**ΠΡΟΣΟΧΉ. Αυτό το κεφάλαιο περιέχει άγχος κλάμα και fangirling. Πάρτε βαθιές βαθιές ανάσες. Έχω όταν το διάβαζα ούρλιαζα so... Προετοιμαστείτε μόνο αυτό σας λέω.**
Βρήκαμε το δωμάτιο όπου εγώ και ο Τρίσταν μείναμε την προηγούμενη φορά, δυστυχώς ένα από τα κρεβάτια είναι πιασμένο από έναν μεθυσμένο τύπο. "Τελικά αυτό το κρεβάτι είναι γεμάτο." ο Ζέιν γελάει. "Θα πάω πίσω στο σπίτι μου, αν θέλεις να έρθεις έχω χώρο να κοιμηθείς εκεί." Μου προτείνει. Πρέπει να σκεφτώ καθαρά. Ο Ζέιν, σαν τον Χάρρυ, τα φτιάχνουν με πολλά κορίτσια και αγόρια. Αν συμφωνήσω σε αυτό μπορεί να νομίζει ότι συμφωνώ να κάνω κάτι παραπάνω από το απλώς να κοιμηθώ. Με αυτή την εξωτερική εμφάνιση μπορεί εύκολα να ρίξει ανθρώπους.
"Νομίζω θα μείνω εδώ μέχρι ο Τρίσταν να γυρίσει πίσω." Το πρόσωπο του χλωμιάζει λιγάκι αλλά μου δίνει ένα απλό χαμόγελο. Μου λέει να προσέχω, δίνοντας μου μια αγκαλιά για αντίο. Η πόρτα κλείνει όταν φεύγει και δεν κάνω τίποτα άλλο από να την κλειδώσω. Ποιος ξέρει ποιος μπορεί να έρθει; Κοιτάω δίπλα και βλέπω τον μεθυσμένο άντρα να κοιμάται, δεν νομίζω να σηκωθεί σύντομα. Η κούραση που ένιωθα πριν λίγο σιγά σιγά εξαφανίζεται, το μυαλό μου πάει στο σχόλιο που έκανε ο Χάρρυ για εμένα και την Νάταλι που δεν έχουμε κοιμηθεί ακόμα μαζί. Μπορεί να φαίνεται περίεργο στον Χάρρυ, που κοιμάται με διαφορετικό κορίτσι κάθε βδομάδα, αλλά είμαι κύριος. Δεν χρειαζόμαστε να κάνουμε σεξ, περνάμε καλά κάνοντας αλλά πράγματα όπως... Βασικά... Βλέποντας ταινίες και περπατώντας. Γιαυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην πιω, το μυαλό μου δεν δουλεύει σωστά. Βρίσκω τον εαυτό μου να κοιτάει το ταβάνι, μετρώντας τα πλακάκια για να μπορέσω να κοιμηθώ. Την στιγμή που τα μάτια μου κλείνουν, ακούω τον μεθυσμένο άντρα να κουνιέται στο διπλανό κρεβάτι. Τον αγνοώ και προσπαθώ να κοιμηθώ.
"Δεν σε είδα... εδώ γύρω προηγουμένως." Μία βαριά φωνή ακούγεται. Πηδάω και σηκώνομαι επάνω, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Τοποθετεί τα χέρια του στο κρεβάτι, ελάχιστα εκατοστά από εμένα. Η ανάσα του μυρίζει απαίσια, σαν βότκα. "Ποιο είναι το όνομα σου όμορφο αγόρι;" Ανασαίνει και δεν απαντώ. Το μικρό μου χέρι τον σπρώχνει για να φύγει μακρυά μου. Δεν δουλεύει και απλά γελάει.
"Δεν θα σε πονέσω, απλά θέλω να περάσουμε καλά." Λέει και γλύφει τα χείλη του, αφήνοντας μια σταγόνα σάλιο κάτω στο κρεβάτι. Το στομάχι μου γυρίζει και αρχίζω να πανικοβάλομαι. Δεν έχω βρεθεί σε καυγά ποτέ και έτσι δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω τώρα. Τον χτυπάω δυνατά στο καλάμι και φωνάζει, έτσι μου δίνει μια ευκαιρία να φύγω μακρυά του. Τα υδρωμένα μου δάχτυλα παλεύουν και τελικά ξεκλειδώνω την πόρτα. Οι άνθρωποι στον διάδρομο με κοιτάνε περίεργα καθώς τρέχω ανάμεσα τους. "Έλα εδώ, έλα πίσω!" Ακούω μια αηδιαστική φωνή να λέει από πίσω μου. Δεν θυμάμαι ο διάδρομος να είναι τόσο μεγάλος. Είναι τώρα λίγα μέτρα μακρυά από εμένα αλλά συνεχίζει και παραπατάει και έτσι μου δίνει μπόνους, επιπλέον βήματα. Που πρέπει να πάω; Τα πόδια μου με πάνε κάτω από τον διάδρομο και με αφήνουν στο μόνο μέρος που ξέρω σε αυτό το αναθεματισμένο σπίτι.
