MONTGOMERY 5 : Waiting For Superman

▪ 1 ▪

Impakto

"Okay... Vanessa, you need to trust me okay?"

Hinagod ko ang likod niya para matulungan siyang huminga. Tumango tango naman siya bilang pagsagot. Wala sa sariling napangiti ako habang tinitingnan ang bata.

"First, let's fix your breathing. You did this before?"

"Yes..." she said between her struggles for breathing.

I nodded while fixing my glasses.

"Okay, nagawa mo na 'to dati. You can do this again. Just breathe in... breathe out. Follow me, baby... Breathe in..."

Her eyes locked into mine. Sinabayan ko siya sa paghinga at ginabayan. Laking pasasalamat ko naman at masunuring bata siya.

"Breathe out..."

Ilang beses pa namin 'yon ginawa at nakikita ko namang umaayos paunti-unti ang paghinga niya.

Naramdaman ko ang paghawak niya sa aking kamay. Senyales 'yon na ayos na siya kaya inalis ko na ang paperbag. Hinawakan ko ang dibdib niya at tiningnan kung stable na ba ang paghinga niya. Para akong nabunutan ng tinik nang maramdaman ang normal niyang paghinga.

I smiled. "Good job, baby but still, you need to seek medication okay?"

"Okay po..."

Ngumiti siya sa akin bilang ganti. Tinawid niya ang natitirang distansya naming dalawa at niyakap ako. I felt her hands encircle my neck.

Bahagyang kumirot ang aking puso habang nararamdaman nang bahagya ang paghinga niya dahil sa lapit niya sa akin. Ngayon lang pumapasok sa utak ko ang nakita at napansin ko. This girl has no asthma, iba ang kanya. It's beyond that...

"Thank you po."

Ito 'yon, ito ang bagay na nagpapasaya sa akin kaya kinuha ko ang trabaho na 'to. The thought of taking care of sick people, children, adults and even old people is making my heart melt.

"You're welcome," I sweetly said.

"Where are you headed to, po?" tanong niya.

Bumitaw siya sa akin at nginitian ako. Bahagya akong natawa nang ma-realize na sinubukan niyang lagyan ng 'po' ang dulo ng tanong niya.

"To the hospital."

Kita ko ang pagkunot ng kanyang noo. Her eyes are just looking at me like she's reading me. Tagos sa kaluluwa ang tingin ng batang 'to.

"Why? Are you hurt?"

Oo, masakit na masakit sa puso.

Pinilig ko ang ulo ko at pagod na tumingin sa kanya. Nararamdaman ko na naman ang sakit sa puso ko, pati takot ay sumama na rin.

"Well, my mother is in the hospital. She's sick..." I tried explaining to her with the most normal words I can use.

"Oh! My bad, I didn't know. You should go now, I can manage," aniya.

Bahagya akong natawa sa sinabi niya. Tinaas ko pa ang aking kilay habang pinipigilan ang pagtawa. Kung magsalita ang batang 'to ay parang ang tanda-tanda na niya. Nakaaaliw! Sarap kurutin ang cheeks.

"But I can't leave you here. You see, I'm a nurse. I took an oath to take care of people. Especially you, I should take responsibility since I'm the one who saw you."

Umiling siya. "But promise, I can manage. My family owns this airport and I can ask for assistance. It's just that I can't breathe a while ago po..."

Namilog ang aking mga mata at nabitawan ko siya. Sinubukan kong ibuka ang bibig ko pero walang gustong lumabas mula sa akin.

Anak ng shark! Nakipag-uusap ako sa may-ari ng airport?