Impossible |Dutch|

Isa

Ze twijfelde of ze naar hem toe zou gaan. Bijna wilde ze even haar angst aan de kant schuiven, maar ze werd gestopt doordat Hij de drie woorden over zijn lippen liet rollen. Woorden vol pijn, maar het heeft Isa van gedachten doen veranderen. 'Ga maar Isa', Isa draait zich om en snelt zich naar de volgende les. Haar adem stokt in haar keel en ze is verward. Misschien had ze hem toch moeten helpen? Nee, mensen zijn eng en onbeschoft. Zegt een stemmetje in haar hoofd. Het idee alleen al dat ze naar hem toe moet. Aanraken is het ergst. Toch voelt Isa spijt. Waarom? Een vraag die ze zelf niet kon beantwoorden.

Bij het klaslokaal aangekomen is er nog niemand. Geruisloos als iemand haar hoort, bang dat iemand haar aanspreekt. Ze weet dat er niemand in het lokaal is maar dat kan altijd veranderen. Omdat Isa vrij handig is gaat ze bijna zonder enig geluid te maken op haar plek in de tweede rij zitten. Ze doet haar Aardrijkskunde boek open en kijkt naar de aantekeningen die ze heeft gemaakt. Toch kan ze zich niet concentreren. Ze sluit haar ogen en let op haar ademhaling. Langzaam komt ze tot rust. Het helpt voor haar altijd om rustig adem te halen en daar alleen op te letten. Voor de rest bant ze alles uit haar hoofd. Meer is er niet nodig voor haar om tot rust te komen. Ze blijft zo zitten tot de klink van de deur omlaag wordt gehaald. Ze valt bijna van haar stoel en krimpt ineen omdat ze eigenlijk niet wilde dat iemand haar momentje van rust verstoorde. Ze kneep haar ogen dicht en zit met haar hoofd tegen haar knieën aan. 'Kalm Isa, ik ben het maar', zegt Michelle rustig achter haar. Isa ontspant zich en gaat weer normaal op de stoel zitten. 'Wat is er met je Isa? Ik zie dat er iets is', zegt Michelle en ze kijkt Isa bezorgd aan. 'Maak je geen zorgen over mij Michell. Er is niets aan de hand', zegt Isa zacht en ze glimlacht liefjes naar Michelle. Isa ziet dat ze een beetje ontspant, maar er nog niet helemaal zeker van is. Toch vraagt ze er niet over door. Niemand kan in de kaarten van Isa kijken, soms zijzelf ook niet. Daarom gaan de sessies niet helpen, ze is een gesloten boek en wilt dat graag zo houden. Toch, misschien mag Mike er wel in kijken. Nergens is ze momenteel nog zeker van. 'Isa, kom we gaan nog even naar buiten', probeert Michelle, maar Isa schud haar hoofd. 'Ik blijf liever hier Michell, dat weet je toch', zegt ze en schud haar hoofd. 'Sorry Isa. Ik zie je zo dan?' vraagt Michelle en ze kijkt isa met lieve ogen aan. 'Ja is goed', antwoordt ze zacht en Michell staat op van de stoel naast Isa en loopt weer richting de deur. Als Isa de deur dicht hoort gaan haalt ze opgelucht adem. Net ontsnapt van een overhoring, denkt ze. Geconcentreerd kijkt ze weer naar haar aantekeningen van aardrijkskunde.

Als alle lessen voorbij zijn, wandelt Isa zoals gewoonlijk naar buiten om haar fiets te gaan halen. Ze fietst meestal alleen en dat vindt ze ook het fijnst. Beste manier om na te denken of om rustig muziek te luisteren zonder gestoord te worden. Ondanks dat ze alleen is voelt ze de aanwezigheid van een ander persoon, het is Mike. Het lijkt wel alsof hij in haar hoofd woont, ze kan alleen maar aan hem blijven denken. Misschien is ze gewoon nerveus voor de therapie, maar misschien is ze ook wel benieuwd naar hem. Benieuwd naar een ander persoon, ondanks de angst. Ze schudde haar hoofd, nee, van deze angst komt ze niet af. Zelfs Mike is niet te vertrouwen, hij zal haar pijn doen. Hij zal haar bang maken, net als iedereen. Een koude rilling ging over haar rug. Ze voelde toch dat Mike haar aantrok, iets wat nog niemand was gelukt.... zelfs haar ouders niet. Juist daarom moest ze hem mijden, vrienden kunnen je makkelijk breken, en vooral als je bang voor ze bent. Bang voor Michelle was ze niet meer, maar het heeft jaren geduurd voordat alle angst langzaam wegging. In de eerste jaren van hun vriendschap had Isa het bijna verpest door nooit buiten school af te spreken. En op school durfde Isa zelfs bijna niet naast Michelle te gaan zitten, pas na een halfjaar konden ze wat meer met elkaar praten. En zelfs toen voelde Isa nog steeds die vervelende spanning. Ze keek voor zich en zag dat ze bijna thuis was. Dan kon ze zich in ieder geval weer op wat anders concentreren, haar klusjes. De afwas moest nog gedaan worden, en natuurlijk haar huiswerk van wiskunde. Haar hartslag ging wat omhoog, morgen heeft ze les van Mike. Na haar klusjes en huiswerk ploft ze op haar bed. Ze voelt iets vreemds in haar onderbuik als ze een berichtje ziet van meneer Collins. Is het teleurstelling? Nee, het is vast opluchting.

Hallo Isa,

Ik ben morgen niet op school wegens medische redenen.

Daarom verzet ik onze afspraak naar maandag.

Tot dan,
Meneer Collins

Ze slikt de brok in haar keel weg en drukt haar telefoon uit. Een zucht rolt over haar lippen. Waarom voelt ze zich zo, vreemd? Niemand die haar vraag kan beantwoorden en ze durft het zeker niet aan haar ouders te vragen. Het zou dom klinken mocht ze vragen waarom ze zich zo voelde dóór een leerkracht. Ze lacht zacht om haar domme ingeving.

De dagen gingen voorbij en ze wachtte stiekem op maandag. Gespannen, maar ook verheugd. Vandaag ziet ze Mike weer.