Nothing - {Voltooid}

{Hoofdstuk 11}

Als ik voor de tweede keer wakker word die dag is het avond. Ik hoor stemmen beneden. Blijkbaar is Madison het ergens niet mee eens. Dat blijkt aan haar geïrriteerde stem. Ik sla het deken van me af en ga staan. Mijn knieën knikken en ik probeer me snel ergens aan vast te houden. Snel houd ik het kastje vast maar uit mijn onhandigheid laat ik wel iets vallen. Agh wat maakt dat uit. Dit huis is toch verlaten. Voetstappen op de trap en dan de deur die open gaat."Je bent wakker." zegt Tyler met een glimlach. "Kom je moet liggen." Zijn blijheid is meteen weer overgeslagen in bezorgdheid. "Nee. In deze wereld kan je geen enkele moment rust nemen." zeg ik toch eigenlijk best wel vermoeid maar zoals gewoonlijk houd ik me weer sterk. Alles doet zeer maar ik laat me niet kennen. Tyler pakt me voorzichtig bij mijn armen beet en helpt me weer in bed. Hij trekt het deken over me heen."Heb je honger?" zegt hij. "Ik ga wel wat halen." Zonder dat ik antwoord heb gegeven loopt hij al weg. Een vreemd gevoel neemt mijn lichaam over. Een kriebel in mijn buik. Waar ik van schrik. Nee, nee, nee. Heb ik gevoelens voor hem? Haal het meteen uit je hoofd. Weg er mee. "Kijk eens." zegt Tyler die weer binnen is gekomen. Hij heeft een flesje water en tot mijn verbazing ligt er vlees op het bord. Ik kijk hem met grote ogen aan."Ik heb altijd met mijn vader gejaagd. Dus ik kan wat knopen leggen om konijnen te vangen." zegt hij lachend. Bijna trek ik het bord uit zijn handen en neem een hap van het vlees. Ik kreun van geluk."Oké, dat was raar en dit is zo lekker." zeg ik met mijn mond vol. Tyler lacht naar me. Oh die kuiltjes. Nee, nee en nog eens nee. Maar de gedachte van zijn kuiltjes gaan maar niet mijn hoofd uit."Mooi dat je het lekker vind." zegt hij terwijl hij naast me op bed is komen zitten. "Wil je me vertellen over het jaar dat je vrijwel alleen bent geweest. Ik snap wel als je het niet wil. Maar ik wil graag weten wat voor meisje jij bent." Meteen is mijn blije gevoel weg. Ook al had ik het wel fijn gevonden dat hij wil weten wat voor meisje ik ben. Voor dat dit allemaal gebeurt is. Nu is het meer een groot geheim wat voor een meisje ik ben."Euhm, nou ja. Ik heb vooral mezelf leren schieten en ben van plek naar plek gegaan." zeg ik langzaam en met een beetje tegenzin, maar ik doe het toch. "Ben een tijdje bij die mensen geweest in de waterval. Maar voor de rest heb ik rond gezwerft. Mezelf in leven gehouden. Geen contact met mensen gehad. Helemaal niks. Alleen ik."Tyler knikt en gaat met zijn hand door zijn haar.

"Dat is niet bepaald wat je zegt leuk." Hij kijkt me aan en ik haal mijn schouders op.

"Ik breng toch alleen maar mensen in gevaar. Als ze er achter komen dat ik met jullie ben dan.." zeg ik maar stop mijn zin. ik heb alweer teveel gezegd.

"Dan wat?" Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk weg.

"Je kan het me vertellen. Ik beloof dat ik niks zal zeggen." Op dit moment ben ik tweestrijd. Wel zeggen of niet. Ik weet dat ik het niet moet doen.

"Ik kan het niet zeggen." zeg ik zacht. Plotseling vormt zich een golf van misselijkheid en ik houd mijn hand op mijn maag. "Ik denk dat ik ga overgeven." Tyler pakt een emmer van de grond en geeft het aan mij. De stank die daaruit komt laat me meteen overgeven. Tyler wrijft liefkozend over mijn rug.

"Ik denk dat je ziek bent." zegt hij als hij de emmer bij me weg haalt. "Zal ik weggaan dan kan jij je rust pakken." Ik schud mijn hoofd en pak zijn hand als ik weer ga liggen.

"Blijf hier." fluister ik. "Alsjeblieft." Hij knikt en komt dan naast me op bed liggen. Ik schuif wat meer naar hem toe en krul me tegen hem aan.

"Je bent veilig bij ons." zegt hij dan en speelt met mijn haar.

"We zijn nergens veilig." zeg ik voordat ik weer in slaap val.