Πως να Καταστρεψετε Τον κολλητο Σας...

Κεφαλαιο 9:~Ενα παρτυ- φειλ!~

Με το ζόρι μπορούσα να ανοιξω τα μάτια μου. Είχα τρομερό πονοκέφαλο. Και ναυτία. Σηκωθηκα απο το κρεβάτι και παρατήρησα λίγο τον χώρο γύρω μου. *Που σκατά είμαι; * Μου ηταν πολύ γνωστό το δωμάτιο αλλά είχα τόση ναυτία που ετρεξα στο μπανιο. Εριξα και λίγο νερό στα μούτρα μου μήπως συνελθω. Πως βρέθηκα εδώ; Α υπεροχα! Να και η απώλεια μνήμης.
-Βρε, βρε, ξυπνησαμε;
-Νίκο;
Ναι... Το γνωστό μέρος ήταν το σπίτι του Νίκου!
-Γιατί είμαι εδώ;
-Γιατί κατεβασες μισο μπουκάλι βότκα και μπύρες ισως;
-Ααα ναι!!
Άρχισα να θυμάμαι αμυδρά, κάποια πραγματα.
-Αν θες να ξεράσεις, ξέρεις που είναι το μπάνιο. Αλλά είσαι συνηθισμένη στο να κατεβάσεις μπύρες, τεκιλες κ.λ.π σαν νερό, οποτε δεν ανησυχω για το hangover. Μου χαμογέλασε.
-Και που ήμουν όταν μεθυσα;
-Στο πάρτυ της αποφοίτησης... Είπε κάπως σαν ερώτηση. ...Χελλοουυυ... Καλά εσύ δεν θυμάσαι τίποτα... Είπε γελώντας.
-Μάλιστα! Και συ γιατί με περί μαζεψες;
Με πλησίασε κάπως μέχρι που έφτασε αρκετά κοντά μου.
-Γιατί σε αγαπάω ρε Έλσα! Οτι και να γίνει εισαι και θα είσαι παντα η κολλητή μου. Δεν μπορείς να με ξεφορτωθεις τόσο εύκολα. Σορρυ εκανα μαλακία!
-Μπράβο Νίκο! Επανηλθες!
-Συγχωρεμενος;....
-Δεν ξέρω...
-Θα σε βαλω να μυρισεις ιδρωμενες κάλτσες απο το γυμναστήριο.
Με "απείλησε".
-Μου ελειψες!
Τον αγκάλιασα και ανταπεδωσε. Ένιωθα πολύ ωραία. Δεν με πειραζε το ότι δεν ημασταν κατι παραπανω...ακόμα... Μου έφτανε το οτι ημασταν κολλητοί ξανά.
-Αλλά χθες έγινες τελείως ρεζίλι!
Αρχισε να γελάει υστερικά.
-Τι γελάς ρε βλαμενο;
Δεν μιλούσε.
-Τι έγινε; τι εκανα;
Και τοτε ηταν που θυμηθηκα τα παντα.

Την προηγούμενη μέρα:
-Που είσαι παιδι μου; Εδώ και μια ωρα έχει αρχίσει το πάρτυ. Αντε θα έρθεις;
-Είναι αναγκη; Καλά δεν περνάτε και χωρίς εμένα;
-Τσακισου και έλα, πριν έρθω να σε πάρω σηκωτη.
-Καλά, καλά ,τώρα, πάω να ντυθω. Μην μου σπας τα νεύρα!
-Απο τοτε που γεννήθηκες εχεις τα νεύρα σου, αλλά δεν το σχολιαζω άλλο.
-Σκασε, έρχομαι!
Κλείνω το τηλεφωνο και το πετάω πανω στο κρεβάτι.
Δεν είχα κα τρομερή όρεξη να πάω στο πάρτυ. Όχι μονη θα έβλεπα τον Νίκο, αλλά και τους τελευταίους μηνες ήμουν μουτρωμενη και δεν ήθελα να το μεταφέρω αυτό και στους φιλους μου.
Φορεσα ενα γκρι τζιν σορτσάκι, μια μαύρη μπλούζα που τελείωνε λίγο πιο πάνω απο τον αφαλο και είχε την στάμπα: "Black is my happy colour" και τα all star μου.
Έπιασα τα μαλλια μου μία ψιλή αλογοουρά και έφυγα.
-Εγώ φεύγω! Φωναξα στους γονείς μου για να τους ειδοποιησω.
Το πάρτυ γινόταν στο σχολειο, στην αίθουσα εκδηλώσεων, οποτε μπορούσα να πάω και με τα πόδια. Μόλις μπήκα στην αίθουσα παρατηρησα τα παιδιά να "χορεύουν", να φασωνονται, και να πίνουν. *Τι ασυνήθιστο!* σκέφτηκα.
-Μπα βρηκες τον δρόμο να ρθεις;
Γύρισα και ειδα την παρέα μου.
Απάντησα με ενα ξερό "Γεια".
-Επιτέλους! Λοιπον έχουμε μπύρες και Βότκα. Είπε ο Αλέξης, μέλος της παρέας, σαν να γινόταν κάτι τρομερό.
-Δεν θέλω!
-Έλα λίγο μονο... Να σου φύγει η ξινιλα.
-Καλά αν είναι θα πιω μετα.
Προσπάθησα να χαμογελασω λίγο. Ρε Έλσα,  τι εχεις πάθει; Δεν με αναγνωριζω. Θα ξεκίνησε ψυχοφαρμακα. Η ναρκωτικά. Μπα! Πολύ ακραίο! Αχχχ... Ειμαι ηλιθια.
Το πάρτυ δεν είχε τίποτα το πολύ διασκεδαστικό.
-Κοιτά... Μου λέει η Μαρίνα κατά  δείχνει "διακριτικά" προς τα αριστερά.
-Τι να κοιτάξω;
-Αυτον τον καστανοξανθο.
Πράγματι ηταν ενα αγόρι με καστανοξανθα μαλλια και πράσινα ματια.
-Ναι τι έχει αυτός;
-Σε κοιτάει εδώ και μια ωρα.
-Ποιος είναι;
-Νομίζω τον λένε Αρη. Είναι στην ηλικία μας,  αλλά σε άλλο τμήμα.
-Ναι,  μπράβο! Τον ξέρω!
-Έχετε μιλήσει;
-Ειχαμε βριστει σε ενα πάρτυ,  γιατί εχισε μπύρα πανω μου.
-Εγώ που ήμουνα;
-Στον κοσμο σου,  αγαπητή μου!
-Πάντως είναι πολύ ωραιος!
-καλός είναι!
-Κοιτά τον...
-Αν σου αρέσει τόσο, πήγανε μιλά του.
-Αφού κοιτάει εσένα.
-Μπορεί να είναι αληθορος. Άντε πήγαιναν να του μιλησεις,  να γελασουμε.
Μου έδωσε μια σφαλιαρα στον ώμο.
-Εγώ νομιζω σε γουσταρει. Ευκαιρία να ξεκολλησεις απο τον άλλον τον μαλακά.
-Και μια που το φέρει η κουβέντα,  που είναι ο μαλάκας;
-Με την μαλακισμενη.
Μου έδειξε προς τα αριστερά. Φασωνοντουσαν,  ενω εκείνος την χουφτωνε και κουνιοντουσαν ρυθμικά.
-Παλι με αυτή είναι;!
-Όπως βλέπεις!
Πέρασε μισή ωρα και γινόταν το ίδιο πράγμα. Ο Νίκος με την τσουλα,  εγώ να τους καρφωνω με το βλέμμα μου και να μιλάω με την παρέα μου.
-Λέω να πιω λίγο μπύρα τελικά!
-Μπραβοο!
-Επιτέλους!
Το "λίγο μπύρα", έγινε "μισο μπουκάλι βότκα και πεντε μπύρες".
Και οι φιλοι μου δεν με άφησαν μονη. Είχαν πιει και εκείνη τα κέρατα τους. Εριξα ενα τελευταίο βλέμμα στον Νίκο.
Τότε πήγα προς το μέρος του Αρη. Δεν του μίλησα,  αλλά πιαστηκα απο πανω του και αρχίσαμε να χορευουμε. Ο Νίκος μου έριξε ενα βλέμμα,  ζήλειας να το πω,  μίσους,  περιέργειας; Κάτι τέτοιο. Άρχισε να φιλαει την Γιώτα πιο παθιασμένα. Σαν να το κάνε, μονο και μονο,  για να το δω εγώ. Θολωσα! Χωρίς να το σκεφτω,  φιλησα τον Αρη. Τι διάολο έκανα; Ουτε καν τον ήξερα! Αλλά δεν σκεφτόμουν καθαρα εκείνη την στιγμη. Ο Αρης ξαφνιαστικε λίγο αρχικα αλλά μετα συνέχισε να με φιλάει. Εριχνα κλέφτες ματιές στον Νίκο,  ο οποίος με κοιτούσε ηδη. Δεν ασχολούταν πλεον με την Γιώτα! Άσχετα,  αν αυτή συνέχισε να τριβεται πανω του. Α καλά,  στον κόσμο της. Ο Νίκος αρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου.
-Τι κανεις ρε μαλακά; Μάζεψε τα κουλά σου και σαλτα γαμησου.
-Τι ζόρι τραβας εσύ ρε;
-Δεν βλέπεις ρε ζώο, οτι η κοπελα ειναι μεθυσμενη.
-Και εσενα τι σε νοιαζει;  Γκομενος της είσαι;
Ο Νίκος του έδωσε μια μπουνιά στην μούρη κα αρχισαν να πλακωνονται. Το χειροτερο; Εγώ! Που σαν φυσιολογικός άνθρωπος μπορούσα να τους χωρισω,  αλλά οχι.
Ανεβηκα σε μια καρέκλα και φωναζα: "Για μένα πλακωνονται τα παιδιά! "
Όλοι μαζεύτηκαν γύρω μας και κοιτούσαν,  ενω κάποιοι προσπάθησαν να τους χωρίσουν. Όταν τα κατάφεραν και οι δυο είχαν τραυματιστεί. Ο Νίκος με τράβηξε απο το χερι και με έβγαλε εξω απο το σχολείο.
-Εε που την πας; ρώτησε η Μαρινα.
-Σπίτι μου!
-Άσε με ρε μαλακά! Τον χτυπησα με αποτελεσμα να "ξεφυγω" απτοτχερι  του. Αλλά με σήκωσε και με ανέβασε στον ώμο του.
Με έβαλε σε ενα ταξί,  μπήκε και αυτός και πήγαμε σπίτι.
-Σκασε θα ξυπνήσεις τους γονεις μου και ποιος τους ακούει μετα.
-Είναι εδώ;! Γεια σας κύριε Γιώργο! Γεια κύρια Μαρια... Φωναξα. Μου κλείσε το στόμα και με πήγε στο δωματιο του, οπου έπεσα  ξερη.

Επιστροφή στην πραγματικότητα:

-O-M-G!
Γέλασε.
-Γιατι τσακωθηκες με αυτον τον... Τέλος πάντων,  με αυτό το παιδί... Έμεινε να με κοιτάει με περιεργια.
-Πλάκα κανεις έτσι; Δεν ηξερες τι έκανες!
*Ζηλεψαμε Νίκο μου; *
-Αχα!
-Και είχε και συνέχεια το πράγμα; -Τι σε νοιάζει τι κάνω στο κρεβάτι μου;
-Θα με τρελανεις; Θα σε εκμεταλλευόταν!
-Πιθανόν!
-Τι; ήθελες;
-Μπορεί!
-Σορρυ για την χαλαστρα τοτε! φώναξε!
-Οκ! Ηρέμησε! Μόλις τα βρήκα,  δεν θα ξανατσακωθουμε! Θενξ!
μετά απο λίγο αρχισε να γελάει και να κοροϊδεύει:
"Για μένα πλακωνονται τα παιδιά!" Σκασε! Γελουσαμε. Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι ο Νίκος: Καραγκιοζης! Και έτσι μου αρέσει.