The Damn Wife

Chapter 7: Her Arrival

"You can close your eyes to the things you don't want to see, but you can't close your heart to the things you don't want to feel."
@Johnny Depp

***

(Present)

She's in her parents' house.

Damn it!

Para akong tanga na nagmumukmok sa condo ko. Gago na nga ako mas lalo pa akong naging talunan dahil halos lahat sila alam na nandito na siya, even Zerx. Tapos ako? Asawa pa naman niya ako diba? Putangina sinong nagsabing um-oo ako sa tanginang annulment na hinihingi niya sa'kin nung gabing nagdrama ako pero pinili niya pa ring umalis, pinili niya pa ring iwan ako imbes na intindihin ang sitwasyon namin. Hirap kase sa mga babae kapag naramdaman nilang nasasaktan na sila, ang solusyon nila bumitaw na. Sabi nila gawain yun ng mga lalaki. Hindi nila alam, ilang beses munang nag-iisip kaming mga lalaki bago mag-give up sa taong mahal namin. Wala silang ideya kung gaano mas nasasaktan ang mga lalaki. Sila iiyak lang tapos, tapos na lahat. Mga lalaki? Kahit pa umiyak yan, kahit dumugo pa ang pader kakasuntok, kahit idaan sa tulog, fuckshit. You can't deny the fact that his heart was really  broken into million pieces only because of a one heartless girl.

Alam ng iba,  tapos ako? Ayun. Pinakahuling taong nakaalam na sa wakas, after two fucking years, naisipan na rin ni Coleen na umuwi sa Pilipinas niyang mahal.

Para akong istatwa na nakatayo lang dito sa pinto ng bahay ng mga magulang niya, nakatangang naghihintay kung kelan nila ako mapapansin. Nandito na nga talaga siya. Kase nakikita ko na sya. Nakayakap siya sa magulang niya. Masayang nagkakamustahan.

Lalapit pa ba ako? She looks happy without me.

I want to ask her how was she now. What made her busy inside of two years? Was she and that asshole reunite again? And most important, how can she survive living without me, I mean without communicating to me? How does she survive that? I even use all of my connections just to find her. But I'm still not able to reach her. Talaga ngang mahirap mahanap ang taong ayaw magpahanap. Saan ba siya pumunta? Sa Arctic? Sa Antarctic? Damn. Kahit saan pa yan. Kahit naman malayo siya makakaasa siyang siya pa rin. Ewan ko na lang kung ganun din ba siya sa'kin. Baka nga ni minsan hindi man lang ako sumagi sa isip niya. Samantalang ako kada segundo, tinatanong ko ang sarili ko kung humihinga pa ba siya. Kasi kung hindi na, ano pang silbi ng paghihintay ko.

Gusto kong  gawin lahat ng naiisip kong gawin sa kanya. Yakapin siya ng mahigpit, hawakan yung kamay niya, at halikan siya. Fuck. I missed her so damn much!

Isa lang naman ang mali niya e.

How on earth she left the man who truly loves her??

She always act like chasing her prince charming. Why can't she just open her eyes and appreciate that the one she's finding was the man she's married with almost three years now?

And that is me..

"Coleen..."

I finally uttered.

Kanina pa yan gustong lumabas sa labi ko.

Naninikip na ang dibdib ko. Our eyes met. Her gaze makes me sick.

"Ohh.."

That was the only word her mother  can managed to say. And then I don't know why the time suddenly becomes slow. The atmosphere is awkward. Kinuha ni Dad yung kamay ni Mom, at umakyat sila sa taas.. Siguro para magkausap kami ng magaling nilang anak.

Yeah. It must be. We have a lots of stories that must be tell to each other. This time I don't want her to just run away from me. I want her to open her goddamn side to me.

Hindi yung para pinipilit ko yung sarili ko sa mga possibilities na hindi naman ako sigurado.

She opened her mouth and say something but I can't hear it. Para akong nabingi bigla. Para rin akong napipipi. I don't know why  but..

She said something again..

What the hell I can't undertand it? It's just like a sound of bubbles.

What's happening to me?

And then all was black.

Am I just dreaming?

Was all of this.. a dream?

A bad dream, nightmare.

-------TBC

A/N:
Alex Cazillo on the media ♡