«Κορίτσι μου...», άκουσα τη φωνή της. Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και αντίκρισα το ήρεμο πρόσωπό της.
«Τι ώρα είναι;», ρώτησα με βραχνή φωνή.
«Μία. Σε λίγο θα φάμε. Γιατί κοιμήθηκες εδώ;»
Χαμογέλασα θλιμμένα και ανασηκώθηκα. Η πλάτη μου γκρίνιαξε σουβλίζοντάς με και ο αυχένας μου ούρλιαζε κράζοντας όταν προσπάθησα να κουνηθώ. Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό μου και τυλίχθηκα περισσότερο με την κουβέρτα.
«Εγώ δεν πεινάω. Ευχαριστώ.»
«Τι έχεις γλυκιά μου;»
Έβαλα τα κλάματα και εκείνη τύλιξε τα λεπτά της χέρια γύρω μου, σαν να προσπαθούσε να με προστατέψει. Έμεινα να κλαίω αρκετή ώρα στην αγκαλιά της με εκείνη να χαϊδεύει τα μαλλιά και τους ώμους μου.
«Τι έχεις, μωρό μου;», με ρώτησε αφήνοντας τα χείλη της στο μέτωπό μου.
«Τον αγαπάω!», ούρλιαξα στην αγκαλιά της και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ. Με το ζόρι έπαιρνα ανάσα καθώς οι λυγμοί είχαν πνίξει το σώμα μου. «Πονάω!»
«Πες μου τι συμβαίνει!»
«Δεν μπορώ!», ψιθύρισα. Ότι σχέση κι αν είχε με τον Μάνο δεν μπορούσα να της μιλήσω. Ήταν κομμάτι της ζωής του και εκείνος δεν ήθελε να είναι κομμάτι της δικής μου.
«Τι έκανε;», με ρώτησε και την κοίταξα απορημένη. Τι εννοούσε με το τι έκανε; «Για τον Μάνο δεν είσαι έτσι; Για τον Μάνο κι εκείνον τον Πέτρο;», κούνησα καταφατικά το κεφάλι και το κλάμα μου έγινε εντονότερο. «Τι έκανε;»
«Απομακρύνεται. Με διώχνει!», κλαψούρισα.
«Μίλα μου γλυκιά μου. Σε βλέπω που καίγεσαι.»
«Σε ένα μήνα παντρεύομαι. Τον Πέτρο. Αλλά δεν νιώθω κάτι γι' αυτόν.»
«Τότε γιατί τον παντρεύεσαι;»
«Τον νοιάζομαι και μέχρι πριν λίγες μέρες νόμιζα ότι τον αγαπάω, αλλά με τον Μάνο όλα άλλαξαν. Μου έδειξε έναν άλλο τρόπο που αγαπάς, που νοιάζεσαι.» Και αυτό ήταν. Ξεσπούσα. Θα ξεσπούσα. «Τον Πέτρο τον γνωρίζω δεκαπέντε χρόνια. Είμαστε μαζί από το γυμνάσιο και νόμιζα ότι αυτός είναι ο μόνος άντρας που μου ταιριάζει. Ο μόνος άνδρας που μπορώ να ζήσω μαζί του για πάντα. Μέχρι που άρχισε να δουλεύει σε μια εταιρία και πλέον το μόνο που τον νοιάζει είναι η δουλειά του. Ακόμα κι όταν μου έκανε πρόταση γάμου με παράτησε για τη δουλειά.
»Ο Μάνος από την άλλη είναι σκέτο μυστήριο. Με το ζόρι μου μιλάει και όταν το κάνει είναι πάντα άγριος. Κρύβει και κρύβεται. Είμαι σίγουρα ερωτευμένη μαζί του, αλλά δεν ξέρω τι θέλω. Εκείνος μένει εδώ, εγώ Αθήνα. Παντρεύομαι. Δεν ξέρω τίποτα για εκείνον. Δεν ξέρω τι κάνω μαζί του.»
YOU ARE READING
Ο Αγριάνθρωπος #wattys2016
RomanceΗ Νάντια δείχνει σε όλους πως είναι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο. Έχει όλα όσα θέλει! Μία περιουσία να την περιμένει, μία δουλειά με πλουσιοπάροχο μισθό, τέσσερις φίλες που είναι σαν αδερφές της και έναν αρραβωνιαστικό που την... λατρεύει. Όποιος...
