Annabelle & the Beast | Kraliyet Düşmanları Serisi - 1

31. Bölüm

Yorumlarınızın hepsini yanıtlamaya çalışıyorum ve çoğu zaman saçmalama seviyesine ulaşabiliyor. Aldırmayın bana. Bölümlerle sizi baş başa bırakıyorum.

Bu arada evet bölüm kısa ama finale az kaldı, ben uzun yazamıyormuşum. Gerçekten. Yapabileceğim en ufak bir şey yok. Lütfen beni üzmeyin ve bölümün keyfini çıkarın. Kalan bölümler ikişer gün arayla gelecek. Oy vermeyi ve yorum yapmayı da ihmal etmeyin.

Annabelle gözlerini kısmış karşısındaki adamın ciddiyetini tam manasıyla sorguluyordu. Dudakları büzülmüş, elleri kalçalarına yaslanmıştı. Beklentilerini karşılamayan bir adamdı, hatta fazlasıyla ona uymayan hırçın bir yanı vardı ancak yine de Annabelle bir şekilde onunla aynı evi paylaşmaktan zevk alıyordu.

"Ne için?" diye sordu yarı kapalı kirpiklerinin arasından "Sadece kendime bir sır saklamak istediğim için mi?" diye sordu.

Lord Beast sadece gözlerini Annabelle'in üzerine dikmiş onun öfkesinin ve hüznünün nasıl ağır ağır gözlerine taşındığını izliyordu. Lord Beast gözleriyle sessizce görünmezlik maskesi takmış hizmetlilerinin çıkmasını emretti. Hepsi sessizce salonu terk etti.

"Anlatacağım," dedi Annabelle. İlk defa Lord Beast'in yüzünde bir hareketlenme yakalayabilmişti. Dudakları aşağı doğru kıvrıldı. Şarap kadehini havaya kaldırıp yudumlarken yeşil gözleri üzerine kenetlenmiş, saniye sekme olmaksızın onu izliyordu "Ama bunun karşılığında bana Rosie ile aranda olan her şeyi anlatmanı istiyorum, Lordum. Her şeyi." dedi.

"Tamam," dedi Lord Beast. Kehatine sonuna kadar inanıyor ve olacağını düşünüyordu. Bunu engellemek mümkün müydü? 

Annabelle sırtını dikleştirdi ve güvenmeye çalışarak "Annem yüzünden olduğunu zaten biliyorsun," dedi ve hatırlar gün yüzüne çıksa da dilini ısırdı ve konuşmasını sürdürdü "Sevdiğim bir adam vardı. Onunla gizli gizli buluşuyorduk. Masumane bir şeydi. Birbirimize mektuplar veriyor, güzel dizeler okuyorduk. Belki tahmin edersin. Annem ve sevdiğim adam söz konusu olunca iki seçenek kalıyor. Ya bizi ayırdığı için ona ait her şeyden nefret edebilirdim ya da-"

"Onu ayarttığı için," diyerek Annabelle'in havadaki cümlesini tamamladı Lord Beast.

Annabelle başını aşağı yukarı sallarken "Evet," dedi ve titreyen parmaklarını sımsıkı yumruk yaparak kollarını önünde birleştirdi ve koltuklarının altına sakladı "Daha kötüsü ise sevdiğim adamın annemden bir çocuğu var," diye devam ederken yıkılışının son çağrılarını yaptığını biliyordu. Her an bedenindeki bütün enerji tükenebilir ve Annabelle dizlerinin üzerine düşebilirdi "Bu ikimiz arasında bir sırdı artık üçümüzün sırrı. Lütfen, Lordum. Bunu size açtım, kimseye bu utancı açmayın," diye yalvardı. Sesi kırık, dudakları her an ağlayacak gibi bükülmüştü.

"O kız nerede?" diye sordu Lord Beast.

Annabelle solukları yetmiyor gibi tiz sesiyle "Bilmiyorum," dedi.

Lord Beast, Annabelle'in paramparça haline bakarak iç geçirdi. Bir kadın nasıl teselli edilir gerçekten hiç bilmiyordu. Saatlerce ne istediğini düşünerek onu izleyebilir, hakkında teoriler üretebilir ancak onu teselli edemezdi.

"O adam?"

"Bir düelloda öldü," dedi Annabelle. Hiç kuşkusuz bütün duyguları, gözenekleri... Teninin her bir parçası bundan zevk alıyordu. Onun ölmesinden duyduğu hazzı ancak tekrar annesinin ölümü yaşatabilirdi ona. Eğer annesinin ölümünün babasını yıkacağını bilmese çoktan onu öldürmüştü ancak Annabelle sadece biricik babasını düşünüyordu.

Susmasının tek sebebi babasıydı. Annesine bunu söylediğinde annesi henüz küçük kıza hamileydi. Annabelle ona kardeş demek istemiyordu, ona olan nefretinden sebebiyet ne adını öğrenmeye tenezzül etmişti ne de yüzünü görmek istemişti. Yazları eve geldiğinde genellikle o sıcaklar yüzünden çiftliğe gönderilirdi. Bu yıl evde olmasına rağmen okul için Fransa'ya gönderildiğinde bir kez daha ondan kurtulmuştu. Eğer yolda yan yana gelip birbirlerinin suratına bakma şansları olsaydı Annabelle ya da o birbirlerini tanımazdı.  Birbirlerini tanımalarının tek yolu birilerinin onlara birbirlerini tanıtmasıydı.