Impossible |Dutch|

Mike

De warme gloed van de zon gleed over zijn lichaam en langzaam opende hij zijn ogen. Hij had slecht geslapen deze nacht, hij was erg zenuwachtig voor zijn eerste schooldag. Hij vroeg zich af of er van hem werd verwacht dat hij vrolijk met zijn collega's ging kletsen. Hij hoopte van niet, want hij werkte liever alleen en in stilte. Hij kende die mensen nog helemaal niet, dus waar zou hij dan over moeten praten? Piekerend begon hij zijn tanden te poetsen. De smaak van munt vulde zijn mond. Hij vond tandpasta maar vies smaken. Wat je allemaal al niet moet doen om er leuk uit te zien , dacht Mike. 

Hij trok de houten deur van zijn klerenkast open. De kast was al oud en protesteerde met een krakend geluid. Hij had die kast tweedehands gekocht, de inhoud vond hij belangrijker. Langzaam gleden zijn ogen over zijn colberts, overhemden, broeken en jasjes. Hij besloot om een blauw geruit overhemd met een donkerblauwe colbert aan te doen. Het was voor hem nooit zo moeilijk om te kiezen wat hij aan wilde doen, zoals elke man. Toch voelde hij zich nu wat onzekerder, het ging natuurlijk wel over zijn eerste indruk. Na nog even te hebben nagedacht trok hij een bruine broek en een grijze stropdas uit de la. 

In de badkamer deed hij een beetje gel en haarlak in zijn donkerbruine lokken. Hij keek recht in zijn grijze ogen en sprak zichzelf moed in. 'Je kunt dit Mike, de leerlingen zijn laatste jaars dus ze doen vast niet kinderachtig. Je collega's zullen even naar je zwaaien en laten je dan vast ook wel weer met rust.' 

Hij zat met de sleutels van zijn fiets te spelen en liep richting de garage, hij was nog jong dus waarom zou hij met de auto gaan? dacht hij. Met de fiets kostte het geen benzine, en het was ook nog eens gezond voor hem. Tegen de wind in begon hij te trappen, gelukkig woonde hij niet heel ver van deze school.

Eenmaal aangekomen op de school keek hij op zijn horloge, precies op tijd. Het schoolgebouw gaf hem een vriendelijke indruk, het was vast een fijne school.

'Hallo, ik ben Coen Dekkers. Directeur van het Hendriks College.' De hand van Mike werd hardhandig geschud door de man. Coen Dekkers leek hem een vriendelijke , maar strenge directeur. Ondanks dat de man een goede eerste indruk gaf werd Mike toch angstig. Hij draaide zijn hoofd verlegen weg, zodat hij de man niet aan hoefde te kijken. Mike wist dat hij zo een vreemde indruk gaf en dwong zich ertoe om iets tegen de man te zeggen. 'Mike Collins, nieuwe wiskundeleraar.' mompelde hij verlegen. ' Welkom Mike, ik wens je een fijne eerste dag. De lerarenkamer is op gang 13, de eerste deur. Jou eigen kantoortje is op de bovenste verdieping, laatste deurtje. In de linkerhoek van de personeelskamer staat het koffieapparaat. Dat is de belangrijkste informatie voor nu denk ik.' De man leek aan te voelen dat Mike nerveus was. Mike was opgelucht dat hij niet werd gevraagd of ze samen een bakje koffie gingen drinken. Één nieuwe collega ontmoeten vond hij meer dan genoeg voor vandaag. Hij moest de klas namelijk ook nog overleven.

Het zweet droop van zijn donkerbruine lokken over zijn hoofd. Hij moest zich echt even opfrissen voordat hij naar de klas ging. Mike wist niet waarom, maar kinderen vond hij minder eng dan volwassenen. Misschien omdat hij met de leerlingen geen sociale band hoefde te ontwikkelen. Leerlingen waren gewoon leerlingen, niets meer, niets minder. Met andere volwassenen moest je samenwerken, vriendschappen opbouwen, overleggen, de pauzes doorbrengen. Dat was allemaal veel ingewikkelder dan een leerling iets uitleggen. Nerveus keek hij weer op zijn horloge, nog een kwartier en dan begon zijn eerste mentor les. Net genoeg tijd om nog even te lezen dacht hij. Met een plof gooide hij zijn boek Psychologie voor gevorderden uit zijn tas. Psychologie bleef interessant en ook nog nuttig, want vanmiddag had hij het gesprek met dat meisje, Isa.

Als de patiënt erg stil word en zich niet openstelt, moet je vragen over een ander onderwerp. Las hij.