Her Last Wish

Chapter 4

=======
"I smile like nothing is wrong. I talk like everything is perfect. I act like this is all a dream. And pretend like I'm not hurting."
=======

Gabriel's POV

"Bakit mo linihim kay Dara yung about sa parents mo?" Tanong ko na nagpawala sa kanyang ngiti.

"Ayoko lang na kaawaan niya ako." Biglang nawala ang kanyang walang kaemosyon emosyon na mukha at napalitan ng lungkot. Pero kinalaunan ay ngumiti rin siya.

"Hindi sa nangingialam ako, Pero hindi parin sapat yun para ilihim mo lahat sakanya. Kaibigan mo siya. Are you not tired of owning your problems?" Pumunta muna ako sa may bintana ng room niya at tiningnan yung nasa labas bago sabihin ang mga katagang yun. I might seem unaware dati. Pero palagi kong ginagawa ang obserbahan ang mga tao.

Nanginginig na tawa ang tanging nagawa niya ilang minuto ang lumipas pagkatapos kong sabihin ang mga yun.

"I'm fine about that. Para hindi na sila masasaktan pa, diba? Besides I'm already numb.--" Sabi niya at may binulong pa siya pero hindi ko na narinig.

"But noon pa man, you're already hurting her, Hailey. " I sense that she's feeling uneasy dahil sa mga sinasabi ko. Pero kailangan niyang malaman kung paano mag open up.

Because I was like that. And she needs to overcome it.

"Anong oras na? Parang ang dilim na ata sa labas?" Pag iiba niya ng usapan. Agad nalang akong nakisakay sa topic niya at tiningnan ang mga sasakyan sa baba.

"5 o'clock na." Tugon ko at ngumiti. Ang tagal ng oras. At parang ang tagal ata nina Dara?

   
Ilang minuto ang nakalipas bago ako ulit nagsalita.

"Naalala mo pa ba dati? Yung nakita mo akong ulanan?" Bc of that thought, napangiti nalang ako. It was back then. Long years ago.

"Haha. Oo. Hindi ko nga inexpect yun eh." Sabi niya at natatawa pa.

"Yes. Me too. Akalain mo yun?"

Flashback

Andito ako sa may park nagpapaulan. But not really. Sobrang broken hearted ako kaya lumabas ako sa bahay at pumunta sa park at naabutan ako ng ulan. That time I was crying. I didn't move kaya basang basa na ako. And then I saw Hailey walking like a zombie.

And that time, parehas rin pala kaming broken hearted. I don't know why though, hindi niya sinabi sakin. Pero kinwento ko sakanya kung bakit ako umiiyak.

"Namatay yung alaga ko." Sabi ko sakanya nung tinanong niya ako kung anong problema. She consoled me at tinanong kung ano ba yung alaga ko.

I said it was a snail. It died. And it was my fault. I left it under the sun trapped in it's so called house.

And after that, she even tried to comfort me but ended laughing at it. I said it was so rude of her that she laughed about the situation. But defend herself saying I'm also rude for leaving it.

I smiled at her. I was just joking. I never had a pet. I was just crying bc of the movie I played awhile ago. And if I tell it to her, it would be embarrassing.

"Kuya yung The Ring na pinapanood mo iniwan mo lang nagpleplay!" Oh. Shit.
----

"Oo nga eh. Akalain mo yun no? Takot ka pala sa horror movies?" Kahit hindi ko siya tinitingnan nafefeel kong she's grinning like an idiot.

"At sa sobrang takot mo naiiyak ka nalang." Komento niya at tumawa na.

"No. Hindi ako takot." Pagdedepensa ko at ngumiti. Dahil alam kong hindi siya kumbinsido.

"Really Gabie?" Tanong niya na halata namang nanghahamon.

"Fine I'll take you to mall. Let's watch the latest horror movies."

Vomment!👍🏻✍🏻

~All Rights Reserved~