The Damn Wife

Chapter 8: In my dreams

"Love comes with pain. Asahan mong kapag nagmahal ka, makakaramdam ka ng sakit."
@Sky(AWS)

***

Hindi ko alam bakit wala akong makita, ni wala akong maramdaman. Mamamatay na ba ako? O patay na ako?

Sana huwag muna. Alam ko hindi ako malapit sa Diyos. Alam ko wala akong oras sa kanya. Ni hindi ko nga siya kinakausap. Mahina ang koneksyon ko sa kanya kaya nga siguro ngayon pinatapon na niya ako sa kadiliman. Pero huwag muna ngayon. Gusto ko pang makausap man lang si Coleen.

Putangina lagi na lang  siya naiisip ko. Konti na nga lang malapit na akong masiraan ng bait e.

Totoo nga na kung sino pa yung minahal mo ng seryoso yun pa yung magbibigay sa'yo ng sobra-sobrang sakit.

Bago si Coleen, nakailang babae nga ba ako? Hindi ko na matandaan. Isa lang kasi yung gustong maalala ng puso ko. Haha gago ang korni ko. Para na akong bakla sa mga pinagsasabi ko haha.

Hindi ako seryoso sa buhay gaya ni Zerx. Happy-go-lucky kami. Ganun naman talaga siguro ang mga lalaki. Mayaman e. Sayang kung hindi magbababad sa bar. Sayang pera kung hindi makakapag-beer. Dapat masaya lang lagi.

Pero nung makilala ko 'tong babae na'to nagbago lahat ng paniniwala ko. Ganyan ang epekto niya sa'kin.

Hindi ko inaasahan na magiging ganito ako katanga sa pag-ibig na yan.

Sa bawat gabi, napapaginipan ko siya na umiiyak. Hindi man lang niya masabi sa'kin kung bakit. Hindi ko alam paano ko siya papatahanin. Tangina lang talaga. Pati sa panaginip ilag na ilag siya sa'kin. Ganun ba ako kagago? Ganun ba kapangit ang image ko sa kanya? Kaya kahit lalapit pa lang ako lalayo na siya. Langya. Ang sakit.

I've never see her smiling because of me. Mula nung magsama na kami, wala talagang magandang nangyari. Tama naman siya. Pinipilit naming dalawa. But our effort was'nt enough to work out this marriage. Pero bakit naman siya bumigay? Gusto ko bang kapag uuwi ako sa bahay, para lang kaming hangin sa isa't isa? Hindi nag-uusap. Daig pa namin ang mag-asawang laging nag-aaway. Nahihirapan din ako.

Sabi niya ayaw niya daw akong makitang nasasaktan pa, kaya sumusuko na siya. Hindi naisip ni Coleen na kapag iniwan niya ako mas lalo akong masasaktan.

Gabi-gabi, lagi kong iniisip kung bakit hindi ko malaman kung saan siya pumunta. Hindi ko man lang siya matawagan kase eversince wala akong contact sa kanya. Nakakatawa kase sa loob ng isang taon na mag-asawa kami, hindi ko man lang nahingi yung contact number niya. Kahit sa cellphone hindi kami nagkakaroon ng exchange of messages. Hindi ko rin siya friend sa facebook. Hindi talaga kami clicked kahit saang anggulo pa tingnan.

Naramdaman kong may kung anong malamig na nakapatong sa noo ko.

Pinilit kong idilat ang mga mata ko.

Fck.

Damn.

She's so close enough for me to kiss her lips. But I will not do it again. Not again.

"Are you okay? You almost passed out."

Para siyang concern sa tono niya. Oh baka assuming lang ako.

Sinandal ko yung likod ko sa headboard ng kama. Nandito yata kami sa kwarto niya.

"Yeah. Okay na ako." sagot ko at saglit siyang tinitigan. She's different now. She changed her hair from straight black to curly brown.
But she's still pretty. She will always be beautiful in my eyes.

"I'm okay. Of course, you're with me now."

She avoided my gaze.

Nakaupo siya sa gilid ng kama.
Wearing white offshoulder top and floral pants. She's really a certified fashionista eversince.

"Hindi mo yata alam na may trangkaso ka."

Kinapa ko naman yung malamig sa noo ko. Bimpong basa pala. My heart smiled at a thought na siya ang naglagay nito.

"I'm busy enough chasing you. Nothing matters to me since you left me. Even my health."

She finally meet my eyes.

"Don't live with yesterday's scars. I thought I cleared it? You look good not mentioning you're sick."

"How? How can you say that Coleen? Haven't my presence here not enough to show how much I missed my wife? I missed you, it makes me sick."

-------TBC
Author's note:
I forgot my password. God I'm so stupid :(
Coleen on the media btw ☺