Ο Ήχος Της Σιωπής

Νομίζεις ότι ξέρεις;

Οι μέρες περνούσαν...Οι περίεργες συμπεριφορές και τα ακατανόητα γεγονότα συνεχίζονταν αλλά η Caroline πίστευε ότι η ιστορία αυτή είχε λήξει και δεν κινδύνευε πια...Δε σταμάτησε φυσικά να ψάχνει...ιδίως για την προέλευση του μυστηριώδους γράμματος που της είχε δώσει ο Brian....

*ντριιιιιιν*

-Παρακαλώ;
-Νομίζεις οτι ξέρεις έτσι;
-Ναι; Π-ποιος είναι; τραύλισε η Caroline
-Ναι έλα Caroline έγινε τίποτα με την έρευνα σου σχετικά με το γράμμα; ακούστηκε δυνατή η φωνή του Brian ύστερα από παρεμβολές στη γραμμή
- Δ-δε το πιστεύω!!!είπε η Caroline και του το έκλεισε στα μουτρα...

10 λεπτά αργότερα ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα:
-Ποιος είναι;
-Caroline άνοιξε μου, πες μου τι έγινε στο τηλέφωνο
- Ω αστυνόμε Brian τι σόι επαγγελματίας είσαι,υποτίθεται όλα τα γνωρίζεις αυτό σου ξέφυγε;
-Caroline κόψε τις ειρωνείες και άνοιξε μου!!!
- Δε με φοβίζεις με τη φωνή.
-Δεν το είχα σκοπό ξέρεις...
-Εννοείται ξέρουμε και οι δύο τι σκοπό είχες και τον πέτυχες μάλιστα
-Caroline πραγματικά δε σε καταλαβαίνω.
-Φύγε και μη με ξαναενοχλήσεις Brian....Δε θα συγχωρήσω ποτέ αυτό που έκανες.
Η Caroline περίμενε απάντηση αλλα κανείς δε βρισκόταν πλέον στο κατώφλι της πόρτας...
Caroline:
Γιατί να το κάνει αυτό γιατί; Αυτός ήταν τόσο καιρό; αυτός με εκβίαζε; και...ΑΥΤΟΣ ΣΚΌΤΩΣΕ ΤΟΝ PAUL!!!
Γιατί το έκανε; τι ρωτάω...η δόξα...αυτή ήταν ο στόχος του...
Αλλά γιατί με βοηθούσε; δε μπορει να είναι τόσο ανόητος...

Περπατούσε για ώρες στο έρημο πάρκο απέναντι από το σπίτι της δίχως να έχει καταλάβει που η ίδια βρισκόταν...
Caroline:
Πώς δεν το κατάλαβα απο την αρχή; Γιατί; Γιατί;

*ντριιιιιν*
-Γιατί έχεις πάρει λάθος δρόμο, ακούστηκε μια αντρική φωνή.
-τιιιι? Brian!! Έτσι και είσαι εσύ!!!

Δε το πιστεύω είναι ο αριθμός του αστυνομικού τμήματος....Αυτό τα επιβεβαιώνει όλα!!!
Η φωνή...η φωνή όμως δεν είναι του Brian...

*ντριιιιιν*

-ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
-Caroline όπου και αν είσαι φύγε, κινδυνεύεις.
-Γιατί; Γιατί με κοροϊδεύεις Brian;
-Caroline τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απο όσο νομίζεις!!! Φύγε πήγαινε κάπου κεντρικά και θα στα εξηγήσω όλα.

Το ταξί άφησε την Caroline έξω από ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο:
-Ευχαριστώ...γεια σας, είπε και έκλεισε την πόρτα.
Περπάτησε ως την είσοδο βγάζοντας το κινητό της.
-Brian είμαι στο εμπορικό απέναντι από το Τμήμα.
-Έρχομαι, απάντησε ψυχρά και το έκλεισε...

"Caroline ξέρω ότι νομίζεις πως εγώ τα έκανα όλα...Όχι είναι απάτη πίστεψέ με!!!Οι γραμμές στο αστυνομικό τμήμα έχουν όλες μπλοκάρει..."σχεδόν φώναξε λαχανιασμένος ο Brian.
"Όταν με πήρες τηλέφωνο στο σπίτι άκουσα αρχικά μια ξένη φωνή...θεώρησα ότι ήσουν εσύ που την είχες παραλλάξει."
"Caroline όχι αυτός ο τύπος έχει μπλοκάρει ολες τις τηλεφωνικές γραμμές!!! Καταλαβαίνεις; Έχουμε να κάνουμε με έναν πανέξυπνο εγκληματία..."
"Δε με πείθεις Brian..."

*ντριιιν*

-Ναι;
-Ξέρεις;
Η Caroline κάρφωσε τα μάτια της στο Brian που είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα....
"Φέρε το εδω"είπε και άρπαξε το κινητό απο τα χέρια της:
-Δε θα ξεφύγεις μην πείθεσαι!!!
"Το έκλεισε"...
"Brian τι κανουμε;"
"Ψάχνουμε Caroline"
"Εδώ και 6 μήνες ψάχνουμε....κρύβεται καλά!!!"
"Η λέξη 'κρύβεται' Caroline σημαίνει ότι υπάρχει άρα μπορούμε να τον βρούμε"
"Και μέχρι να γίνει αυτό τι θα κάνουμε;"
"Αρχικά,θα μείνεις μαζί μου"
"Για να μας σκοτώσει και τους δύο;"
"Μην κάνεις σα μικρό κοριτσάκι Caroline!"
"Υπονοείς κάτι για την ηλικία μου;"
O Brian την κοίταξε επίμονα στα μάτια σαν να προσπαθούσε να καταλάβει αν αυτό όντως το είπε η Caroline.
"Τι;"
"Απλά δε σε έχω ξανακούσει να κάνεις χιούμορ..."
"Το χω κόψει τελευταια",είπε χαχανίζοντας εκείνη.
"Προτιμώ πάντως να γελάς και όχι να γκρινιάζεις"
Η Caroline κοίταξε τα παπούτσια της νιώθοντας την αμηχανία στην ατμόσφαιρας...
Πάντα αυτό της έλεγε και ο Paul...

Συνέχισαν να περπατάνε ώσπου έφτασαν σε ένα συνοικιακό δρομάκι που οδηγούσε στην παλιά μονοκατοικία του Brian...

"Και αν βρει που μένεις;"
"Χα χα ήδη ξέρει...Αλλα μάλλον δεν ενδιαφέρεται για εμένα"
"Τον εμποδίζεις όμως και δε θα διστάσει να κάνει οτιδήποτε..."
"Έχεις δίκιο αλλά μόνο έτσι θα τον πιάσουμε."
"Ξερεις Brian είναι και κάτι άλλο που με απασχολεί..."
"Τι δηλαδη;"
"Οι 2 αστυνομικοί από την ομάδα σου...μου φαίνονται ιδιαίτερα ύποπτοι...συνέχεια ήταν απομακρυσμένοι από τους υπόλοιπους και συζητούσαν ψιθυριστά."
"Αα για τον Bill και τον Sonie λες; Έχουν εδω και καιρό πάρε δώσε με ναρκωτικά"
"Και τι σόι αστυνομικός είσαι και δε τους βαζεις μέσα;"
"Έχουν καλοπληρώσει τους ανωτέρους δε μπορώ να κάνω τίποτα."
Χωρίς να πει κουβέντα η Caroline ξάπλωσε στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε.
Όταν τα ξανάνοιξε αντίκρισε ενα Brian να μελετά ένα παλιό χαρτί...Δεν της πήρε και πολύ να καταλάβει ότι ήταν το γράμμα που της είχε δώσει.
"Μάλλον θα πρέπει να πάμε στις αποθήκες του ταχυδρομίου να ρίξουμε μια ματιά" είπε η Caroline με βραχνή φωνή και κατάλαβε ότι ο Brian τρόμαξε.
"Ίσως ναι ίσως και όχι", απάντησε εκείνος
"Τι εννοείς;"
"Είχα στείλει αυτό το χαρτί για ανάλυση αποτυπωμάτων...σου είχα πει ότι δε βρήκαν κανένα...Όμως βρήκαν δερματικά έλαια πάνω του."
"Και; δείχνουν κάτι;"
"Ναι...να κοίτα: αυτό είναι προφανώς ένα σύμβολο με το οποίο επικοινωνούσε ο τύπος με τον άγνωστο παραλήπτη"
"Τι μπορεί να σημαίνει;"
"Δε γνωρίζω...Αλλά το ερώτημα είναι γιατί να το έχει σχηματίσει με τ χέρι αφού χωρίς ανάλυση δε φαίνεται..."
"Κοίτα εδω!!! Μια διεύθυνση"
"Που μάλλον θα πρέπει να επισκεφθούμε..."
"Είσαι τρελός και αν μένει εκεί;"
"Ο μόνος τρόπος να το διαπιστώσουμε είναι να πάμε"
είπε και έφυγε από το σαλόνι.