"Λούι!" ακούω την μάνα μου καλώντας με από κάτω. Γρύλισα και ξεδιπλώθηκα κάτω από το μαλακό, πλέον οικείο, κρεβάτι. Καθώς έφτιαχνα το κρεβάτι μου πήρα τον χρόνο μου για να το ετοιμάσω, γιατί αυτό ήταν το τελευταίο πρωινό που θα το ετοίμαζα.
"Λούι!!" Με κάλεσε ξανά.
"Είμαι σηκωμένος!" Της φώναξα και εγώ. Τα ντουλάπια ανοιχτά κοντά στις σκάλες, πρέπει να μου φτιάχνει πρωινό. Το στομάχι μου γουργουρίζει μόλις ξεκινώ το μπάνιο μου. Ξοδεύω τα τελευταία χρόνια νευρικά προετοιμάζοντας με για το κολέγιο. Ξοδεύω τα σαββατοκύριακά μου διαβάζοντας και προετοιμάζοντας με για αυτό καθώς οι συνομήλικες μου ήταν έξω μεθυσμένοι ξοδεύοντας τον χρόνο τους. Η ημέρα που ήρθε το γράμμα αποδοχής του αιτήματος του WSU ήταν σαν θρίλερ. Η μαμά μου έκλαιγε, όπως και πριν ώρες, και εγώ έπρεπε να παραδεχτώ ότι είμαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου. Όλη μου η σκληρή δουλειά επιτέλους ανταμοίφθηκε. Μια φορά αποφάσισα να αφήσω το Washington για κολέγιο, αλλά τελικά αποφάσισα το αντίθετο. Μου αρέσει η οικειότητα της ελευθερίας.
Το ζεστό νερό χαλάρωσε τους πιασμένους μου μύες, πόση ώρα έχω εδώ μέσα; Βιάζομαι και χτενίζω τα μαλλιά μου, βάζοντας βαρετά μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου.
Καθώς τύλιγα την πετσέτα γύρω από την μέση μου, η μάνα μου είχε φωνάξει ήδη πάλι το όνομα μου. Την αγνόησα, το ξέρω ότι είναι νευρική για την πρώτη μου μέρα στο κολέγιο αλλά εγώ έχω σχεδιάσει αυτή την ώρα εδώ και μήνες. Το κορίτσι μου η Νάταλι θα είναι εδώ σύντομα για να φύγει με εμένα και την μάνα μου. Η Νάταλι είναι μια τάξη μικρότερη από μένα, αλλά είναι δεκαοχτώ, οι γονείς της την πήγαν στο νηπιαγωγείο ένα χρόνο πριν. Η Νάταλι βγάζει καθαρά Α' όπως και εγώ, είναι υπέροχη και θα την καλωσορίσω στο WSU τον επόμενο χρόνο. Εύχομαι να ερχόταν φέτος, ειδικά σκεπτόμενος ότι δεν ξέρω ούτε ένα άτομο σε όλο το κολέγιο. Μόνο χρειάζομαι έναν αξιόλογο συγκάτοικο, είναι το μόνο πράγμα που αναζητώ.
"Λούι Γουίλιαμ!"
"Έρχομαι τώρα κάτω μαμά, σε παρακαλώ μην φωνάξεις το όνομα μου ξανά" φώναξα καθώς κατέβαινα τις σκάλες.
Η Νάταλι κάθεται στο τραπέζι απέναντι από την μαμά μου, φορώντας ένα ροζ στράπλες μπλουζάκι και μια γκρι φούστα, το κλασσικό της συνολάκι. Τα ξανθά μαλλιά της είναι σγουρά και τοποθετημένα υπέροχα πίσω.
"Γειά σου κολεγιόπαιδο." χαμογέλασε με ένα λαμπερό υπέροχο χαμόγελο πριν σηκωθεί έτσι ώστε να της χαρίσω μια σφιχτή αγκαλιά.
"Γειά." Της ανταπέδωσα με ένα λαμπερό χαμόγελο και έμπλεξα τα δάχτυλα μου στα καστανά ανακατεμένα μου μαλλιά.
"Γλυκέ μου, μπορούμε να περιμένουμε μερικά λεπτά καθώς διορθώνεις τα μαλλιά σου." η μαμά μου λέει σιγανά.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και όπως πάντα, έχει δίκιο. Τα μαλλιά μου πρέπει να είναι υπέροχα για σήμερα, και φυσικά δεν μου το υπενθύμησε από πιο πριν.
"Μπορούμε να βάλουμε τις τσάντες στο αυτοκίνητο." η Νάταλι πρότεινε και άρπαξε τα κλειδιά από την μάνα μου. Της έδωσα ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο πριν εξαφανιστεί από το δωμάτιο.
Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν τριγύρω καθώς περπατάω ως το αυτοκίνητο, αλλά στην τελική έχω δύο ώρες για να τις κάνω να εξαφανιστούν. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είδους κολέγιο είναι αυτό, θα φτιάξω ποτέ φίλους;
