Βγάζω τις πιτζάμες μου και φοράω ένα από τα καινούργια μου παντελόνια που δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα. Είναι λίγο πιο ελαστικό από τα συνηθισμένα παντελόνια που φοράω αλλά δεν είναι και στενό. Πρέπει να πλύνω τα υπόλοιπα οπότε δεν έχω άλλη επιλογή παρά να φορέσω αυτό. Η μπλούζα μου είναι μια μαύρη απλή φαρδιά μπλούζα με κάτι άσπρα γράμματα στο μπροστινό της μέρος.
"Ουάου, βασικά μου αρέσει πολύ το ντύσιμο σου σήμερα." Μου λέει ο Τρίσταν. Θα το πάρω ως κοπλιμέντο αν εξαιρέσω τον ενθουσιώδες τόνο του που μάλλον δείχνει ότι απλά του αρέσουν τα ρούχα μου. Χαμογελάω καθώς προσπαθεί ξανά να μου προσφέρει ένα μαύρο μολύβι.
"Όχι, σε ευχαριστώ!" Του λέω πολιτισμένα και το απομακρύνει.
"Η Μόλλυ θα μας μεταφέρει αντί για τον Νάιαλλ, μου έστειλε ότι θα είναι εδώ σε ένα λεπτό."
"Δεν νομίζω ότι με συμπαθεί και πολύ." Το ξέρω ότι δεν με συμπαθεί.
"Μην ανησυχείς για αυτήν, θα είναι απασχολημένη σήμερα το βράδυ έτσι και αλλιώς."
"Με τον Χάρρυ;" Ρωτάω προτού προλάβω να σταματήσω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να βοηθήσω και έτσι κοιτάω τον τρόπο που με κοιτάζει και το σηκωμένο του φρύδι.
"Όχι, με τον Ζέιν μάλλον. Αλλάζει αγόρια κάθε σαββατοκύριακα." Αυτό είναι πολύ σκληρό για να το πεις για έναν φίλο σου, αλλά ο Τρίσταν απλά χαμογελάει.
"Δεν τα έχει με τον Χάρρυ;" Η εικόνα από αυτούς να το κάνουν έρχεται στο μυαλό μου.
"Όχι με τίποτα. Ο Χάρρυ δεν κάνει σχέσεις. Απλά τα κάνει θάλασσα με πολλούς ανθρώπους αλλά δεν τα φτιάχνει με κανέναν τους. Ποτέ."
"Ανθρώπους; δηλαδή και αγόρια και κορίτσια;" θυμάμαι αυτόν να αναφέρει κάτι σε σχέση με αυτό στο προηγούμενο πάρτι αλλά ήμουν τόσο απασχολημένος κλαίγοντας που δεν το έδωσα σημασία. Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά;
"Ναι, είναι μπάι."
"Εσύ;" Ρωτάω και κατευθείαν νιώθω απαίσια που γίνομαι τόσο αδιάκριτος.
"Εγώ; Εγώ είμαι στρέιτ, αλλά υποστηρίζω απόλυτα τους γκέι."
"Ω, αμ, ναι και εγώ το ίδιο." είναι το μόνο που μπορώ να πω και μοιραζόμαστε μια άβολη σιωπή πριν χτυπήσει το τηλέφωνο και κατευθυνθούμε προς τα έξω για να συναντήσουμε την Μόλλυ.
Το πάρτι σήμερα είναι το ίδιο όπως και την προηγούμενη φορά, παρά πολλοί άνθρωποι, μεθυσμένοι άνθρωποι παντού. Γιατί πολύ απλά δεν καθόμουν σπίτι να κοιτάω το ταβάνι; Η Μόλλυ εξαφανίστηκε μόλις φτάσαμε και εγώ απλά στέκομαι εδώ και καμιά ώρα καθώς πριν ο Χάρρυ έρθει προς το μέρος μου.
