Living A Lie

Hoofdstuk 29

Pov. Amelia

De tijd is ondertussen al een paar weken verstreken.
Het is half november, en de kerst stemming hangt al rond in ons huis.

Ja, inderdaad.
Ons huis.

Anderhalve week geleden is Niall bij me ingetrokken.
En nu wonen we officieel samen.

Hij overtuigde me met het standpunt dat mijn huis groter was, en hij makkelijker kon verhuizen.
En in mijn conditie mocht ik niet te veel stress hebben.

Toen hij het zei moest ik lachen, maar hij had wel gelijk besefte ik.

Dus zodoende, mijn huis werd ons huis.

Ik voelde me de laatste paar dagen al niet meer ziek, maar de moeheid was extreem.
Daarom lag ik ook best vaak overdag te slapen.

'Amey! Waar ben je? ' klonk Niall's stem door het huis.

Met een zucht opende ik mijn ogen en keek op het klokje naast het bed.
3:57 pm.
Weer heb ik de hele middag geslapen.
Ach, wie neemt het me nou kwalijk.
Onze kleine baby heeft de energie hard nodig om te groeien.

'Amelia?! Waar ben je? ' klinkt het weer, en ik zucht geïrriteerd.

'Slaapkamer!' roep ik terug en hoor dan Niall snel de trap op lopen.

Van de moeheid sluit ik weer mijn ogen en ga op mijn rug liggen, als ik opeens het bed voel inzakken.

'Baby. Daddy is terug . Heb je goed op je mama gelet? ' fluistert hij, en ik voel zijn hand op mijn 3 maanden opgezwollen mini buik.

'Ja. Totdat daddy mummy wakker maakte. ' brom ik , en kijk Niall aan.

'Ik? Huh? Oh princess, sorry. Ik dacht dat je niet meer in slaap kon komen vanochtend, want je zei.. Sorry. ' fluistert hij , en ik zucht.

'Laat maar. Het is al goed. Waar ben je geweest? ' vraag ik nieuwsgierig, en ga rechtop tegen de muur zitten.
Niall schrikt en helpt me voorzichtig.

'Voorzichtig princess. Niet te snel bewegen. ' waarschuwt hij , en net als hij het niet ziet, rol ik mijn ogen.

'Ni. Rustig aan, ik ben nog maar 3 maanden. Nog lang geen 7 of 8 maanden. Je weet wat Stella gezegd heeft. ' zei ik , en hij knikte.

Stella is onze verloskundige.

We hebben de baby nog niet gezien, maar Stella heeft er wel voor gezorgd dat we het hartje konden horen tijdens onze eerste afspraak van gisteren. En echt, wat was dat magisch..

Het gevoel van bevestiging, dat er echt een innie mini mensje in mijn buik groeit, ik kan het gewoon niet geloven..

Over een paar dagen gaan we weer terug, en dan gaan we naar ons baby'tje kijken.
Ik kan nu al niet wachten eigenlijk.

"Amey. Amelia?" Ik schrok op uit mijn gedachtes, en zie Niall me onderzoekend aankijken.
"Waar zit je toch met je mooie hoofdje?"

"Hier naast jou." Grap ik, en dit keer is het Niall die zijn ogen rolt.

"Je bent ook echt een lampje jij he.." Mompelt hij, als ik giechel.

"Stiekem hou je nog wel van me hoor. En anders had je toch een vet probleem." Lach ik , en glimlach als hij zijn hand op mijn buikje legt.

"Sowieso voor 18 jaar. Maar graag toch eigenlijk voor de rest van mijn leven , hoop ik." Niall knipoogt, voordat hij een kus op mijn wang drukt.

"Slijmpie. Maar ik hoop dat ook. En zeg me nu dan waar je was." Herhaal ik, en hij kijkt me onderzoekend aan.