Nothing - {Voltooid}

{Hoofdstuk 3 XL}

{Wat voor af ging}

Zo snel als ik kan verlaat ik het tenten dorp en vlucht de bossen weer in. Als ik vind dat ik ver genoeg ben plof ik neer. Snel trek ik een dikke jas aan en leg mijn hoofd tegen de boom aan. Het is fijn om te kunnen slapen in een bos zonder enig mens om je heen.

Als ik de volgende dag wakker word is het zonnig. Het schotwond in mijn been doet zeer. Als ik nou bij een riviertje weet te komen dan kan ik proberen die kogel er uit te halen. Ik scheur een oud shirt in stukken en maak het reepje aan mijn been vast. Ik trek hard aan. "Auw, shit."

Lopend probeer ik snel het bos uit te komen. Het lijkt niet op te houden totdat ik een groot veld zie. Als ik in het veld sta zie ik verder een klein dorpje. Geen huizen natuurlijk maar tenten. Aan de blauw met groene vlag te zien zijn dat de goeie mensen. Aan de linkerkant zie ik een riviertje lopen. Met een glimlach ren ik er onhandig naartoe en laat me voor het water op mijn knieën vallen. Ik vul mijn veldfles en neem een paar grote slokken waarbij het water langs mijn mond naar beneden druppelt. Heerlijk, dit had ik nodig.

Als ik zit haal ik het reepje van mijn been en was mijn handen.

"Oké, daar gaan we dan." fluister ik tegen mezelf.

Zenuwachtig stop ik mijn vingers in de wond en begin het al uit te schreeuwen. Ik haal mijn vingers eruit. De tranen glijden langzaam over mijn wangen. Mijn vingers houd ik weer in het water en laat mijn bloed eraf glijden. Voor de tweede keer stop ik mijn vingers in de wond en steek ze wat dieper erin. De wereld begint te draaien. De pijn is ondragelijk. Kleine zwarte stipjes vormen zich voor mijn gezichtsveld. Ik heb de kogel beet en trek hem er nog net uit als ik flauw val.

Een beetje versuft word ik wakker. Mijn been is verbonden en het klopt een beetje. Aan de rechterkant van de tent staat een tafeltje waar een vrouw zit. Op haar schoot zit een meisje van ongeveer zes jaar. Het meisje kijkt op en glijd van haar schoot af.

"Je bent wakker." zegt ze met een lachje. De vrouw staat op en trekt het meisje weer naar zich toe.

"Ik heet Mia." zegt het meisje.

"Mia, laat haar maar even." zegt de vrouw. "Ga maar met Bruce spelen."

Mia knikt en rent de tent uit.

"Dankzij haar lig je hier. Als ze jou niet had gevonden was je misschien dood." zegt ze. 'Ik heet Crystell Grey, en jij?'.

Crystell kijkt me aan en wacht op een antwoord.

"Olivia Westwood."

Ik krijg het nog net over mijn lippen. Crystell zet grote ogen op.

"Het is niet waar." zegt ze en verlaat de tent. Oh nee niet weer. Snel zoek ik mijn spullen op en verlaat de tent. Strompelend zoek ik een uitweg.

"Olivia?" Hoor ik iemand zeggen. Dat meen je niet. Langzaam draai ik me om. Het is hem echt! Ik laat mijn spullen vallen en ren op hem af.

"Je bent het echt." zeg ik. Terwijl ik in zijn armen val. 'Pap en mam zeiden dat je dood was." Ik ben zo blij dat dat niet zo is.

"Euhm, Ethan wie is dat?" vraagt een blonde vrouw.

"Dit is mijn kleine zusje Olivia." zegt hij trots. "Kom het eten is klaar." Een beetje verlegen loop ik achter hun aan. De blonde vrouw haakt haar arm door die van Ethan. Leuk dat je jezelf ook voorstelt. We lopen richting de grote tent. Al veel mensen zitten aan de tafels te eten. Voornamelijk mannen. Ik zie Mia met haar moeder en zwaai naar haar. Mia komt naar me toe gelopen.

"Kom bij ons zitten." zegt ze. "Dan stel ik je voor aan mijn broer." Stiekem gluur ik langs haar heen naar de jongen die naast Crystell zit. Glimlachend schud ik mijn hoofd. "Vanavond misschien, oké?" zeg ik. "Nu ga ik eerst naast mijn broer zitten."