklarını iki yana çekiyim biraz gülsün derken ani bir refleksle bileğimi çevirdi.

O anki şokla ne yapacağımı bilemedim. Ne ağlayabildim ne de sesim çıkabildi. Canım acımıyordu sadece Hakan'ın bana bunu yapması üzücüydü. Çocuk ne yaşadıysa artık en ufak dokunuşa bile tepki verir olmuş.

Gözleri şokla açılırken yavaşça bileğimi bıraktı. Kafasını avuçlarının arasına alıp ileri geri sallanmaya başladı. Sanırım şu an korkmaya başladım.

"Hakan kendine gel !"

Duymuyor

"Adalım bi bak be "

Tepki yok

Zorla da olsa ellerini çekip sımsıkı sıktığı avuçlarını açmayı başardım. Kafasını kaldırdığımda... Ağlıyordu. Abi ben bu çocuk en ufak üzülse kusana kadar ağlayan insanım. Ay yok tutamıyorum ağlıycam

Bir süre ağladık. Birbirimize bakamıyorduk. Sanki ikimizde ruhumuzu ele vermiş gibiydik. Daha sonra en başta yapmam gereken şeyi yapıp ona sarıldım.

"Söz veriyorum ne olursa olsun her koşulda seninle olucam. İstersen güleriz , istersen şu an olduğu gibi ağlarız. Rahat bırak kendini burdayım istediğin kadar ağla"

Hıçkırıklarının arasından hafif bir teşekkür ederim duydum. Benim için paha biçilmez değeri olan, güçlülüğünü örnek aldığım bir insanın dağılmasını seyrettim...