Ταμίας° Rap Monster (Greek BTS ff)

1.

Sup? Με λένε Shin Ma Ri και είναι 22 χρονών.
Τελείωσα το πανεπιστήμιο πριν έξι μήνες αλλά μέχρι τώρα δεν έχω βρει καμία δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου( marketing) όσο και αν έψαξα. Βασικά έδωσα δύο-τρεις συνεντεύξεις αλλά δεν έγινα δέκτη. Πιθανότατα επειδή δεν έχω ξαναδουλέψει πότε και είμαι σχετικά μικρή. Ή μάλλον απλά βρήκαν κάποιον καλύτερο για τη θέση.

Anywayyy... Επειδή χρειαζόμουν τα χρήματα έπιασα δουλειά στο supermarket της γειτονιάς μου όπου υπήρχε μια κενή θέση.
Τα χρήματα παρεπιπτόντως τα χρειάζομαι γιατί εδώ και ένα χρόνο μετακόμισα σε δικό μου διαμέρισμα και δεν θέλω να επιβαρύνω τους γονείς μου με το νοίκι. Αν και ακόμα μου δίνουν κάποια χρήματα (λιγότερα όμως) μέχρι να βρω καμιά δουλειά με καλύτερο μισθό.
Λίγα πράγματα για τον χαρακτήρα μου?
Λοιποοον... Δεν είμαι σίγουρη...
Γενικά είναι ήσυχη και λίγο εσωστρεφής αλλά ανοίγομαι στους ανθρώπους που γνωρίζω καλύτερα και εμπιστεύομαι.
Λατρεύω την kpop (κυρίως τους Got7 και τους Vixx), τα ζώα(έχω και ένα σκυλάκι που το λένε Φοίνιξ του έδωσα το όνομα του αγαπημένου μου ήρωα στο Hunger Games :p) , τα βιβλία και τις ταινίες.
Μμμμ επίσης είμαι μοναχοπαίδι και δεν έχω πολλούς φίλους γιατί χάθηκα με τους περισσότερος συμφοιτητές μου. Έχω μια φίλη την Νάταλι που είναι από την Αυστραλία αλλά σπούδασε εδώ στην Κορέα και μετά παρέμεινε εδώ και τον Wonho που τον γνώρισα στη δουλειά και κάνουμε παρέα.
Αλλά μιλάω πολύ ώρα για μένα και μάλλον βαρεθήκατε. Θα αρχίσω την ιστορία ;)...

Αυτή τη στιγμή είμαι στη δουλειά και βάζω κάτι μπισκότα και σοκολάτες στη θέση τους. Η κοιλιά μου ξαφνικά άρχισε να βγάζει κάτι παράξενους ήχους....
"Πωωω πεινάω.... ανυπομονώ να πάω σπίτι". " Ντάξει δύο ώρες έμειναν ακόμα" σκέφτηκα αφού κοίταξα το ρολόι μου.
- Mari-ahhh έλα στο ταμείο! Άκουσα ξαφνικά τον Wonho να μου φωνάζει από τον δίπλα διάδρομο. "Έχουμε πολύ κόσμο σήμερα, μάλλον επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα" σκέφτηκα και έκανα αυτό που μου είπε δλδ πήγα και στάθηκα πίσω από το τελευταίο ταμείο το οποίο ήταν ήδη γεμάτο κόσμο.
Άρχισα να 'χτυπάω' αυτά που ήθελε μια κυρία, γειτόνισσα μου, η οποία έρχεται ΚΆΘΕ μέρα στο supermarket... "Άλλη δουλειά δεν έχει? Τσ τσ τσ :ρ"
Και μετά ο επόμενος πελάτης.
- Καλησπέρα! Είπα προσπαθώντας να μην δείχνω ξαφνιασμένη από τα ροζ μαλλιά του. "Πρώτη φορά τον βλέπω αυτόν...αναρωτιέμαι αν μένει εδώ γύρω"
Εκείνος απλά ανταπέδωσε τον χαιρετισμό με ένα χαμόγελο.
Έτσι όπως πήγε να αφήσει τα πράγματα του πάνω στο ταμείο τα μισά έπεσαν κάτω.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ βγήκα από το ταμείο και έσκυψα να τον βοηθήσω να τα μαζέψει.
- Συγγνώμη... είμαι πολύ ατσούμπαλος ώρες-ώρες. Μου είπε τρίβωντας αμήχανα το πίσω μέρος του κεφαλιού του.
- Δεν πειράζει ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα. Του απάντησα με ένα ευγενικό χαμόγελο.
Αυτός ηρέμησε λίγο τότε και μου χαμογέλασε. Πρόσεξα τα λακκάκια στα μάγουλα του.
"Τι γλυκούλης που είναι με αυτά τα τεράστια γυαλιά και τα λακκάκια του χεχε" σκέφτηκα (ακούγομαι σαν fangirl αυτή τη στιγμή το ξέρω αλλά είμαι and I can't help it)
- Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια. Μου είπε όταν βάλαμε όλα τα πράγματα πάνω στον ταμείο. Πλήρωσε και έφυγε.
Καθώς έβγαινε από την έξοδο του supermarket τον παρακολουθούσα μέσα από την τζαμαρία και είδα ότι παραλίγο να πέσει πάνω σε έναν κύριο όσο περπατούσε. " είναι τόσο αδέξιος" σκέφτηκα και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου χωρίς να το καταλάβω.
Η επόμενη μια ώρα κύλισε βαρετά, χωρίς αλλά απρόοπτα και με την κοιλιά μου να γουργουρίζει σαν τρελή. Μόλις τελείωσε επιτέλους το ωράριο μου (στις 5 το απόγευμα) πήρα τα πράγματα μου, χαιρέτησα τον Wonho και πήγα σπίτι.
Έφαγα, άνοιξα λίγο το κινητό μου να τσεκάρω το Instagram και το Twitter μου, πήγα μια βόλτα τον Φοίνιξ και έκανα ένα μπάνιο. Όταν πια είχε πάει 10 η ώρα έκατσα μπροστά στην τηλεόραση με ένα μπολ ποπ κορν. Έβλεπα το "Πειρατές της Καραϊβικής", μια από τις ταινίες που είχα δει ένα εκατομμύριο φορές. Κάποια στιγμή όμως χάζεψα, χάθηκα στις σκέψεις μου και μου ήρθε στο μυαλό ο τύπος που γνώρισα σήμερα. "Αναρωτιέμαι πώς τον λένε και αν θα τον ξαναδώ..."
Μετά από αυτό έστρεψα πάλι την προσοχή μου στην ταινία και έκατσα να τη δω μέχρι που με πήρε ο ύπνος στον καναπέ με τον Φοίνιξ να ακουμπάει το κεφάλι του πάνω στα πόδια μου κοιμισμένος και αυτός.
Μια απόλυτα συνηθισμένη μέρα...σχεδόν!

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Λοιπόν η ιστορία διαδραματίζεται στην Κορέα και δεν έβαλα το πραγματικό όνομα του Wonho στην ιστορία γιατί οι περισσότεροι θα νομίζατε ότι είναι ο jhope από τους bts γιατί τους λένε και τους δύο Hoseok.
Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο ;) εγώ πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που γράφω κάτι στα ελληνικά γιατί η άλλη ιστορία μου που είναι στα αγγλικά με κουράζει λίγο, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να γράφεις σε άλλη γλώσσα ειδικά αν θες η ιστορία σου να είναι προσεγμένη... Τέλος πάντων δεν ξέρω γιατί κάθομαι και σας πρήζω με τα δικά μου χεχε.

Ευχαριστώ που το διαβάσατε,
@kiriaki.kat ♥♥♥♥