Μετά από μερικά λεπτά σιωπής ο Χάρρυ επιτέλους μιλάει. "Να σου κάνω μια ερώτηση;"
Η όψη του προσώπου του μου λέει ότι πρέπει να πω όχι, αλλά αποφασίζω να πω "φυσικά."
"Τι θέλεις να κάνεις μετά το κολέγιο;" Με ρωτάει και γελάω. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που περίμενα να με ρωτήσει. Υποπτευόμουν ότι θα με ρωτήσει γιατί είμαι ακόμα παρθένος ή γιατί δεν πίνω.
"Βασικά θέλω να γίνω συγγραφέας ή εκδότης, οποίο έρθει πρώτα." Μάλλον δεν έπρεπε να ήμουν ειλικρινής μαζί του, θα κάνει απλώς πλάκα μαζί μου. Νιώθοντας θάρρος τον ρωτάω το ίδιο αλλά μόνο παρέλαβα ένα στριφογύρισμα των ματιών του και όχι απάντηση. "Είναι αυτά τα βιβλία σου;" Τον ρωτάω, παρόλο που μπορεί να μην πάρω απάντηση.
"Είναι." Απαντάει κοφτά.
"Ποιό είναι το αγαπημένο σου;"
"Δεν έχω αγαπημένο."
"Ξέρει το κορίτσι σου ότι είσαι σε πάρτι ξανά;" Μονολογεί.
"Τι;" Λέω ηλίθια, για την ώρα την είχα ξεχάσει.
"Ξέρεις, αυτό το είδος κοριτσιού που έχεις."
"Μη μιλάς για αυτήν έτσι, είναι... Είναι... Καλή." Ψιθυρίζω. Γελάει και σηκώνομαι όρθιος. Δεν ξέρει τίποτα για αυτήν. "Μόνο στα όνειρα σου θα έχεις τόσο καλό κορίτσι σαν και αυτήν." Υπογραμμίζω.
"Καλό; Αυτή είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι το κορίτσι σου; καλή είναι ένας 'καλός' τρόπος για να την αποκαλείς βαρετή."
"Δεν είναι βαρετή. Δεν ξέρεις καν την Νάταλι."
"Το ξέρω ότι είναι βαρετή, μπορούσα να το καταλάβω από τις καφέ της φούστες και τα καρό πουκάμισα." Το κεφάλι του Χάρρυ πέφτει πίσω γελώντας. Δεν έχω άλλη επιλογή και παρατηρώ τα υπέροχα του λακάκια. Καλύπτω το στόμα μου με το χέρι μου για να μην γελάσω με την επιλογή ρούχων της κοπέλας μου. Γρήγορα αρπάζω το νερό και πίνω μια γουλιά.
"Άρα είστε μαζί για δύο χρόνια και δεν την έχεις γαμήσει ακόμα, έτσι μπορώ να πω ότι είστε και οι δύο σπασίκλες." Μου λέει και φτύνω το νερό μέσα στο ποτήρι.
"Τι στον διάολο είπες μόλις;" Απλά μόλις υπέθεσα ότι θα μπορούσαμε να καθήσουμε μαζί λέει κάτι σαν και αυτό.
"Με άκουσες Λούεϊ." Χαμογελάει.
"Είσαι μια κωλοτριπίδα (I'm sorry) Χάρρυ." Λέω και πετάω το μισογεμάτο ποτήρι στο πρόσωπο του. Η αντίδραση του ήταν αυτή που ήλπιζα, δηλαδή απόλυτο σοκ. Τα μεγάλα του χέρια προσπαθούν να σκουπίσουν το νερό από το πρόσωπο του καθώς βγαίνω από το δωμάτιο. Γυρίζω πίσω στην κουζίνα και ψάχνω γρήγορα για ένα άλλο ποτό. Πρέπει να βγάλω από το κεφάλι μου την εικόνα του Χάρρυ να χαμογελάει με αυτα τα υπέροχα λακάκια. Ξεχωρίζω τα μαύρα μαλλιά του Ζέιν ανάμεσα στο πλήθος και περπατάω προς αυτόν. Κάθεται με ένα συμπαθητικό γλυκό κορίτσι κρατώντας ένα μπουκάλι με υγρό.
"Γειά σου Λούι, αυτή είναι η φίλη μου η Τέσσα (ΌΠΑ ΌΠΑ)." Ο Ζέιν λέει, συστήνοντας την. Η Τέσσα μου χαμογελάει και κάνω το ίδιο. Πρέπει να παρατήρησε ότι κοιτάω το μπουκάλι στα χέρια της και έτσι το έφερε μπροστά μου. "Θέλεις λίγο;" Η Τέσσα με ρωτάει και γρήγορα το αρπάζω από αυτήν. Το κάψιμο με κάνει να νιώθω ωραία για τώρα και προς το παρόν ξεχνάω τον Χάρρυ.
"Έχεις δει τον Τρίσταν;" Ρωτάω και ο Ζέιν κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. "Νομίζω ότι αυτός και η Στέφ λογικά έχουν φύγει." Έφυγε; Τι στον διάολο; Πρέπει να νοιάζομαι περισσότερο αλλά η βότκα τρελαίνει το μυαλό μου και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι χαριτωμένο ζευγάρι που θα ήταν. Πίνοντας μερικά ποτά αργότερα, νιώθω καταπληκτικά. Γιαυτό λογικά οι άνθρωποι πίνουν συνέχεια. Θυμάμαι να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανά πιω αλλά δεν είναι και τόσο κακό.
Ένα τέταρτο αργότερα, ο Ζέιν και η Τέσσα έχουν εμένα να γελάω τόσο πολύ που με πονάει το στομάχι μου. Περνάω πιο ωραία σε σχέση με τον Χάρρυ. "Ξέρετε ο Χάρρυ είναι ένας κώλος." Τους λέω και γελάμε όλοι.
"Ναι μπορεί να γίνει κάποιες φορές." ο Ζέιν συμφωνεί και απλώνει το χέρι του γύρω από την πλάτη μου. (ΌΠΑ) Θέλω να το μετακινήσω αλλά δεν θέλω να τον κάνω να νιώσει άβολα γιατί ξέρω ότι δεν σημαίνει τίποτα. Τα λεπτά γίνονται ώρες και δεν έχω δει ακόμα ούτε τον Τρίσταν ούτε τον Χάρρυ. Οι άνθρωποι αρχίζουν και φεύγουν σιγά σιγά και νιώθω κουρασμένος. Με τρομάζει που δεν ξέρω πως να γυρίσω πίσω στα δωμάτια.
"Τα λεωφορεία κάνουν δρομολόγια όλο το βράδυ;" Αναρωτιέμαι. Ο Ζέιν κάνει μια γκριμάτσα και λέει ότι δεν ξέρει. "Θα είμαι πίσω σε ένα λεπτό." Τους λέω και σηκώνομαι πάνω. Για άλλη μια φορά η βότκα με χτυπάει και προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου. "Αχ, ακριβώς αυτός που ήθελα να δω." Λέω καθώς το πρόσωπο του Χάρρυ με τις μπούκλες εμφανίζεται μπροστά μου.
"Εσύ και ο Ζέιν άρα;" Η φωνή του είναι βαριά με ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να ερμηνεύσω.
"Είσαι τόσο ηλίθιος, απλώς προσπαθώ να βρω ένα λεωφορείο." Προσπαθώ να τον προσπεράσω και αρπάζει το χέρι μου. "Άσε με Χάρρυ." Ψάχνω για ένα ποτήρι για να του πετάξω.
"Ηρέμησε... Είναι τρεις τα ξημερώματα. Δεν υπάρχει λεωφορείο. Είσαι κολλημένος εδώ ξανά." Τι χαμόγελο του είναι τόσο ειρωνικό που με προκαλεί να τον χτυπήσω. "Εκτός αν θέλεις φυσικά να πας σπίτι με τον Ζέιν." Στριφογυρίζω τα μάτια μου και βγάζω το μπράτσο μου από πάνω του. Πάω πίσω στον Ζέιν και στην Τέσσα και τους λέω για το σχέδιο μου για σήμερα για να δω αν το δωμάτιο που έμεινα το προηγούμενο σαββατοκύριακο είναι γεμάτο. Ο Ζέιν προσφέρεται να περπατήσει μαζί μου πάνω για να το ανακαλύψουμε.
**Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΊΤΕ.**
