Impossible |Dutch|

Mike

Nerveus wiebelde hij op zijn stoel. Isa was net tegen hem aangelopen en hij gooide al zijn psychologische gaven in de strijd om dit meisje gerust te stellen. Het leek allemaal niet te werken. Hij zag de paniek in haar ogen steeds groter worden. Hoe meer hij zei om haar gerust te stellen hoe banger ze begon te kijken.

soms werkt lichamelijk contact, om een ander mens gerust te stellen.

Dat was een citaat uit zijn oude studieboek. Praten hielp dus kennelijk niet om haar gerust te stellen. Een korte aanraking misschien wel, bedacht Mike. 

vastbesloten om haar voor zich te winnen en te kalmeren raakte hij haar aan. Langzaam had hij zijn vingers om haar schouder gesloten. De warmte van zijn lichaam zou ervoor moeten kunnen zorgen dat ze rustiger werd. En zijn lichaam was op dit moment zeker warm, hij was nog nooit zo nerveus geweest. Het viel Isa waarschijnlijk niet op dat zijn wangen zo rood waren als een tomaat. Tenminste dat hoopte hij.

Plotseling vulden de ogen van Isa zich met pupil, haar iris was helemaal verdwenen. Mike wist dat dit kwam van angst en wilde haar tegen zich aandrukken. Maar Isa zette het op een lopen. Het leek dat niks wat hij deed hielp om haar rustiger te maken. Mike dacht na, misschien moest hij eerst zelf eens wat rustiger worden. Hij keek Isa nog na maar ze was al te ver weg, hij kon zijn excuses niet meer maken. 'Shit' siste hij. Een brugklasser die langsliep keek hem met grote ogen aan. Mike haalde zijn schouders op en keek de leerling aan. Het jongetje liep gauw weer door. Mike moest vanbinnen lachen, die had zeker nog nooit een leraar "shit" horen zeggen. 

Bedroefd liep Mike weer verder, hoe moest dit nou gaan tijdens de gesprekken met Isa, niks wat hij deed leek te werken. En nu was ze zelfs bang voor hem. Hij moest haar zijn excuses maken maar elke keer liep ze weg. 

tot overmaat van ramp liet Mike zijn wiskunde etui vallen, de pennen rolden over de vloer. Mike zuchtte en bukte om de inhoud van zijn etui op te pakken. Nadat hij al zijn pennen weer terug had gestopt zag hij dat er nog een briefje lag.

Isa Rollings

06-555-321-987

geef dit briefje even aan je vriendje Alex, Isa durft vast beter met hem te praten via haar telefoon.

xx Michelle.

Mike fronste zijn wenkbrauwen, waarschijnlijk had Alex dit laten vallen. Hij stond op en liep richting het kluisje van Alex. Alex stond er tegenaan met een andere jongen te praten. Mike liep erheen om het briefje terug te geven. Ineens schoot er een idee in zijn hoofd, hij stopte met lopen en pakte zijn mobiel. Snel toetste hij Isa's nummer in zijn contacten lijst, dan kon hij haar bellen als hij in de wachtkamer zat bij de dokter.  Snel liep hij door, naar Alex.

'Volgens mij ben jij wat verloren.' zei hij tegen de jongen en hij knipoogde even vriendelijk. Daarmee won je de leerling altijd voor je, een enkele knipoog kon het verschil maken tussen een leuk schooljaar en een hel. Mike gniffelde in zichzelf, hij was veel te goed in psychologie, wiskunde was alleen iets leuker. 

Hij liep voorbij en hij zag dat Isa richting de uitgang van school liep. Misschien kon hij toch nog zijn excuses maken, hij had haar niet zomaar aan mogen raken.  Hij moest toch ook richting de uitgang. Hij keek even op zijn horloge, Mike was een man van de tijd. Hij kwam overal minstens vijf minuten van tevoren. Hij zou snel door moeten rijden om nog op tijd te komen voor de dokter, maar een kort excuus naar Isa toe kon er nog wel vanaf. Hij liep iets steviger door naar het meisje.

Ineens schoot er weer een vreselijke pijn door zijn lichaam. Mike ademde heel snel, zo snel dat het pijn deed in zijn longen en keel. Alles werd een seconde zwart voor zijn ogen en hij voelde het bloed naar zijn hoofd lopen. Hij drukte met al zijn kracht tegen zijn buik om de pijn te verminderen. Zijn benen konden hem niet meer houden en hij liet zich langzaam naar beneden zakken.  Hij zag dat Isa omkeek, ze had angst in haar ogen, hij wist dat ze twijfelde of ze naar hem toe moest gaan. Het enige wat hij kon doen om de situatie voor haar makkelijker te maken was duidelijk maken dat ze niet naar hem toe hoefde te komen. Hij wist dat Isa anders alleen maar in paniek zou raken, of haarzelf de schuld ervan geven als ze besloot niet te komen.  Met alle lucht en kracht die hij nog in zich had bracht hij een zin uit. 'Ga maar Isa.' zijn adem stokte en hij voelde de pijn heviger worden. 

Hij wist niet meer dat hij erheen had gelopen maar ineens zat hij in zijn auto, hij reed zelfs al op de weg. Mike schudde even met zijn hoofd. De pijn was iets minder, maar hij snapte niet waarom hij zich niet kon herinneren hoe hij in de auto was gestapt. Paniek overmeesterde zijn lichaam, hij had dus onbewust gereden op een weg vol met andere auto's, hij bracht daarmee zijn eigen leven en dat van de andere auto's in gevaar. Wat had hij toch? Eerst had hij een niertransplantatie gehad en jarenlang was de pijn weg, maar nu was het weer terug. Geen dokter wist toen der tijd wat hij had. In paniek had zijn moeder met een Russische arts, dokter Jolochov, contact gezocht. Dokter Jolochov had zijn theorieën over wat Mike had, maar ook hij wist niet zeker waar Mike aan leed. De dokter had een niertransplantatie aangeraden en het was jaren goed geweest. Mike begon langzaam het gevoel te krijgen dat hij echt beter was, dat hij weer normaal was. Maar nu was het terug, alle ellende. 

Pijn had hij wel vaker gehad, maar hij had nog nooit gehad dat hij zich niet meer kon herinneren hoe iets gebeurd was. Het leek alsof er een gat in zijn geheugen zat, alsof er een pagina uit zijn boek was gescheurd, het boek waarin zijn leven werd beschreven. Mike sloeg zijn ogen neer toen hij het ziekenhuis zag.

hij stapte uit en deed de auto op slot, gelukkig vergat hij dat niet. Mike liep stug door naar de deur, elke stap deed pijn maar hij moest doorgaan. Eenmaal in de wachtkamer probeerde hij Isa te bellen, ze moest zijn excuses horen én ze moest weten wat er met hem aan de hand was. Anders zou het kind de hele nacht wakker liggen. Mike probeerde zich in te beelden hoe geschrokken dat meisje moest zijn geweest. Hij zou zelf ook schrikken als hij een man zo creperend van de pijn op de grond zag liggen.

Hij toetste haar nummer maar ze nam niet op, misschien had ze haar telefoon op stil staan. Na nog eens twee pogingen gaf hij de hoop op. 

'Mike Ostovic Collins' werd er omgeroepen. Mike stond wiebelig op uit zijn stoel. Het werd weer even zwart voor zijn ogen en hij voelde hoe hij een loopneus kreeg. 'Sorry ik pak even een zakdoek hoor.' mompelde hij tegen de arts. Ondanks dat hij zoveel pijn had toverde hij toch nog een glimlach op zijn gezicht. Mike rommelde in zijn koffer en haalde een doekje eruit hij snoot een keer hard. Hij voelde de doek nat worden, de doek werd steeds natter. Hij had wel een hele erge loopneus bedacht hij zelf. Dit moest vast een vies gezicht voor die dokter. Toen de doek bijna doorweekt was opende hij zijn ogen weer, misschien moest hij even om een schone zakdoek vragen. Mike voelde hoe zijn hart tekeer ging, hij raakte in paniek. Van schrik liet hij zijn zakdoek vallen. De adrenaline zorgde ervoor dat hij naar de spiegel kon rennen. Zijn hele gezicht zat vol met bloed. Hij keek weer even naar de zakdoek, hij hoorde mooi wit te zijn maar het was helemaal rood. 

De dokter leek geschrokken te zijn en riep een paar zusters. Mike voelde hoe hij door twee vrouwen werd ondersteund richting het kamertje van de dokter. 'Gaat u maar even liggen meneer.' hoorde hij nog vaag een van de zusters zeggen. Zodra hij ging liggen werd het beeld weer zwart.