Πως να Καταστρεψετε Τον κολλητο Σας...

Κεφαλαιο 13:~Το καφε δεν παει με το ασπρο!~

  Οχι ρε γαμωτο! Το τελευταιο που ηθελα, ηταν να συμβει αυτη η συναντηση. Ολα ειναι τοσο αβολα.
-Δεν το πιστευω, ποτε γυρισες;
-Σημερα το πρωι.
-Ωραια.
Με αγκαλιασε, ενώ ηταν φανερο οτι δισταζε.
-Σορρυ για την μπλουζα. Βιαζομουν και δεν εβλεπα μπροστα μου.
-Δεν πειραζει...
Επικρατει τρομακτικη ησυχια. Ευτυχως περνει την πρωτοβουλια να μιλησει.
-Εχουμε πολυ καιρο να τα πουμε. Αν θες παρε κανενα τηλεφωνο, να παμε για καφε. Φανταζομαι εχεις ακομα τον αριθμο;
-Ναι, τον εχω.
-Οκ. Θα περιμενω. Απλα πρεπει να φυγω βιαζομαι. Γεια.
Με ξαναγκαλιασε και εφυγε τρεχοντας.
Βοδι.
Μου φανηκε η με εγραψε τελειως;
Και  μου χαλασε και την μπλουζα γαμω το κεφαλι του.
Περπαταω στον δρομο κοιταζοντας στον δρομο αν παρατηρει κανενας την, σχεδον, καφε μπλουζα μου.

Επιτελους σπιτι!
-Που ησουνα; Γιατι δεν απαντας στα τηλεφωνα μας.
Ορμησε καταπανω μου η μαμα μου.
-Σιγα ρε μαμα. Γιατι τι ωρα ειναι;
Κοιταξα το κινητο μου και πραγματικα ελειπα τρεις ωρες. Α, και να σημειωθει οτι ειχα 15 αναπαντητες κλησης απο την επαφη "Ελενη".
  Η "Ελενη" ειναι η μητερα μου. Τωρα γιατι την ειχα αποιθηκευσει ως "Ελενη"...δεν θυμαμαι. Πρεπει να ηταν οταν στην δευτερα γυμνασιου ειχαμε τσακωθει.
-Συγνωμη, το ειχα στην σιγαση.
-Σου ειπα να ερθεις νωρις. Φυσικα με γραφεις. Ε βεβαια...τωρα που μεγαλωσες τι να την κανεις την μανα σου;
- Ρε Ελενη, ασε το παιδι ησυχο. Ακομα δεν ηρθε απο Λονδινο. Ελσα μου, τι κανεις; Πως εισαι;
Τοτε παρατηρησα την θεια μου στον καναπε μαζι με τον μπαμπα μου, η οποια με γλιτωσε απο την γκρινια της μανας μου.
- Γεια σου θεια.
Περπατησα προς το μερος της και την αγκαλιασα. Ειχα ξεχασει τελειως οτι θα ερχοταν.
Καθομαστε στο σαλονι και μιλαμε για διαφορα ασχετα θεματα, απο τον κηδεια του παππου μου μεχρι το πως θα φτιαξει τα μαλλια της την ημερα του γαμου της ξαδερφης τους.
Αφου εφυγε, εγω ανεβηκα στο δωματιο μου, εφοσον επρεπε να τακτοποιησω και τα πραγματα μου.
Χαχαχαχα...οχι! Εκατσα στο γραφειο μου και επιασα το βιβλιο που διαβαζω τον τελευταιο καιρο. Μεχρι που με διεκοψε ο ηχος κλησης του κινητου μου. Θυμωμενη που με διεκοπταν απο την ησυχια μου, το σηκωσα χωρις να δω ποιος καλει λεγοντας, δηλαδη φωναζοντας : - Ποιος ειναι;
-Γεια σου Ελσα. Εμ..ο Νικος.
Ειπε πιο πολυ σαν ερωτηση.
-Νικο, συγνωμη ηρθε η Θεια μου και μετα το ξεχασα τελειως.
...Μπραβο Ελσα...
-Δεν πειραζει. Τι λες; Θες να βγουμε το βραδυ; Θα παμε με την Μαρινα σε ενα καφε-μπαρ στις εντεκα.
-Δεν ξερω...Δεν μπορω σημερα. Να το κανουμε καλυτερα μεθαυριο;
  Δεν μπορουσα να παω σε μπαρ ενω χθες τετοια ωρα ξεψυχουσε ο παππους μου. Τουλαχιστον ας συναντηθουμε μετα την κηδεια του.
-Οκ. Θα ξαναμιλησουμε. Bye!
-Bye.
   Παρατησα το τηλεφωνο στο γραφειο και σηκωθηκα να παω να κανω ενα μπανιο.
  Το νερο πεφτει με ορμη πανω μου. Ολος ο σωματικος και ο μυικος πονος εξομαλυνεται αμεσως.  Διαφορες σκεψεις μου ερχοναται στο μυαλο. Γιατι οταν ημουν στην Αγγλια ειχα τοσο μισος για τους παλιους μου φιλους και την οικογενεια μου; Βασικα, οχι μισος. Απλα ενιωθα μια απογοητευση. Ακομα και αν γνωριζα νεους ανθρωπους, το μυαλο μου ηταν ακομα κολλημενο στο πως με ξεχασαν ολοι.  Θυμαμαι τους πρωτους μηνες,που ακομα και αν μας χωριζαν πολλα χιλιομετρα, τους ενιωθα ολους διπλα μου κατα καποιο τροπο. Αλλιως δεν θα ειχα επιβιωσει. Για εμενα τουλαχιστον, ηταν τρομακτικο και δυσκολο να φτασω σε μια ξενη χωρα, που δεν εχω ξαναεπισκεφτει, να μεινω στον ιδιο χωρο με μια νεα συγκατικο, με αλλη νοοτροπια, αλλη γλωσσα και χιλιαδες ανθρωπους που δεν γνωριζα ουτε εναν.
  
Ημουν ολομοναχη και τρομαγμενη. Αργοτερα, αρχισα να αποκτω φιλους και να προσαρμοζομαι. Και τοτε, τους ξεχασα ολους. Αγνοησα καθε καλη αναμνηση μαζι τους και απεκτησα το αισθημα οτι με το να μην τους στελνω και να μην γυρναω τους "εκδικουμαι" για τις ασχημες στιγμες. Ισως να "εκδικουμουν" οτι με αφησαν να φυγω. Ποιοι με αφησαν; Ποιος με αφησε; Εγω εφυγα! Για το δικο μου καλο. Πως μπορει να  ειναι κακο αυτο και να θυμωνει;
Και τωρα ειμαι πισω μετα απο δυο χρονια. Τι θα κανω εδω ενα ολοκληρο καλοκαιρι, χωρις φιλους; Ομως πως θα μπορουσα να μην γυρισω; Ποτε δεν ημουν κοντα στον παππου μου και τωρα ειναι μια ευκαιρια να τον τιμησω καπως. Και να συμπαρασταθω στην οικογενεια μου.
 
Αποφασισα, επιτελους, να βγω απο το μπανιο, γιατι ειχα μουλιασει. Πηρα μια πετσετα και την τυλιξα στο σωμα μου και κατευθυνθηκα προς το δωματιο μου για να ντυθω.

----------------------------------------------------------