Πως να Καταστρεψετε Τον κολλητο Σας...

Κεφαλαιο 10:~Τελευταια μερα~

Αυτό είναι το τελευταιο κεφάλαιο με flash back.:)

  Το καλοκαίρι είχε πλεον τελειώσει. Παιζει να ηταν και οι πιο ωραίες διακοπές της ζωής μου. Γιατί σαν δεκαοχταχρονα και εμείς,  πήγαμε όλη η παρέα στην Μύκονο. Θέλαμε, επίσης , να γιορτάσουμε την επιτυχία της Μαρίνας. Ιατρική ρε,  όχι αστεία.! Ηταν η μονη που στρώθηκε να διαβάσει. Και οι υπόλοιποι καλά τα πήγαμε (Ακόμα και εγώ, απλως δεν ηταν νομική) για το διάβασμα που ριξαμε. Ο Νίκος μπήκε σε ενα ΤΕΙ στην... Ουτε που θυμάμαι που. Τι τον νοιάζει; Θα σπουδάσει σε ΙΕΚ και θα δουλέψει στην εταιρία του θειου του. Dat simple!
Οπως ανέφερα ηταν γαματες διακοπές! Το καλυτερο;  No Γιώτα! Το μονο άσχημο ηταν πως είχα ηδη βγάλει τα εισητήρια και ηταν όλα έτοιμα για να πάω στο Λονδίνο. Είχα πολλους φόβους και αμφιβολίες για αυτά τα τεσσερα-πεντα χρόνια στο εξωτερικο,  αλλά κατα βάθος το ήθελα... Νομιζω!
Ο Νίκος και εγώ απο την στιγμη που τα βρήκαμε,  γίναμε αυτοκολλητοι...Την τελευταια μέρα μου στην Ελλάδα ήρθε να με αποχαιρετήσει μαζί με τους φιλους μου το πρωι. Ήρθαν με μια τούρτα και μου κάνανε  αποχαιρετιστηριο πάρτυ.

Η πτήση ηταν στις 9:30 το βράδυ.

-Καλό ταξίδι! Να προσεχείς και να μας παίρνεις τηλέφωνα.
-Ναι μαμά,  μην ανησυχείς!
-Να δεις που δεν θα το μετανιώσεις! Σε στέλνουμε στα καλυτερα.
-Θα νιώθεις περήφανη και θα μας κανείς ολους μας.
-Ναι μπαμπά...
-Θα μας λειψεις παρα πολύ!
-και μενα θα μου λειψετε...
Είπα και τους αγκάλιασα.
Σε μια ωρα θα έμπαινα στο αεροπλάνο. Περίμενα μαζί με τους γονεις μου. Είχαν προσφερθεί να έρθουν και οι φιλοι,  αλλά εγώ δεν ήθελα. Φοβόμουν πως βλέποντας τους θα μεγάλωνε η θλιψη και η νοσταλγία μου.
Η μαμά μου σε ενα σημείο έβαλα τα κλάματα. Τελικά οι γονεις είναι περίεργα πλάσματα. Απο τη μια σε "σπρώχνουν" να φύγεις... Να ζήσεις σε ενα καλύτερο "αύριο"...αλλά δεν αντέχουν και να σε αποχωριστούν.
-Μαμά, Μπαμπά... Δεν είναι απαραίτητο να μείνετε. Έτσι και αλλιως σε -εκανα μια παύση, να κοιτάξω το ρολόι μου- 40 λεπτα θα φύγω!
-Σίγουρα θα είσαι ένταξη;
Ρώτησε η μαμά μου, έχοντας ακόμα δάκρυα στα ματια της.
-Ναι, σίγουρα!
-Σε αγαπαμε παρα πολύ!
-Και μόλις φτάσεις πάρε μας τηλέφωνο, οτι ωρα και να είναι, οκ;
Πρόσθεσε ο μπαμπάς μου.
-οκ!
Με αγκάλιασαν σφιχτά -ήμουν έτοιμη να πεθάνω απο ασφυξία-μου έδωσαν ακόμα καποιες συμβουλές και οδηγίες και έπειτα εφυγαν βουρκωμενοι. Ουτε εγώ αντεχα να τους βλέπω να "θρηνούν" το οτι φεύγω. Έμεινα για δέκα λεπτά μονη... Αλλά αυτό δε διερκησε για πολύ.
-Ελσα!
Γυρισα και είδα τον Νίκο να τρέχει προς το μέρος μου.
-τι έγινε;  σου ελειψα κιόλας;
-Έλσα μην φύγεις.
-Είσαι καλά;  είναι όλα έτοιμα! Σε μια ωρα φεύγω απο εδώ! (A. N: κανονικά πας μιση ωρα περιπου πριν την πτήση για έλεγχο κλπ. Η Έλσα λέει εδώ μια γιατί ουσιαστικά σε μια ωρα φεύγει το αεροπλάνο.)
-Παρατά τα! Δεν χρειαζεται να κανεις κάτι μονο και μόνο για να ευχαριστησεις τους γονεις σου. Μου τα είπε όλα η Μαρίνα. Μπορω να σε προωθησω στην εταιρία του θειου μου να βοηθησεις. Θα βγαλεις λεφτά και θα σπουδασεις αυτό που θες..  Εδώ στην Ελλαδα!.
-Και ποιος σου είπε πως φεύγω "Μονο και μονο για να ευχαριστησω τους γονείς μου"; Βασικά,  ναι! Στην αρχή είχα πρόβλημα ,αλλά τώρα το θέλω και γω.
-και στο κάτω κάτω τι σε έπιασε τελευταια στιγμη!
-Το ξανασκεφτηκα... Δεν θέλω να φύγεις;
-Έισαι βλακας; ποιος είσαι εσύ που...
Σταμάτησα προν προλαβω να τελειώσω την πρόταση μου. Δεν ήθελα τσακωμους εκείνη την στιγμη... Και στο κάτω κάτω και εγώ το ίδιο θα εκανα στην θέση του.
-Εγώ θα φύγω!
-Ένταξη Έλσα! Αλλά θα με δεις ξανά σε τέσσερα χρόνια.
-Θα έρχομαι!
-Μαλακιες! Κάτσε να βρεις γκομενο και καινούργιες παρέες... όλοι λεγαν... "Η καρδιά μου και η φιλοι μου στην χωρα μου" και δες πως κατέληξαν.
Μειναμε σιωπιλοι για λίγο.
-όσο αφοράν το πρωτο,  δεν θα βρω γκομενο...
-Έλα ρε Έλσα, δεν σε ξέρω;!
-Γουσταρω  άλλον.
-Ελα ρε,  ποιον;
-Τώρα δεν έχει κανένα νόημα να μάθεις...
-Μήπως αυτός ο χλεχλες που χορευες στο πάρτυ;
Εμεινα λίγο να προσπαθώ να θυμηθω για ποιο πράγμα μιλούσε.
-Αα! Όχι,  όχι... Ουτε καν τον θυμάμαι.
-Δεν θα πεις στον κολλητό σου;
-Σου είπα δεν χρειάζεται!...καλύτερα να φύγεις... Σε λίγο πρεπει να πάω...
-Κοίταξα τον πίνακα με τις πτήσεις- στο C3.
Επικρατούσε μια υπερβολικά άβολη ησυχία. Έμοιαζε μπερδεμενος και λυπημενος. Έτσι και γω,  η πανέξυπνη, τον ρωτησα το πιο άκυρο πράγμα που θα μπορουσα να ρωτήσω εκείνη την στιγμη.
-Πως πας με την Γιώτα; Έχει να ακουστεί καιρό;
-εμμ...Δεν βλεπομαστε κα τόσο πια. Έχουμε ξενερωσει. Φαντάζομαι καλά είναι.
Είπε σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου.
Σε αλλη περιπτωση θα χαιρομουν με αυτό που άκουσα,  αλλά δεν έβρισκα το νόημα εκείνη την στιγμη. Θα βρει, όχι πολλές,  παρα πολλές όσο λειπω. Έτσι και αλλιως,  τι του ειμαι πέρα απο κολλητή του; Ακριβως! Τίποτα παραπανω!
-Σε 10 λεπτα πάω στο...
Εσπασα αυτήν την άβολη στιγμη αμηχανιας.
-Θα μου λείψεις.
Με διέκοψε.
Με αγκάλιασε και ανταπεδωσα στην αγκαλιά.
-Και μένα.
-Δεν κατάλαβες, θα μου λειψεις.
Είπε τονίζοντας το "λειψεις".
Ώρες- ωρες ουτε εγώ δεν τον καταλαβαίνω.
-Ναι το 'παμε...και μένα.
Είπα κοφτά.
Με ξανά αγκαλιασε.
-Μου υποσχεσαι οτι θα έρθεις σύντομα;
Είπε βουρκωμενος.
Έγνεψα καταφατικά. Τον αγκάλιασα, βουρκωνοντας.
-Και οτι θα αποφύγεις τα φαγητά τους; είναι χάλια.
Χαμογελασαμε.
Αυτήν την στη συνειδητοποίησε με πω εφευγα.
Τον αγκάλιασαν αυτήν την φορά ακόμα πιο σφιχτά. Πρεπει να ημασταν αγκαλιασμενη για πανω απο πεντε λεπτα.
Ειχαμε ερθει σε απόσταση αναπνοής. Τοτε ενιωσα τα χείλη μου πανω στα δικά του!

Hallooooo there!!!!
Τι νου κάνετε μπρε;  Συγνώμη που αργισα να ανεβάσω... Αλλά τουλαχιστον... Βασικά δεν έχω να πω κάτι... Απλα συγνώμη 😁!! Αυτό ηταν το τελευταιο κεφάλαιο με flashback. Δηλαδή στο επόμενο κεφάλαιο επιστρέψουμε... Στο... Μέλλον!!! Μπουγιαα!! Αυτά λοιπον... Γεια σας και ευχαριστώ που διαβασατε το κεφάλαιο.
-Τζίνα 💋