Ταμίας° Rap Monster (Greek BTS ff)

2.

# όλα τα κεφάλαια θα είναι από την μεριά της Mari γιαυτό δεν γράφω ποιανού POV είναι και επίσης συγγνώμη  που δεν έχει εξώφυλλο το βιβλίο, δεν έχω προλάβει να φτιάξω.... #

    Είναι Σάββατο σήμερα οπότε ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ μπόρεσα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω (τις υπόλοιπες μέρες ξυπνάω στις 7 για να πάω στη δουλειά).

Ξύπνησα στις 12 πάνω στον καναπέ ελαφρώς πιασμένη γιατί κοιμήθηκα στραβά.
Τεντώθηκα, πήγα στο μπάνιο και μετά έκατσα να φάω πρωινό (κέικ με σοκολάτα και λίγο φυσικό χυμό)  παρακολουθώντας  τον Φοίνιξ που έτρωγε και αυτός τη σκυλοτροφή του κουνώντας την ουρά του. Όσο έτρωγα, ακόμα ζαυλακωμένη από τον πολύ ύπνο, άκουσα κάτι να χτυπάει. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν το κουδούνι αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν το κινητό μου.
Πήγα στο σαλόνι και το πήρα από τον καναπέ όπου το είχα παρατημένο και το σήκωσα.

- Ναιι? 
- Καλημέεεεραα!!! Μου είπε μια κοριτσίστικη φωνή με πολλά κέφια.
- Καλημέρα. Απάντησα απλά εγώ μην καταλαβαίνοντας που έβρισκε τόση όρεξη.
- Τι κάνεις υπναρού?  Τώρα ξύπνησες ε?  Με ρώτησε πονηρά και τότε κατάλαβα ότι ήταν η Νάταλι.
- Ναι καλά είμαι εσύ? Και ναι τώρα ξύπνησα, σήμερα δουλεύω απόγευμα... απάντησα με λίγο περισσότερη όρεξη αυτή τη φορά.
- Και εγώ καλά είμαι και το ξέρω ότι δεν δουλεύεις γιαυτό σε πήρα. Να έρθω από εκεί? Με ρώτησε τελικά.
- Ναι γιατί όχι. Είπα και χαμογέλασα αν και ήξερα ότι δεν μπορεί να με δει.
- Τέλεια θα είμαι εκεί σε τρία λεπτά. Βασικά ερχόμουν ήδη πριν σε πάρω τηλέφωνο. Είπε και γέλασε.
- Οκειι. Τα λέμε. Της απάντησα γελώντας και εγώ και έκλεισα το τηλέφωνο.

Έκατσα και συνέχισα να τρώω αφού δεν χρειαζόταν να ετοιμαστώ ή κάτι τέτοιο.
Τ

ρία λεπτά μετά (ναι είναι πολύ ακριβής στα ραντεβού της) άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας και πήγα να της ανοίξω. Άνοιξα και την πόρτα του διαμερίσματος μου και πήγα πάλι στην κουζίνα γιατί βαριόμουν να την περιμένω να έρθει μέχρι τον τέταρτο όροφο και να ξαναχτυπάει τα κουδούνια.

Κάποια στιγμή άκουσα την πόρτα να κλείνει, έπειτα βήματα και τέλος είδα μια χαμογελαστή- όπως πάντα- Νάταλι να με κοιτάει με το χέρι τεντωμένο κρατώντας έναν καφέ.
- Ευχαριστώ :). Της είπα αφού σηκώθηκα και τον πήρα. Τον άφησα πάνω στο τραπέζι και της έδωσα μια αγκαλιά.
- Τι νέα? Με ρώτησε.
- Τίποτα σπουδαίο της είπα όταν σταμάτησα να την αγκαλιάζω και έκατσα πάλι στην καρέκλα μου.
- Κατάλαβα. Δουλειά σπίτι δουλειά και πάλι σπίτι, σωστά?
- Ναι κάπως έτσι. Είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

- Πού θα είσαι τα Χριστούγεννα?  Τη ρώτησα συνεχίζοντας τη συζήτηση.
- Δεν ξέρω ακόμα :/. Μου είπε και τη λυπήθηκε γιατί ξέρω πως δεν έχει καθόλου συγγενείς εδώ πέρα.
- Έλα εδώ αν θες. Της είπα αμέσως με ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αλήθεια? Μου είπε με ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα.
- Ναι ρε εννοείται. Εσύ, εγώ, οι γονείς μου και μάλλον ο ξάδερφος μου ο Kihyun. Της είπα και χάρηκε ακόμα περισσότερο.
- Αααα τέλειαα ευχαριστώ πολύ. Μου είπε και άρχισε να χοροπηδάει γύρω γύρω.
- Θα περάσουμε τέλεια. Είπε και εγώ απλά έγνεψα ότι συμφωνούσα.

- Ααα άσχετο αλλά πριν μπω μέσα στο σπίτι σου ένας τύπος ήταν στο απέναντι σπίτι και έψαχνε για κάνα δεκάλεπτο τα κλειδιά του. Τώρα μετακόμισε εδώ? Δεν τον έχω ξαναδεί. Με ρώτησε μετά από λίγο.
- Δεν ξέρω ίσως. Πως έμοιαζε? Την ρώτησα εγώ με περιέργεια.
-Εμμμ ήταν λεπτός, σχετικά ψηλός και... είχε ροζ μαλλιά!?. Μου απάντησε με μια δόση αμφιβολίας.
- Α ναι? Δεν έχω ιδέα. Απάντησα αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν " Λεεεες? "
Μετά από αυτό αλλάξαμε θέμα οπότε και εγώ το ξέχασα... περίπου.

Έκατσε μέχρι τις τρεις και φάγαμε μαζί μεσημεριανό ( έφτιαξα ramen).
Όταν έφυγε ετοιμάστηκα γιατί στις 4 έπρεπε να πάω στη δουλειά.

Δούλεψα μέχρι τις 9 και μετά γύρισα σπίτι κουρασμένη. Ήθελα να πάω απλά να κοιμηθώ αλλά έπρεπε να πάω τον Φοίνιξ την βραδινή του βόλτα.

Του έβαλα το λουρί του, πήρα τα κλειδιά και το κινητό μου και βγήκα έξω.
Έκανε κρύο -Δεκέμβρη μήνα είναι λογικό- οπότε αφού φόρεσα τα ακουστικά μου για να ακούσω λίγη μουσική τράβηξα και την κουκούλα μου πάνω από το κεφάλι μου.

Προχωρούσα στο δρόμο ακούγοντας το "if you do". Είχα χαλαρώσει και τραγουδούσα χαμηλόφωνα μαζί με τους Got7 όταν ξαφνικά κουντούλησα πάνω σε κάτι σκληρό. Όμως όχι τόσο σκληρό όσο είναι ένας τοίχος ή καμιά κολόνα. Άνοιξα αμέσως τα μάτια μου για να δω που ακριβώς χτύπησα τρίβωντας λίγο το κούτελο μου που πονούσε.

Και τότε είδα έναν άντρα με μαύρα ρούχα, φορούσε και αυτός ακουστικά και είχε σοκαριστεί λίγο από τη σύγκρουση. Αυτή τη φορά όμως δεν φορούσε τα γυαλιά του και τα μάτια του έδειχναν τόσο όμορφα που χάθηκα μέσα τους για ένα λεπτό. Με κοιτούσε με έκπληξη. 

Όταν όμως κατάλαβα ότι δεν κρατούσα πλέον το λουρί του Φοίνιξ αμέσως συνήλθα, ανοιγόκλεισα δύο φορές τα μάτια μου και έβγαλα τα ακουστικά μου....

**♥☆♥**

Ο Φοίνιξ χάθηκε OMG!
Πλάκα κάνω ίσως και να μην χάθηκε θα δούμε. Τέλος πάντων ευχαριστώ πάρα πολύ που διαβάζετε τα βιβλία μου ♡♡♡
Byeee and take care of yourselves (μ'αρέσει να μιλάω αγγλικά σορυ χεχε)