"Εμ, που είναι ο Τρίσταν;" Η φωνή μου βγήκε λίγο πιο δυνατή από όσο επιθυμούσα. Τα μάτια μου είναι συνέχεια στην πετσέτα και τα χέρια μου την κρατάνε δυνατά έτσι ώστε να είμαι σίγουρος ότι είναι καλυμμένα τα ευαίσθητα μου σημεία. Δεν έχω νιώσει ποτέ βολικά σε τέτοιες καταστάσεις ειδικά με άντρες.
"Δεν ξέρω." ξεφύσηξε και κοίταξε στην μεγάλη οθόνη του κινητού του. Τι κάνει εδώ πέρα εφόσον δεν ξέρει που είναι ο Τρίσταν; Δεν έχει το δικό του δωμάτιο; Στριφογύρισα τα μάτια μου, προκειμένου να κρατήσω τα αγενή σχόλια για τον εαυτό μου.
"Εντάξει; Άρα... Μπορείς να φύγεις από εδώ ή κάτι τέτοιο για να ντυθώ;" συνηδητοποίησα ότι δεν είχε προσέξει καν πως ήμουν με μια πετσέτα τόση ώρα, μάλλον δεν θα τον ενοχλήσει.
"Δεν πρόκειται να κοιτάξω." στριφογύρισε τα μάτια του και τα κάλυψε με τα δύο του χέρια. Έχει βαριά αγγλική προφορά, γιατί είναι στο Washington; Αγνοήσα το αγενές του σχόλιο και πήγα να ντυθώ. Είτε το είπε επειδή δεν του αρέσουν οι άντρες και ήταν κάπως "Δεν πρόκειται να κοιτάξω," είτε πιστεύει ότι είμαι άσχημος. Φόρεσα αμέσως το μποξεράκι μου, ένα ένα απλό μπλουζάκι και μια βερμούδα.
"Είσαι τώρα έτοιμος;" ρώτησε. Αυτό ήταν.
"Μπορείς να φερθείς και πιο άσχημα; εννοώ, είσαι στο δωμάτιο ΜΟΥ καθώς αλλάζω και βρίσκεις την ευκαιρία να μου φέρεσαι άσχημα; Δεν σου έχω κάνει τίποτα, πιο είναι το πρόβλημα σου;" Είπα πιο σκληρά από ότι ήθελα και σοκαρίστηκε. Μάλλον το αγόρι που είναι γεμάτο με τατουάζ πληγώνεται από τα σκληρά λόγια.
Νόμιζα ότι θα αρχίσει να απολογείται, αλλά το γύρισε σε γέλιο. Κοίταξε προς τα εμένα και απλά γέλασε. Τα στήθη του ανεβοκατέβαιναν από το γέλιο και ένιωθα σαν ένας βλάκας, μην ξέροντας τι να πω ή τι να κάνω. Αυτό είναι το τελευταίο άτομο που θέλω να αρχίσω καυγά μαζί του. Η πόρτα άνοιξε και ο Τρίσταν μπήκε μέσα.
"Συγγνώμη που έχω αργήσει. Είχα πολλή δουλειά." Είπε και κοιτάει εμένα και μετά τον Χάρρυ.
"Λού, συγγνώμη που δεν σου είπα ότι ο Χάρρυ θα ερχόταν από εδώ." Μου είπε απολογητικά.
Θα ήθελα να σκέφτομαι ότι εγώ και ο Τρίσταν θα μπορούσαμε να κάνουμε την συγκατοίκηση να δουλέψει, αλλά αυτή την επιλογή των φίλων, δεν είμαι σίγουρος.
"Ο φίλος σου είναι αγενής." Οι λέξεις ξεπετάχτηκαν από το στόμα μου.
Ο Χάρρυ άρχισε να γελάει και ο Τρίσταν τον σκούντησε. "Τι του είπες;" τον ρώτησε και στριφογύρισε τα μάτια του στο αγόρι που γελάει. "Ο Χάρρυ έχει... Έναν ιδιαίτερο τρόπο να συζητάει." Μου εξήγησε. Βασικά λέει ότι το να είναι αγενής είναι αυτός. Υπέροχα. Ο Χάρρυ άλλαξε το κανάλι και γέλασε.
"Γίνεται ένα πάρτι απόψε, πρέπει να έρθεις μαζί μας Λούι!" ο Τρίσταν μου πρότεινε. Τώρα ήρθε η δική μου σειρά να γελάσω.
"Τα πάρτι δεν είναι ο τύπος μου, εξάλλου έχω να διακοσμήσω την δική μου μεριά του δωματίου."
"Έλα είναι μόνο ένα πάρτι! Είσαι στο κολέγιο τώρα, μόνο ένα πάρτι δεν βλάπτει. Πως θα πας εξάλλου να πάρεις πράγματα; αφού δεν έχεις αυτοκίνητο." ρώτησε. Απλά δεν μπορώ να παω στο πάρτι.
"Καταρχήν δεν ξέρω κανέναν εκεί, και θα κάνω Skype με την Νάταλι." του είπα και ο Χάρρυ γέλασε. "Θα πάρω λεωφορείο για το κατάστημα."
"Δεν θέλεις να πάρεις λεωφορείο το Σάββατο! Ο Χάρρυ μπορεί να σε αφήσει σε αυτό το μέρος... Σωστά Χάρρυ; Και ξέρεις εμάς για τον πάρτι. Απλά έλα... Έχει τόση πλάκα!" Με παρακάλεσε.
Τον ξέρω μόνο μια μέρα, οφείλω να τον εμπιστευτώ; Το ξέρω ότι σε αντίθεση με την εμφάνιση του, είναι ευγενικός. Αλλά ένα πάρτι;
"Δεν ξέρω... Όχι, και δεν θέλω ο Χάρρυ να με οδηγήσει ως το κατάστημα." είπα και στριφογύρισε τα μάτια του με μια ειρωνική έκφραση.
"Ω όχι! Εγώ πραγματικά ανυπομονώ να τα βρούμε!" υπογράμμισε με έναν πολύ ειρωνικό τόνο.
Πρέπει να χτυπήσω το κατσαρό κεφάλι του πάνω στο φωτιστικό.
"Έλα Τρίσταν! Το ξέρεις ότι αυτό το αγόρι δεν πρόκειται να έρθει στο πάρτι." γελάει και για κάποιον λόγο θέλω να τον βγάλω λάθος.
"Βασικά, θα έρθω." Λέω με ένα χαμόγελο, όσο μπορώ βέβαια. Ο Χάρρυ γελάει πάλι και ο Τρίσταν που δίνει το χέρι.
"Θα περάσουμε καλά. Το υπόσχομαι." είπε.
