Ταμίας° Rap Monster (Greek BTS ff)

3.

- Συγγνώμη που έπεσα πάνω σου... μου είπε ο τύπος που συνάντησα στο supermarket (Ναι αυτός ο ατσούμπαλος γλυκούλης) όταν συνήλθε από την έκπληξη αλλά εγώ είχα πανικοβληθεί πολύ και δεν τον άκουγα.

- Ο σκύλος μου έφυγε. Είπα με μια δόση φόβου στη φωνή μου.
- Πρέπει να τον βρω! Θα τον χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο... Συνέχισα πανικοβλημένη.

- Νομίζω πήγε προς τα κει έλα θα τον βρούμε. Μου είπε εκείνος δείχνοντας προς ένα δρομάκι λίγο πιο κάτω με το άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να περιμένει απάντηση μου άρπαξε το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την κατεύθυνση που είχε δείξει πριν λίγο.

-Πώς τον λένε? Με ρώτησε και εγώ δεν κατάλαβα τι στο καλό τη χρειαζόταν αυτή την πληροφορία αλλά του απάντησα έτσι και αλλιώς.
- Φοίνιξ. Του είπα καθώς τρέχαμε στο δρόμο ψάχνοντας το σκύλο μου, ο οποίος είχε απομακρυνθεί ήδη αρκετά ώστε να μην τον βλέπω.

- ΦΟΙΝΙΙΙΞ!! Άρχισε να φωνάζει και τότε κατάλαβα γιατί ήθελε το όνομα του σκύλου μου και άρχισα να το φωνάζω και εγώ.
- Φοιιιινιξ, ΦΟΊΝΙΞ. Φωνάζαμε και οι δύο αλλά αυτός δεν ήταν πουθενά.
-Μα πού πήγε; είπα και είχα αρχίσει να απελπίζομαι.
- Ει μην ανησυχείς θα τον βρούμε απλά πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε. Μου είπε με ένα καθησυχαστικό τόνο στη φωνή του και μου έσφιξε λίγο περισσότερο το χέρι, το οποίο κρατούσε ακόμα χωρίς να το έχω καταλάβει. Κοίταξα αμέσως τα χέρια μας.
- Ω συγγνώμη. Είπε αμήχανα και άφησε το χέρι μου.
- Δεν πειράζει, πάμε. Του είπα απλά εγώ και στρίψαμε δεξιά.

Λίγο πιο μπροστά, στο βάθος του δρόμου εντόπισα μια χνουδωτή ξανθιά μάζα και αναγνώρισα αμέσως το σκύλο μου.

- Να τος. Φώναξα ενθουσιασμένη και ήταν σειρά μου να του αρπάξω το χέρι για να τρέξει πιο γρήγορα.

Όσο τον πλησιάζαμε παρατήρησα ότι δεν κουνιόταν. Είχε σταθεί μπροστά σε έναν άντρα και τον μύριζε κουνώντας την ουρά του. Αγχώθηκα λίγο αλλά όταν φτάσαμε κοντά τους κατάλαβα ότι ήταν ο Wonho και επιτέλους ηρέμησα.

- Ειι Mari-ahh τι έγινε? Σου ξέφυγε ο Φοίνιξ; με ρώτησε με απορία ο Wonho.
- Εμμ ναι περίπου... Του απάντησα κοιτώντας αμήχανα τον άντρα που στεκόταν δίπλα μου. "Ακόμα δεν ξέρω το όνομα του..." σκέφτηκα με κάποια απογοήτευση. Έπιασα πάλι το λουρί του σκύλου μου και ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.
- Ποιος είσαι εσύ; ρώτησε μετά ο Wonho σηκώνοντας το ένα του φρύδι, απευθυνόμενος στο τρίτο άτομο της παρέας μας. Κοιτούσε και αυτός με περιέργεια κάτι. Τα χέρια μας. Του κρατούσα ακόμα το χέρι. "Ωχχ" σκέφτηκα και το άφησα αμέσως και έβαλα το χέρι με το οποίο κρατούσα το δικό του στην τσέπη του φούτερ μου.