Ο Αγριάνθρωπος #wattys2016

ΑΓΡΙΑΝΘΡΩΠΟΣ

Περπάτησα στον χωματόδρομο ανάμεσα στις λευκές πέτρες και πέρασα την ξύλινη πόρτα. Ήταν μεγάλη και φαινόταν βαριά. Η κυρία Φρόσω μας περίμενε στην αυλή του ξενώνα με ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στο σταφιδιασμένο πρόσωπό της.

«Καλησπέρα κορίτσια μου!», μίλησε χαρούμενη και έτρεξε προς το μέρος μας. Τα πράσινα μάτια της ήταν κρυμμένα πίσω από τις ρυτίδες της και τα λευκά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε ένα μαύρο δίχτυ για κότσους. Τύλιξε τα χέρια της γύρω μας και πήρε δύο βαλίτσες από τα χέρια μας κουβαλώντας τες με μεγάλη ευκολία. «Ελάτε! Ακολουθήστε με, τσούπρες μου. Μην ντρέπεστε.»

Ανέβηκε την μικρή ξύλινη σκάλα και μας οδήγησε στα δωμάτια. Εγώ και η Πέννυ θα μέναμε στο ένα δωμάτιο και η Κάτια με την Βίκυ στο άλλο. Ήταν υπέροχο. Είχε δύο ξύλινα κρεβάτια που τα στόλιζαν πλεκτές κουβέρτες και κομοδίνα με τα κλασσικά γιαγιαδίστικα σεμέν. Μια μικρή τηλεόραση από την εποχή του μπαμπά μου και ένα μικρό μπάνιο.

«Λοιπόν, κοκόνες μου... Για βραδινό έχουμε τυρόπιτα. Ελπίζω να σας αρέσει. Αν δεν θέλετε να κοπιάσετε κάτω, μπορώ να στείλω την Αργυρούλα να σας τα ανεβάσει εδώ. Εμείς συνήθως τρώμε όλοι μαζί. Θα σας φωνάξω.»

«Ευχαριστούμε πολύ.», μουρμούρισα και άφησα την βαλίτσα μου δίπλα στο μικρό τραπεζάκι της τηλεόρασης.

«Κυρία Φρόσω, υπάρχει ασύρματο ίντερνετ.»

«Α κόρη μου. Δεν έχω κάτι τέτοιο! Τι είναι αυτό;», ρώτησε απορημένη και μας κοίταξε σαν να είμαστε από άλλη χώρα.

«Για τον υπολογιστή!», της είπε η Κάτια χαμογελώντας πλατιά στην κυρία Φρόσω.

«Α! Όχι! Κάτι τέτοιο δεν έχω.»

«Ευχαριστούμε.», μουρμούρισα και εκείνη αφού μας χαιρέτησε αποσύρθηκε και μας άφησε μόνες.

«Νάντια, θα σε σκοτώσω. Είμαστε στα βουνά, χωρίς ίντερνετ και με μόνη ελπίδα επιβίωσης να μην μας φάνε οι λύκοι. Κι αν μας επιτεθεί κανένας αγριάνθρωπος;», αναφώνησε η Κάτια και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου.

«Δεν σας ζήτησα να έρθετε. Ήθελα λίγο χρόνο να ηρεμήσω. Ούτε εμένα μου αρέσει, αλλά θα επιζήσω. Στο κάτω-κάτω εσείς με πήρατε από πίσω λες και είμαι δέκα χρονών.»

«Ναι Νάντια σε πήραμε από πίσω. Μπορεί να μη είσαι δέκα αλλά είσαι πιο ανώριμη κι από την Ελίνα που είναι δέκα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σε έχει πιάσει. Ένα μήνα πριν την πιο σημαντική μέρα της ζωής σου και εσύ τρέχεις να κρυφτείς στα βουνά. Δεν μπορώ να σε καταλάβω.», η Πέννυ είχε δίκιο. Όσο κι αν προσπαθούσα να το αρνηθώ φερόμουν ανώριμα. Ίσως να ήμουν το ανώριμο κακομαθημένο κοριτσάκι που όλοι υποστήριζαν ότι είμαι. Δεν μπορούσα όμως να καθίσω εκεί. Δεν μπορούσα να κάτσω ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που, και καλά, χαίρονταν με την ευτυχία μου. Οι μισοί ήθελαν να διαλύσουν ότι έχτισα και οι άλλοι μισοί να με κουτσομπολέψουν σε όλη την «υψηλή» κοινωνία.