Nothing - {Voltooid}

{Hoofdstuk 5}

{Wat voor af ging}

De bloemetjes op het veld hebben allemaal verschillende kleuren en Mia huppelt er vrolijk doorheen. Toen de jongens klaar waren met graven en de lichamen erin lagen. Legde ik de geplukte bloemen erop.

In de avond zitten we allemaal rond het kampvuur in de grot. Ik zit een klein stukje bij de groep vandaan en luister naar de waterval waar we achter verscholen zitten.
"Waar ben je eigenlijk allemaal geweest, Olivia?" Vraagt Carter.
"Oh, hier en daar." Antwoord ik.
"Wanneer ben je eigenlijk weggegaan bij pap en mam?" Vraagt Ethan. Ik kijk weg van Ethan en pulk aan mijn shirt.
"Vlak nadat ze zijn vermoord." Het laatste fluister ik bijna maar ik kan Ethan zien schrikken en daarna een geïrriteerde blik krijgt. Oké, hier gaan we.
"Waarom heb je ze niet gered?" Vraagt hij. "Net zoals je met ons doet. Je bent toch zo goed in alles. Pa, heeft je toch zo goed getraind waarom redde je hun niet. Je was toch al het lievelingetje."
Ik voel me best vernederd. Alsof ik er iets aan kon doen. Hij weet helemaal niks.
"Nou ben je zo'n lafaard." Hoor ik dan uit zijn mond komen. In de tussen tijd is hij opgestaan en een stapje naar me toe gekomen. Lafaard? Auw. De tranen prikken in mijn ogen. Ik huil niet zo snel maar wat hij zegt doet best wel zeer. Ik wend me van hem af en stop mijn spullen in de tas.
Zonder verder iets te zeggen loop ik de grot uit.
"Olivia!" roet Mia. "Blijf hier!" Ik hoor haar voet stapjes en daarna twee armpjesom mijn middel. Met een trillerige zucht ga ik op mijn hurken zitten.
"Blijf hier." smeekt ze. Ik kijk richting het donkere bos wat op dit moment er erg vredig uitziet.
"Je bent geen lafaard." hoor ik Tylers stem zeggen. Hij stapt uit het donker en komt naar ons toegelopen.
"Mia ga maar naar mama." Zegt hij tegen Mia. Ze laat me los en loopt dan de grot weer in. Tyler komt naast me zitten. Ik leun met mijn rug tegen de stenen en kijk naar de maan.
"Hij is vast bezorgd om je." Zegt Tyler om de stilte te verbreken. Ik snuif en schud mijn hoofd.
"En zo niet doe ik dat wel." Eigenlijk is hij best wel knap. Ik heb er niet echt op gelet. Groenige ogen en donker bruin haar. Kuiltjes als hij lacht. Wauw waar denk ik aan. Ik moet daar niet op letten. Overleven. Ik moet overleven.
"Wil je me vertellen wat er is gebeurt?" vraagt hij voorzichtig. Ik knik en trek mijn knieën op. Tyler legt een arm om me heen en komt wat dichter tegen me aan zitten. De warmte vloeit door mijn lichaam. Ik probeer het meteen weg te drukken.
"Het was in de avond en we hadden net gegeten. Mijn moeder was zingend de afwas aan het doen." Begin ik aan mijn verhaal en een glimlachje verschijnd er op mijn bezicht als ik daar aan terug denk. "Ze kon goed zingen. Mijn vader en ik waren alweer in de oefenruimte om mijn training voort te zetten die we hadden gestaakt voor het eten. Hij was iets aan het uitleggen toen we mijn moeder hoorde gillen. We rende naar de keuken en het eerste wat ik zag was bloed. Ze had een flinke snee op haar keel en een stuk of vijf mannen waren het huis overhoop aan het gooien. Mijn vader riep dat ik moest vluchten. Ik stond aan de grond genageld en kon geen stap verzetten. Doordat mijn vader me een duw gaf kwam ik weer terug in de realiteit en begon te rennen. Ik wist dat ik ze niet meer levend terug zou zien. Toen de kust veilig was keerde ik terug." Ik stop even om op adem te komen en mijn tranen weg te drukken.
"Het is oké je mag huilen." Fluister Tyler en geeft me een kus op mijn haar.
"Het was verschrikkelijk toen ik terug kwam. Het was een bende. Overal lag bloed alles war overhoop gegooid. Ik pakte de spullen die ik nodig had en ben weggegaan. Ik wilde wel vechten maar ik had het nooit overleefd." Het kettinkje om mijn nek druk ik eventjes tegen me aan. Een traan vind zich een weg naar buiten en biggelt over mijn wang.
"Je kan er niks aan doen." zegt Tyler zachtjes en trekt me in een knuffel. "Ik weet niet wat je heb gevoeld en nog steeds voelt maar ik hoop dat ik het je leuker kan maken." Hij stopt een plukje haar achter mijn oor en glimlacht even lief naar mij.
"Ga je mee naar binnen?" Ik knik en pak zijn hand die hij naar me uitsteekt.
Ethan bied niet eens zijn excuses aan en ik ga weer in mijn hoekje zitten bij de rest vandaan.