Σχεδόν Μαζί 2 {Ολοκληρωμένη}

Πριν την καταστροφή(part2)

Μετά από την κουβέντα που είχε η Εύα με την Μαρία η κοπέλα κατάλαβε πόσο δύσκολο πράγμα ήταν τελικά ο έρωτας. Ήταν παράξενο αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε πως ο έρωτας ήταν δύσκολη υπόθεση. Ίσως να είχε περάσει πολλά δύσκολα εκείνη κάποτε πριν από χρόνια αλλά δεν της φαίνονταν τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που της εξιστόρησε η Μαρία. Εκείνη της είχε αναφέρει για έναν έρωτα απαγορευμένο και επικύνδινο που δεν ήταν και σίγουρη αν θα έβρισκε ανταπόκριση η φίλη της με έναν τέτοιο επικύνδινο άνθρωπο που από την πρώτη φορά δεν της έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Από την άλλη εκείνη είχε γνωρίσει τον μοναδικό, τον άπιαστο και τον πιο σωστό έρωτα. Για εκείνη ο έρωτας τους ήταν η ένωση δύο ομόνυμων ατόμων που για το ενενήντα τις εκατό τον ανθρώπων και φυσικά της φυσικής επιστήμης δεν γινόταν. Γιατί για εκείνους μόνο τα ετερώνυμα φορτία και άτομα έλκονταν. Μπορεί να είχαν δίκιο, τουλάχιστον στην φυσική απόλυτο, αλλά στον έρωτα; Στον έρωτα την μεγαλύτερη χημεία την είχαν πάντα τα ίδια, τα ομώνυμα και για την Εύα όπως και για τον Γιάννη το άλλο τους  μισό είχε βρεθεί χωρίς μεγάλο κόπο. Για την Εύα ο έρωτας δεν είχε έρθει δύσκολα ακόμα και αν στο παρελθόν οι πληγές δεν μετριούνταν ούτε με όλα τα δάχτυλα των δυο χεριών αλλά και ποδιών. Για την Εύα οι δυσκολίες δεν ήταν δυσκολίες αλλά δοκιμασίες. Δοκιμασίες ζωής και ψυχής. Δοκιμασίες που φανερώναν έτσι τις δυνάμεις της για να ζήσει την μεγάλη αγάπη αλλά και τον απόλυτο έρωτα. Ναι για τον απόλυτο έρωτα. Μπορεί πολλοί να πιστεύουν πως ο απόλυτος έρωτας και ότι ο τέλειος άντρας δεν υπάρχει αλλά πέφτουν έξω. Χάνουν σε μια δοκιμασία που τους βάζει η ίδια η ζωή και όταν έρθει η ώρα να χάσουν δεν το παραδέχονται και συνεχίζουν να πιστεύουν στην δικιά τους βολή και άποψη χωρίς να πιστεύουν κανέναν άλλο. Εξάλλου υπάρχει και το ζωντανό παράδειγμα αυτό της Εύας και του Γιάννη.....

Καθόταν μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε κάνει λάθος για άλλη μια φορά. Εκείνη από την άλλη φορούσε το κοραλλί της κοντό τζιν σορτσάκι και κούμπωνε τα κουμπιά της υπέροχη μακριά διαφανής γαλάζιας πουκαμίσας.

''Γιάννη μου είσαι καλά;''τον ρώτησε η Εύα κοιτάζοντας τον μέσα από το τζάμι. Εκείνος σαν να ξύπνησε από έναν δυνατό λήθαργο που κοιμόταν έκανε μια φευγαλέα κίνηση.

''Ναι μωρό μου μια χαρά''της απάντησε αλλά καθώς η Εύα τον ήξερε καλά δεν αρκέστηκε με τίποτα σε κάτι τέτοιο. Τον πλησίασε και στάθηκε πίσω του. Εκείνος της χάρισε ένα πονεμένο χαμόγελο αλλά εκείνη δεν το κατάλαβε.