Impossible |Dutch|

Mike

'Janneke je moet je mond eens houden, je weet dat het mijn huis is, mijn zoon en als ik iets wil dan gebeurd dat ook ! verdomme.' Mike stapte net het huis van zijn ouders binnen en kon nog net een vliegende kast ontwijken. Zijn vader had weer eens een woedeaanval. Natuurlijk kon hij , Bill Collins, er niks aan doen. Hij lijdt al zijn hele leven aan een psychische ziekte, zijn stemming kan van vrolijk ineens overgaan in pure woede. Vroeger begreep Mike het nooit, maar nu had hij een paar jaar een studie psychologie gevolgd en snapte hij het beter. Hij had zijn studie niet afgemaakt, Mike was precies dat persoon die halverwege erachter kwam dat wiskunde toch meer wat voor hem was. 

'Hoi ma, pa, Kom ik ongelegen?' probeerde Mike voorzichtig. Hij wist dat zijn vader twee kanten had, en hij kwam niet graag op visite als zijn vader boos was. Mike dacht terug aan vroeger, wat hij ook deed het was nooit goed genoeg. Hij herinnerde zich nog een Vaderdag, hij had speciaal voor zijn vader een pet gemaakt. Hij zat in groep 3 dus hij had hem eigenlijk alleen maar versierd met textielstiften. Hij had de mooiste uitgezocht , een donkergroene, maar voordat hij de hele pet had ingekleurd was de stift leeg , dus er moest nog een plekje ingekleurd worden met blauw. Zelf vond Mike dat de pet alsnog wel mooi was geworden, maar zijn vader werd woedend. Hij werd zo boos dat hij Mike een klap in het gezicht had verkocht. 

Mike rilde bij die gedachte. Het was niet bepaald een van zijn beste jeugd herinneringen. Op dat moment wilde hij niet meer praten met zijn vader, hij zwoor tegen zichzelf dat hij die man nooit meer aardig en met respect zou behandelen. 

Een heleboel gesprekken later begon hij een beetje te begrijpen wat zijn vader had, een ziekte, hij kon er niks aan doen. Maar na zijn opleiding begreep hij het pas echt. Mike sloeg zijn ogen neer, ondanks dat hij begreep wat er aan de hand was vond hij het zielig voor zijn vader en moeder. Zijn vader had last van de ziekte, en zijn moeder leefde sommige dagen in doosangst, bang voor haar eigen man.

'Nee , zoon , kom maar binnen. Het gaat alweer.' Zijn vader leek rustiger toen hij dat zei. Vroeger toen Mike zelf nog maar een klein kind was werd zijn vader snel boos als hij er was, maar nu leek zijn aanwezigheid hem juist rustig te maken. Mike had geleerd hoe hij mensen op hun gemak stelde en dat hij goed naar ze moest luisteren. 'Het komt wel goed ma.' Terwijl hij dat zei sloeg hij zijn arm om haar heen. 

Toen iedereen gekalmeerd was gingen ze zitten in de woonkamer. Mike keek rond, het huis zag er mooi uit. Zijn moeder was verantwoordelijk voor de schilderijtjes en andere decoratie, zijn vader hield zich meer bezig met meubels en elektrische apparaten. 'Je hebt een mooie wasmachine uitgezocht pa.' zei Mike tegen zijn vader. Hij keek er naar, zijn oog viel op het merk teken. Het was een echte Miele W 5000 WPS Supertron! Hij wist dat zijn ouders niet de rijkste waren en daarom verbaasde het hem dat ze zo'n dure wasmachine hadden gekocht. Waarschijnlijk omdat zijn vader het graag wilde. Zelf lette Mike beter op zijn geld.

Hij nam een slok van de kamillethee, eigenlijk vond hij het helemaal niet lekker. Hij dronk het gewoon uit beleefdheid. Vooral als hij op bezoek kwam bij nieuwe mensen dronk hij thee. Hij was al niet handig met vreemden en daarom wilde hij niet onbeleefd zijn door de thee af te slaan. Een rilling ging door zijn lijf. Hij hield natuurlijk wel veel van uitgaan en hangen met vrienden, maar dan negeerde hij de andere "vreemde" mensen om hem heen, de verlegenheid kwam pas zijn lijf binnen zodra ze een gesprek met hem probeerden aan te knopen. Als ze me gewoon negeren gaat alles goed dacht hij. Bij zijn studie psychologie had hij geleerd dat er ook nog een ergere versie was van wat hij had, selective mutism. Hij had op zijn net nieuwe school al gelijk drie taken gekregen. Het overviel hem wel een beetje want hij dat alleen maar gesolliciteerd voor wiskunde leraar. Het kwam vast doordat hij had verteld over zijn studie psychologie, maar hij was ook gelijk aangenomen als mentor en school psycholoog. Hij wist dat het een uitdaging ging worden , met al die taken en de nieuwe mensen. Maar met kinderen , of tieners in dit geval, had hij minder moeite. Hij zag meer op tegen de lunchpauzes met zijn nieuwe collega's. 

'Mikey, wat is er toch met je aan de hand, je bent zo stil?' Zijn moeder keek hem doordringend aan. Hij was even vergeten dat hij bij zijn ouders was om het goede nieuws te vertellen. ' Mam, pap, ik heb een baan! op de middelbare school. Ik ben wiskunde leraar, mentor én schoolpsycholoog!' De blijdschap die hij voelde vanbinnen was bij zijn moeder ver te zoeken. Zijn vader was erg trots, maar zijn moeders blik ging van bezorgd naar verdrietig. 'Mike , neem nooit te veel hooi op je vork! Dit is naast de kroeg je eerste echte baan! Oh god mike, en dat nog wel na al dat gedoe met je gezondheid. Je weet nog dat je pas geopereerd bent aan je nier! Verdomme Mike , je moet ook denken aan jezelf, niet altijd aan anderen.' 

Hij had niet verwacht dat zijn moeder zo ging reageren, maar ze had ergens wel gelijk. Toch wilde hij altijd anderen helpen. Daarom was hij wiskunde leraar, natuurlijk ook omdat hij het zelf leuk vond, maar vooral om de leerlingen op een leuke manier te helpen. Dat was ook de aanleiding om de twee andere klusjes erbij te nemen, mentor en schoolpsycholoog. Eigenlijk had hij best wel zin in morgen. Die dag had hij nog geen wiskunde of mentorlessen op het programma staan. Alleen  een gesprek met een meisje. Het meisje had selective mutism, en ondanks dat hij een mildere vorm ervan had dacht hij dat hij dit meisje goed zou kunnen begrijpen.  Hij keek even door zijn map met papieren, Isa Rollings was haar naam.