**Πάρτε βαθιές ανάσες πριν αρχίσετε να διαβάζετε αυτό το κεφάλαιο. Και ακούστε ταυτόχρονα το 18. Σας εύχομαι καλή τύχη και εύχομαι να με συγχωρέσετε μετά από αυτό.**
Καθώς τα χείλη μου αγγίζουν του Χάρρυ νιώθω την ανάσα του πάνω μου. Δεν έχω ιδέα τι κάνω αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Το στόμα του Χάρρυ έχει γεύση όπως ακριβώς την φανταζόμουν, μπορώ να γευστώ έντονα την μέντα στην άκρη της γλώσσας του καθώς ανοίγει το στόμα του και με φιλάει. Στα αλήθεια με φιλάει. Η υγρή του γλώσσα μπλέκεται με την δική μου και μπορώ να νιώσω το κρύο μέταλλο από το σκουλαρίκι του στην άκρη του στόματος μου. Το υπόλοιπο μου σώμα νιώθω ότι καίγεται. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Τοποθετεί τα χέρια του στο πρόσωπο μου, χαϊδεύοντας τα μάγουλα μου, πριν και τα δύο του χέρια μεταφερθούν στην μέση μου. Απομακρύνεται λιγάκι και μου δίνει ένα μικρό φιλί στα χείλη μου. "Λου" ανασαίνει και βάζει το στόμα του πίσω στο δικό μου, η γλώσσα του στριφογυρίζει άλλη μια φορά. Το μυαλό μου δεν τρέχει πια, είναι η καλύτερη αίσθηση που έχω νιώσει. Ο Χάρρυ με σπρώχνει από την μέση μου πιο κοντά του και ξαπλώνει πίσω, χωρίς να σπάσει το φιλί. Χωρίς να είμαι σίγουρος τι να κάνω με τα χέρια μου, τα βάζω πάνω στο στήθος του και γύρω από τον λαιμό του. Το δέρμα του είναι καυτό και το στήθος του κουνιέται πάνω-κάτω από τις βαθιές ανάσες. Απομακρύνει το στόμα του από το δικό μου και μου λείπει ήδη η επαφή μαζί του. Πριν προλάβω να σκεφτώ μετακινείτε στον λαιμό μου. Νιώθω κάθε κίνηση της γλώσσας του, το συναίσθημα είναι καταπληκτικό. Αρπάζει τα μαλλιά μου και κρατάει το κεφάλι μου από πάνω του για να συνεχίσει να φιλάει τον λαιμό μου. Τα δόντια του δαγκώνουν το δέρμα μου και βογγάω, το συναίσθημα συνεπαίρνει όλο μου το σώμα και κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Δεν έχω φίλησε ποτέ έτσι, ούτε καν την Νάταλι. Η Νάταλι!
"Χάρρυ... Σταμάτα." Δεν αναγνωρίζω την φωνή μου, είναι αργή και βαριά και το στόμα μου είναι υπερβολικά στεγνό. Δεν σταματάει. "Χάρρυ" Λέω ξανά, με φωνή πιο καθαρή και άφησε τα μαλλιά μου. Κοιτάω μέσα στα μάτια του και είναι πολύ πιο σκούρα από πριν. Τα χείλη του είναι ροζ και πρισμένα από το φιλί μας. "Δεν μπορούμε." Λέω παρόλο που θα ήθελα να τον φιλάω ακόμα. Το ξέρω ότι δεν μπορώ.
Η τρυφερότητα από τα μάτια του εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα και σηκώνεται από δίπλα μου και ξαπλώνει στην άλλη μεριά του κρεβατιού. Τι συνέβη μόλις; "Λυπάμαι." είναι οι μόνες λέξεις που σκέφτηκα να πω. Η καρδιά μου νιώθω ότι θα εκραγεί από λεπτό σε λεπτό.
