Τα μάτια του συνάντησαν εμένα και παρατηρώ ότι τα μάτια του είναι πράσινα, δεν είχε καμία οπτική επαφή μαζί μου μέχρι τώρα. Κοιτάει αλλού γρήγορα και τον προσπερνάω για να φύγω από την τουαλέτα. Αρπάζει το χέρι μου αμέσως και με μεταφέρει πίσω.
"Μην με αγγίζεις!" Του φωνάζω και αρπάζω το χέρι μου από το δικό του.
"Έκλαιγες;" Με ρωτάει, με ντροπαλό τόνο. Ω υπέροχα, είμαι εδώ ξανά με ανθρώπους που σπάνε πλάκα μαζί μου γιατί είμαι ένα αγόρι που κλαίει.
"Απλά άφησε με ήσυχο Χάρρυ." Κάθεται μπροστά από εμένα μπλοκάροντας την είσοδο για να μην μπορώ να περάσω. Δεν μπορώ να παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι. "Χάρρυ σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ, αν έχεις μόνο ένα κόκκαλο στο σώμα σου άφησε με να φύγω. Απλώς άφησε ότι αγενές σχόλιο έχεις να πεις για αύριο. Σε παρακαλώ." Τον παρακαλώ, ολοκληρωτικά. Τα μάτια του δείχνουν ταπείνωση πριν αρχίσει να μιλάει.
"Υπάρχει ένα δωμάτιο κάτω από τις σκάλες που μπορείς να κοιμηθείς. Ο Τρίσταν είναι ήδη εκεί." λέει. Περιμένω ένα λεπτό να πει κάτι άλλο αλλά δεν λέει. Απλώς με κοιτάει.
"Εντάξει." Λέω και ελευθερώνει την είσοδο για να περάσω.
"Είναι η τρίτη πόρτα στα αριστερά." Μου υπογραμμίζει. "Καληνύχτα Λούεϊ." Τον ακούω καθώς εξαφανίζομαι από την τουαλέτα. Τι στον διάολο ήταν αυτό; Ο Χάρρυ δίχως αγενή σχόλια; Το ξέρω ότι θα πρέπει να τα υποστώ αυτά αύριο. Μάλλον ήδη σχεδιάζει τι κακίες θα πει για μένα αύριο.
Το τρίτο δωμάτιο στα αριστερά είναι ένα ικανοποιητικό δωμάτιο, πολύ μικρότερο όμως από του Χάρρυ με δύο κρεβάτια. Μοιάζει περισσότερο σαν ένα φοιτητικό δωμάτιο σε σχέση με αυτό το τεράστιο του Χάρρυ. Μάλλον είναι ο αρχηγός ή κάτι τέτοιο; Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι όλοι τον φοβούνται γιαυτό και τον έχουν σε ένα μεγαλύτερο ξεχωριστό απομονωμένο δωμάτιο. Ο Τρίσταν είναι ξαπλωμένος στο ένα κρεβάτι έτσι βγάζω τα παπούτσια μου προτού ξαπλώσω στο άλλο κρεβάτι. Οι σκέψεις μου είναι παντού καθώς κοιμάμαι, φαντασιώνομαι πράσινα ματιά να με κοιτάνε...
