Yine son güne bırakmışlığımın pişmanlığını yaşıyorum evet evet tam olarak bunu yaşıyorum.
Son güne bırakılan ödevler,
Son güne bırakılan görevler ve
Son güne bırakılan tatil valizi...
İstemediğim ve istemeyeceğim bir tatile sürükleniyordum tatil fikri çok güzeldi ama izmire gitmek istemiyordum çocukluğumda yaşadığım travmalar hala bitmiş değildi ve tatil her sene bana zehir olarak geri dönüyordu.
Aslına bakarsak çok büyütülecek birşey değildi ama henüz 3-4 yaşlarında olduğum için yalnızlık hissi doyumsuz olmuştu
Yinede söylene söylene hazırlandım yaklaşık iki ayım orda geçicekti ki sevgilisinden yeni ayrılmış birine tatil iyi gelir diyorsanız eski sevgilim izmirliydi¡
Arabaya geçtiğimde aya uyumuştu saçları terden biraz ıslanmış tek tük suratına yapışmıştı. Uyandırmamaya çalışarak saçını toplamak istedim ama herşey için çok geçti!!!
Uyanıp beş dakika boyunca suratıma aval aval baktıktan sonra onu uyandıranın ben olduğumu anladı ve kıyametleri kopardı tam bir baş belası...
Aya ile öz kardeş değildik gerçi üveyde değildik ama babamın ikinci eşindendi o yüzden aramızda bir resmiyet vardı her zaman yanında olmadığım için bana çok düşkün değildi yada ben olmadanda hayatına devam edebilirdi halbuki ben akın abim olmadan duramıyordum aramızda 7 yaş vardı asıl resmiyet bizim aramızda olması gerekiyordu ama biz kardeştik işte birbirimizi görmemeye dayanamıyorduk yada bu hisleri sadece ben besliyorum.
Annemle babam ayrıldığı zaman zaten yeterince garip tepki vermişti daha sonrada babamın evlendiğini duyunca yurtdışına kaçtı ve bir daha haber alamadık babamlara göre çok büyütüyormuşum koskoca adammış ama kabul edemiyorlardı abim beni onlar yüzünden terk etmişti.
Aya ağlarken belki bi umut susar diye bekledim ama nafile bi türlü susmuyordu babam geldiğinde onu kucağına aldı sakinleştirdi. Babamın kollarında tekrar uykuya daldı, çok şanslıydı bende o günlere dönmek istiyordum ama ne yazıkki elimden birşey gelmiyordu...
