Nothing - {Voltooid}

{Hoofdstuk 9}

{Wat voor af ging}

  "Niks bijzonders en dat is Kathy ze gaan met ons mee." zeg ik gehaast. "We moeten nu gaan." Snel ruil ik mijn kleine tas om voor mijn backpack en laat hem daar leeg liggen.
Nog even snel kijk ik of het veilig is en wenk dan iedereen naar buiten om verder te gaan.  

Ikweet dat ik bijna ren maar ik wil niet in de handen komen van McCain.Daarbij mogen ze me echt niet vinden. Mijn haar doe ik intussen ineen staart en pak de pet die ik heb meegenomen.

Waarom heb ik Ethan gevonden. Het is mijn broer maar hij weet niet wat er speelt. In vijf jaar heb ik hem niet gezien en nu is hij hier opeens. Alleen zijn is zoveel makkelijker dan in een groep. Ik breng zoveel mensen in gevaar. Ik wil ze ook weer niet verlaten kijk wat er met Lexie is gebeurt. Deze mensen kan ik nog beschermen. Misschien kan ik ze trainen met het pistool. Hun vechten leren zal moeilijk gaan. Met een pistool omgaan is makkelijker. "Waar zit je aan te denken?" vraagt Tyler die naast me is komen lopen. Ik haal mijn schouders op."Gewoon. Jullie veiligheid." zeg ik en schop een steentje weg. "Je gaat toch niet weg hè?" Ik schud mijn hoofd en schenk hem een glimlach.Geritsel. Ik blijf staan en luister."Als er iets gebeurt. Blijf rechtdoor lopen. Daar kom je een vervallen huisje tegen. Blijf daar ik vind jullie." Verbaast kijkt hij me aan. Ik heb het nog niet gezegd en mijn gedachtes worden waar gemaakt. Een man springt uit de bosjes. Mijn zijn arm rond mijn keel en een pistool tegen mijn hoofd roep ik naar de groep dat ze moeten rennen. Ik pak mijn mes van mijn been en steek naar achteren. Met een schreeuw laat hij me los. Voor ik me kan omdraaien schiet hij al. Precies op een plek wat ik niet bepaald fijn vind. Ik kreun maar houd me groot. Vlekjes verspreiden zich over mijn gezichtsveld. Een klap tegen mijn hoofd en de grond is ineens wel heel erg dichtbij. De man springt bovenop me en drukt mijn keel dicht. Uit alle macht probeer ik zijn handen van mijn keel te krijgen.Het enige wat het mij oplevert is een klap tegen mijn hoofd. In die tussen tijd haal ik adem met een schrapend gevoel in mijn keel. Hij legt zijn handen weer over mijn keel. Angst overspoeld mijn lichaam en als een gek probeer ik rond te tasten. Ik zucht bijna van opluchting wat natuurlijk niet gaat. Het mes voelt fijn tussen mijn vingers en ik steek in zijn zij. Zijn grip verslapt en ik steek in zijn arm en nek. Precies op de goede plek. Het bloed spuit letterlijk uit hem en ik knijp mijn ogen dicht. De man duw ik zo snel mogelijk van me af maar het bloed zit al overal. Ik trek mezelf overeind aan een boom en pak zijn pistool op. Strompelend loop ik in de richting van het huis. De bomen beginnen te draaien en ik knipper met mijn ogen zodat het weg gaat. Het lukt niet. Zwarte stipjes vormen zich in mijn gezichtsveld. "Oh nee." kreun ik en ik val flauw.Met hoofdpijn word ik weer wakker. Alles doet mega veel zeer. Ik duw mezelf omhoog vanuit de bladeren. Een pijn scheut laat me kreunen. Niet zwak zijn. Papa zei altijd laat ze nooit je zwakte zien. Wiebelig blijf ik op mijn benen staan en klop een beetje grond van mijn kleren. Met elke stap die ik zet voel ik de pijn door mijn lichaam schieten. Mijn oog is wat dikkig dat merk ik doordat mijn zicht aan de rechterkant. Ik hoef mijn neus ook niet aan te raken die doet mega veel pijn. Het bloed van die man en mijzelf zit op mijn kleding, mijn gezicht en mijn haren. Het huisje komt in zicht. Het licht erg tussen de bossen verstopt dus het is nog best een goede verstop plek. De gerafelde gordijnen zijn dicht. Wat betekend dat ze er zijn. Meestal zijn die open. Ben blij dat ze zelf zo slim zijn om ze dicht te doen.Als ik bij de deur ben val ik bijna om door de vermoeidheid. Ik heb nog nooit zo lang gedaan over een stukje gedaan. Hij heeft me flink te pakken gehad. In dat jaar dat ik hier rondloop ben ik nog nooit zo erg te grazen genomen. Ik let totaal niet meer op als Tyler tegen me praat. De deur doe ik open en het eerste wat ik zie is dat Tyler met een shotgun naar me gericht staat in de woonkamer. "Oh shit." is wat hij zegt als hij me ziet. Ik hou me vast aan de deurpost als de rest zich ook weer in de woonkamer voegt. Crystell onderneemt meteen actie."Tyler breng haar naar boven." commandeert ze. Tyler loopt naar me toe en tilt me op. De tranen springen in mij ogen en ik kreun van de pijn."Shhh." sust hij terwijl hij naar boven loopt. Onhandig doet hij een deur open en legt me op het tweepersoons bed neer. "Tyler ik heb jou hulp nodig ga aan de andere kant zitten en help Olivia op haar zij." Tyler draait me om en houd mijn hand vast. "Olivia, ik ga je nu een prik geven. Het is voor tegen de pijn." zegt Crystell die achter mijn rug zit. Ze trekt mij shirt omhoog. Ik hoor wat geritsel en dan een klein prikje in mijn rug. Het is minder pijnlijk dan heel mijn lichaam. Ik ben blij dat ik lig. "Ik ga de kogel er nu uithalen." zegt ze na een tijdje. Ik voel mezelf weer wegzakken. Mijn lichaam kan het op dit moment even niet aan en ik sluit mijn ogen terwijl mijn hand zich verslapt in Tylers hand.

Hé,

Oké, ik wilde toch even wat zeggen!!

OH MY GOSH!

Ik sta op #24 in AVONTUURR!!

Ik ben echt blij!

Veel leesplezier!

{X}