ARMED

4. BÖLÜM

Bölümü okuduktan sonra vote ve yorumları unutmayın.umarım beğenirsiniz☺

İYİ OKUMALAR ;)

İkizinin dönmediğini ve görünürde olmadığını fark eden Tuna,hafif bir endişeyle Arya'ya bakındı. Topun yuvarlandığı bayırdan inmeye başlayan Tuna yürürken yüksek sesle, saklandığına inandığı kardeşi Arya'ya

"Beni neden endişelendiriyorsun ,saklandığın yerden çık ve gel topu al çünkü ben almayacağım gelip sen alacaksın aksi takdirde feci halde cezalandırılırsın."

Bir tepki bekleyen Tuna şaşırmış bir şekilde 'bu Zilli niye cevap vermedi ki' şeklinde düşünmekten kendini alamıyor.Topa bir adım daha yaklaşan Tuna, yerde ikizinin pembe tokasını gördü.Gördüğü gibi endişesi artmaya başlayan Tuna, hızlı adımlarla indiği bayırı çıkmaya başladı, nefes nefese kalmıştı. Anne ve babasının çay içtiği yere doğru hızla yürüdü ve nefes atışlarını kontrol etmeden;

"Anne baba Arya yok!"

Demesiyle baba ve annesi bir anda kahkaha atmaya başladı. Babası kahkahasını zar zor bastırmaya çalışarak;

"Babaannenden sonra şimdi sıra ikizinde mi,Tuna"

Anne Esma Sultan;

"Oğlum bir iddia yı bitirmeden başka bir iddiaya mı tutuştunuz"

"Anne ,baba Zilli Arya gerçekteen yok"

Derken sesi titriyor ve çaresiz görünüyordu.Anne ve Babası aniden endişeli bir şekilde ayağa kalktı.
Esma Sultan ve babaları Ali bir ağızdan;

"Ciddi misin Tuna??!!!"

Tuna herşeyi çabucak anlatmaya başladı ve elindeki tokayı onlara uzatarak;

"Bunu topun yanında buldum "

Bir anda çaresizlik ve endişeyle dolan anne ve baba. Sürekli geldikleri piknik yerine her şeyi içine alacak bir girdapmış gibi bakmaya başladı.Etrafı gözden geçiren anne, baba ve Tuna üç kişiyle bulamayacaklarını anladıklarında hemen etraflarında ki insanlardan yardım istemeye başladılar.
Baba hemen cüzdanındaki fotografı toplanan insan kalabalığına göstererek;

"Lütfen bir koldan ayıralım Aryamı."
Dedikten hemen sonra gruplar oluşturarak aranmaya başlandı..
Piknik alanında;

"ARYAAAA!!!!"

Diye sesler yankılanıyor, hiç bir cevap almaksızın.
Tuna endişeli ve çok üzgün bir şekilde etrafında ki insanlara bakıyordu.Dakikalar geçtikçe hala bulunmayan ikizini düşündükçe gözlerinden boncuk boncuk yaşlar dökülüyordu.Gözlerinden akan yaşlara aldırmadan yanında taşıdığı el kamerasını açıp yönünü kendine verip konuşmaya başladı;

"Evet! Zillilerin abilerine yenildiği programından herkese Merhaba. Arya Seferoğlu yani benim ikizim şu an kayıp ve onu bu-bulamıyoruz." derken çenesi titredi ve Gözlerinden bir yaş daha geldi, elinin tersiyle silip konuşmaya devam etti.
"Sizde biliyorsunuz, Zilli benim her şeyim, O benim yarım,ikizim.Her seferinde ona laf atıyorum, onu gıcık ediyorum ama ona birşey olursa yaşayamam ki" derken yine çenesi titremiş ti.
"Kendimi affedemem ki. Ne olur bulunsun yine bana-o duymaktan nefret ettiğim 'leş yiğici sırtlan kılıklı' cümlesini desin ama ne olur bu-bulunsun. Lütfen bulunsun ya! Lütfen! esen kalın"
Dedikten sonra kamerayı kapattı ve  yumruklarını sıkıp;

"ARYAAAAA! NERDEYSEN ÇIK GEL BURAYA. ZİLLİ, OYUN DAHA BİTMEDİ nerdeysen geel"diye bağırdı...

Piknik yaptıkları alandan uzak kocaman bir meşe ağacının altında gözlerini açan Arya, ürkekçe etrafına bakınmaya başladı. Kendisine ne olduğu konusunda hiç bir fikri yokken, yavaşça vücudunu, kendi gözleriyle kontrol etti. Hiç bir yara berenin olmamasına sevinirken sol kolunda hafif bir sızı hissetmesiyle tüm dikkati koluna kaydı,kolunu uzatıp baktığında küçük bir iğne izi vardı sanki. İğne izini hiç takmadan ayağa kalkan Arya, sersemlemiş bir şekilde her pazar geldikleri piknik alanında, piknik yaptıkları yeri bulmak için tahmini ama emin adımlarla yürümeye başladı.daha önce buraya gelmediğini, ne ara buralara geldiğini dahi hatırlamıyordu.Hızlı hızlı adımlarla yürürken kulağına uzaktan ama tanıdık bir isimin bağırılarak söylenişi geliyordu. Gelen seslere doğru yaklaştıkça sesler daha da kuvvetleniyordu.